Geschiedenis van Pearl Diving in Qatar

Parelduiken was een van de belangrijkste industrieën van Qatar tot het begin van de jaren 1940, toen olie het verving. Na duizenden jaren de belangrijkste industrie van het gebied te zijn geweest, was parelduiken een rottend beroep in de jaren 1930, na de introductie van Japanse gekweekte parels en de Grote Depressie maakte parelduiken onrendabel. Hoewel parelen niet langer een bloeiende industrie is, blijft het een geliefd onderdeel van de Qatarese cultuur.

Geschiedenis en verval van de parelindustrie

Parels werden gekoesterd in de oude wereld, vooral door Arabieren, Romeinen en Egyptenaren. Deze gebieden werden grotendeels bevoorraad door de parelindustrie in de Perzische Golf, met parelduikers die hard werkten om de hoge vraag van handelspartners in Europa, Afrika en het Midden-Oosten bij te houden.

Parelduiken was riskant en fysiek belastend. Het gebrek aan zuurstof, de snelle verandering in waterdruk en de haaien en andere roofdieren maakten van parelduiken een zeer gevaarlijk beroep. Ondanks het gevaar echter, maakte de hoge waarde van de parels parelduiken een winstgevend beroep.

Toen Japan in het midden van de jaren twintig oesterkwekerijen oprichtte om gekweekte parels te produceren, raakte de parelmarkt bezoedeld. Bovendien verwoestte de komst van de Grote Depressie in de jaren dertig de parelmarkt omdat mensen niet langer extra geld hadden voor luxe artikelen zoals parels.

Met het opdrogen van de markt voor parels was het een wonderbaarlijke gebeurtenis voor de Qatarese bevolking toen olie werd ontdekt in 1939, waardoor hun hele manier van leven veranderde.

Hoe parels worden gevormd

Parels worden gevormd wanneer een vreemd voorwerp de schaal van een oester, mossel of ander weekdier binnendringt en vast komt te zitten. Dit object kan een parasiet, zandkorrel of een klein stukje schelp zijn, maar meestal is het een voedseldeeltje.

Om zichzelf tegen het deeltje te beschermen, geeft het weekdier lagen aragoniet (het mineraal calciumcarbonaat) en conchiolin (een eiwit) vrij. Over een periode van twee tot vijf jaar bouwen deze lagen op en vormen een parel.

In oesters en zoetwatermosselen geeft parelmoer (parelmoer) parels hun natuurlijke glans. Parels van andere weekdieren hebben een porseleinachtige textuur en glanzen niet zoals parels met parelmoer.

Qatar is een perfecte plek om zulke mooie, glanzende parels te vinden. Vanwege de overvloedige zoetwaterbronnen is het water daar deels zout en deels zoet, een ideale omgeving voor parelmoervorming. (Het meeste zoete water komt uit de rivier de Shatt al Arab.)

Gekweekte parels volgen hetzelfde essentiële vormingsproces als natuurlijke parels, maar ze worden gemaakt onder zorgvuldig gecontroleerde omstandigheden op een parelboerderij.

Parelreizen

Traditioneel maakten de parelvissers van Qatar twee jaarlijkse bootreizen tijdens het visseizoen van juni tot september. Er was een lange reis (twee maanden) en een kortere reis (40 dagen). De meeste parelende boten (vaak een "dhow" genoemd) bevatten 18-20 man.

Zonder moderne technologie was parelduiken extreem gevaarlijk. De mannen gebruikten geen zuurstoftanks; in plaats daarvan kneepten ze in hun neus met stukken hout en hielden hun adem in voor maximaal twee minuten.

Ze droegen ook vaak een omhulsel van leer op hun handen en voeten om hen te beschermen tegen de rotsachtige ondergronden. Dan gooiden ze een touw met een aan het einde vastgebonden rots in het water en sprongen erin.

Deze duikers zwommen vaak meer dan 100 voet lager, gebruikten snel hun mes of een rots om oesters en andere weekdieren van rotsen of de zeebodem los te wrikken en plaatsten de oesters in een touwzak die ze om hun nek hadden gehangen. Wanneer ze hun adem niet meer konden vasthouden, trok de duiker aan het touw en werd terug naar de boot getrokken.

Hun lading weekdieren zou dan op het dek van het schip worden gedumpt en ze zouden opnieuw duiken voor meer. Duikers zouden dit proces de hele dag doorzetten.