Hamlet Een feministisch argument

Volgens feministische geleerden vertegenwoordigen de canonieke teksten van de westerse literatuur de stemmen van degenen die de macht hebben gekregen om in de westerse cultuur te spreken. De auteurs van de westerse canon zijn overwegend blanke mannen, wat betekent dat hun perspectief de meeste representatie krijgt, en veel critici beschouwen hun stemmen als dominant, uitsluitend en bevooroordeeld ten gunste van een mannelijk standpunt. Deze klacht heeft geleid tot veel discussie tussen critici en verdedigers van de canon. Om enkele van deze kwesties te onderzoeken, zullen we Shakespeare's "Hamlet", een van de beroemdste en meest gelezen werken van de westerse canon, onderzoeken..

De westerse Canon en zijn critici

Een van de meest prominente en vocale verdedigers van de canon is Harold Bloom, auteur van de bestseller "The Western Canon: The Books and School of the Ages". In dit boek somt Bloom de teksten op die volgens hem de canon vormen (van Homer tot hedendaagse werken) en pleit voor de bescherming ervan. Hij beschrijft ook wie volgens hem de critici en vijanden van de canon zijn. Bloom groepeert deze tegenstanders, waaronder feministische wetenschappers die de canon willen herzien, in één 'School of Resentment'. Zijn stelling is dat deze critici ernaar streven om, om hun eigen specifieke redenen, de academische wereld binnen te vallen en de traditionele, grotendeels canonieke programma's uit het verleden te vervangen door een nieuw curriculum - in Bloom's woorden, een 'gepolitiseerd curriculum'.

Bloom's verdediging van de westerse canon berust op zijn esthetische waarde. De focus van zijn klacht van buitensporige kritiek is dat er - onder literaire leraren, critici, analisten, recensenten en auteurs - een steeds merkbaardere 'vlucht van de esthetiek' is ontstaan ​​door een ongelukkige poging 'om verdreven schuld te verzachten'. Met andere woorden, Bloom gelooft dat de academische feministen, marxisten, afrocentristen en andere critici van de canon gemotiveerd zijn door een politieke wens om de zonden van het verleden te corrigeren door de literaire werken uit die tijdperken te vervangen.

Aan de andere kant van de medaille beweren deze critici van de canon dat Bloom en zijn sympathisanten 'racisten en seksisten' zijn, dat ze de ondervertegenwoordigde uitsluiten en dat ze 'zich verzetten tegen ... avontuur en nieuwe interpretaties'.

Feminisme in 'Hamlet'

Voor Bloom is de grootste van de canonieke auteurs Shakespeare, en een van de werken die Bloom het meest viert in de westerse canon is 'Hamlet'. Dit stuk is natuurlijk door de eeuwen heen door allerlei critici gevierd. De belangrijkste feministische klacht van de canon wordt echter ondersteund door dit werk: dat het "meestal niet vanuit het standpunt van een vrouw" is en dat de stemmen van vrouwen vrijwel "genegeerd" worden, om Brenda Cantar te citeren. "Hamlet", dat zogenaamd de menselijke psyche doorgrondt, onthult helemaal niets over de twee belangrijkste vrouwelijke personages. Ze fungeren als een theatraal evenwicht voor de mannelijke personages of als een klankbord voor hun fijne toespraken en acties.

Seksuele objectivering van vrouwelijke 'Hamlet'-personages

Bloom geeft brandstof aan de feministische claim van seksisme wanneer hij constateert dat "Koningin Gertrude, onlangs de ontvanger van verschillende feministische verdedigingen, geen excuses vereist. Ze is duidelijk een vrouw van uitbundige seksualiteit, die eerst luxueuze passie inspireerde in King Hamlet en later in King Claudius." Als dit het beste is dat Bloom kan bieden door de inhoud van Gertrude's karakter te suggereren, zou het goed zijn om enkele van de feministische klachten over de vrouwelijke stem (of het ontbreken daarvan) in Shakespeare nader te onderzoeken:

