Hamlet and Revenge

Wat misschien wel het grootste stuk van Shakespeare is, "Hamlet", wordt vaak gezien als een wraaktragedie, maar het is nogal een vreemde op dat punt. Het is een stuk gedreven door een hoofdrolspeler die het grootste deel van het stuk besteedt aan het overwegen van wraak in plaats van het te eisen.

Het onvermogen van Hamlet om de moord op zijn vader te wreken drijft het complot en leidt tot de dood van de meeste hoofdpersonen, waaronder Polonius, Laertes, Ophelia, Gertrude en Rosencrantz en Guildenstern. En Hamlet zelf wordt gemarteld door zijn besluiteloosheid en zijn onvermogen om de moordenaar van zijn vader, Claudius, tijdens het stuk te doden.

Wanneer hij eindelijk zijn wraak eist en Claudius doodt, is het te laat voor hem om daar enige voldoening aan te ontlenen; Laertes heeft hem geslagen met een vergiftigde folie en Hamlet sterft kort daarna. Bekijk het thema van wraak in Hamlet eens nader.

Actie en inactiviteit in Hamlet

Om te benadrukken dat Hamlet niet in staat is om actie te ondernemen, bevat Shakespeare andere personages die resoluut en eigenzinnige wraak kunnen nemen als dat nodig is. Fortinbras reist vele kilometers om wraak te nemen en slaagt er uiteindelijk in Denemarken te veroveren; Laertes is van plan Hamlet te vermoorden om de dood van zijn vader, Polonius, te wreken.

In vergelijking met deze personages is Hamlets wraak niet effectief. Zodra hij besluit actie te ondernemen, stelt hij elke actie uit tot het einde van het spel. Opgemerkt moet worden dat deze vertraging niet ongewoon is in Elizabethaanse wraaktragedies. Wat "Hamlet" anders maakt dan andere hedendaagse werken, is de manier waarop Shakespeare de vertraging gebruikt om de emotionele en psychologische complexiteit van Hamlet op te bouwen. De wraak zelf is bijna een bijzaak en is in veel opzichten anticlimactisch. 

De beroemde soliloquy 'Zijn of niet zijn' is inderdaad het debat van Hamlet met zichzelf over wat te doen en of het ertoe doet. Hoewel het stuk begint met zijn nadenkende zelfmoord, wordt het verlangen van Hamlet om zijn vader te wreken duidelijker naarmate deze toespraak voortduurt. Het is de moeite waard deze soliloquy in zijn geheel te overwegen. 

Zijn, of niet zijn, dat is de vraag:
Of het nobeler is in de geest om te lijden
De slingers en pijlen van schandalig fortuin
Of om wapens te nemen tegen een zee van problemen,
En door hen tegen te werken. Om te sterven- om te slapen-
Niet meer; en door een slaap te zeggen dat we eindigen
Het verdriet en de duizend natuurlijke schokken
Dat vlees is erfgenaam van. 'Het is een voleinding
Goddelijk gewenst. Om te sterven- om te slapen.
Om te slapen, om te dromen: ay, daar is de wrijving!
Want in die slaap des doods, welke dromen kunnen komen
Wanneer we deze sterfelijke spoel hebben afgeschud,
Moet ons een pauze geven. Er is respect
Dat maakt ramp van zo lang leven.
Want wie zou de zwepen en minachten van de tijd dragen,
De onderdrukker heeft ongelijk, de trotse man is contumely,
De pijn van verachte liefde, de vertraging van de wet,
De brutaliteit van het ambt en de spurns
Die geduldige verdienste van de onwaardige neemt,
Wanneer hij zelf zijn rust zou maken
Met een blote lichaam? Wie zouden deze fardels dragen,
Grommen en zweten onder een vermoeid leven,
Maar dat de angst voor iets na de dood-
Het onontdekte land, van wiens verdriet
Geen reiziger komt terug - puzzelt de wil,
En maakt ons liever die kwalen die we hebben verdragen
Vlieg dan naar anderen waarvan we niet weten?
Geweten maakt dus allemaal lafaards van ons,
En dus de native tint van resolutie
Is ziekelijk o'er met de bleke cast van gedachte,
En ondernemingen van groot pit en moment
In dit opzicht worden hun stromingen verkeerd
En verlies de naam van de actie. - Nu zacht!
De schone Ophelia! - Nimf, in uw orisons
Wees al mijn zonden onthouden.

In de loop van deze welsprekende overpeinzing over de aard van zelf en dood en welke acties hij zou moeten ondernemen, blijft Hamlet verlamd door besluiteloosheid.

Hoe Hamlet's Revenge is vertraagd

Hamlets wraak wordt op drie belangrijke manieren vertraagd. Eerst moet hij de schuld van Claudius vaststellen, wat hij doet in Act 3, Scene 2 door de moord op zijn vader in een toneelstuk te presenteren. Wanneer Claudius tijdens de uitvoering stormt, raakt Hamlet overtuigd van zijn schuldgevoel.

Hamlet overweegt dan zijn wraak uitvoerig, in tegenstelling tot de overhaaste acties van Fortinbras en Laertes. Hamlet heeft bijvoorbeeld de mogelijkheid om Claudius te doden in Act 3, Scène 3. Hij trekt zijn zwaard, maar maakt zich zorgen dat Claudius naar de hemel zal gaan als hij gedood wordt tijdens het bidden.

Na het doden van Polonius wordt Hamlet naar Engeland gestuurd, waardoor hij onmogelijk toegang krijgt tot Claudius en wraak kan nemen. Tijdens zijn reis wordt hij meer eigenzinnig in zijn verlangen naar wraak.

Hoewel hij uiteindelijk Claudius vermoordt in de laatste scène van het stuk, is het niet te wijten aan een schema of plan van Hamlet, maar is het Claudius 'plan om Hamlet te doden dat averechts werkt.