Cantar wijst erop dat "zowel de mannelijke als vrouwelijke psyches een constructie zijn van culturele krachten, zoals klassenverschillen, rassen- en nationale verschillen, historische verschillen." En welke invloedrijkere culturele kracht zou er in Shakespeare's tijd kunnen zijn geweest dan die van het patriarchaat? De patriarchale samenleving van de westerse wereld had krachtige negatieve implicaties voor de vrijheid van vrouwen om zich uit te drukken, en op haar beurt werd de psyche van de vrouw bijna volledig ondergebracht (artistiek, sociaal, taalkundig en juridisch) door de culturele psyche van de man.

Om dit te verbinden met Bloom's punt, was de mannelijke achting voor het vrouwtje onlosmakelijk verbonden met het vrouwelijk lichaam. Omdat mannen werden verondersteld dominant te zijn over vrouwen, werd het vrouwelijk lichaam beschouwd als het 'eigendom' van de man, en de seksuele objectivering ervan was een open gespreksonderwerp. Veel van Shakespeare's toneelstukken maken dit heel duidelijk, waaronder 'Hamlet'.

Bijvoorbeeld: de seksuele insinuatie in Hamlets dialoog met Ophelia zou transparant (en blijkbaar acceptabel) zijn geweest voor een publiek uit de Renaissance. Verwijzend naar een dubbele betekenis van "niets", zegt Hamlet tegen haar: "Dat is een eerlijke gedachte om tussen de benen van de meiden te liggen" (Act 3, Scene 2). Het is een smakeloze grap voor een 'nobele' prins om te delen met een jonge vrouw aan het hof; Hamlet is echter niet verlegen om het te delen en Ophelia lijkt helemaal niet beledigd om het te horen. Maar dan, de auteur is een man die schrijft in een door mannen gedomineerde cultuur, en de dialoog vertegenwoordigt zijn standpunt, niet noodzakelijk dat van een gecultiveerde vrouw die misschien anders over dergelijke humor denkt.

Gebrek aan stem voor Gertrude en Ophelia

Voor Polonius, de belangrijkste raadgever van de koning, is de grootste bedreiging voor de sociale orde cuckoldry - de ontrouw van een vrouw aan haar man. Om deze reden schrijft criticus Jacqueline Rose dat Gertrude de symbolische 'zondebok van het stuk' is. Susanne Wofford interpreteert Rose om te zeggen dat Gertrude's verraad aan haar man de oorzaak is van de angst van Hamlet.

Ondertussen wijst Marjorie Garber op een overvloed aan fallocentrische beelden en taal in het stuk, waardoor Hamlet's onbewuste focus op de schijnbare ontrouw van zijn moeder wordt onthuld. Al deze feministische interpretaties zijn natuurlijk ontleend aan de mannelijke dialoog, want de tekst geeft ons geen directe informatie over Gertrude's feitelijke gedachten of gevoelens over deze zaken. In zekere zin wordt de koningin een stem ontzegd in haar eigen verdediging of vertegenwoordiging.

Evenzo wordt "het object Ophelia" (het object van Hamlet's verlangen) ook een stem ontzegd. Volgens de auteur Elaine Showalter wordt ze in het stuk afgeschilderd als 'een onbeduidend ondergeschikt personage' dat voornamelijk is gemaakt als een instrument om Hamlet beter te vertegenwoordigen. Beroofd van gedachte, seksualiteit en taal, wordt het verhaal van Ophelia ... het cijfer van vrouwelijke seksualiteit dat moet worden ontcijferd door feministische interpretatie. "

Deze afbeelding doet denken aan veel van de vrouwen in Shakespeare-drama en komedie. Misschien smeekt het om de interpretatie-inspanningen die velen volgens Showalter hebben geprobeerd om het karakter van Ophelia te maken. Een welsprekende en wetenschappelijke interpretatie van veel van de vrouwen van Shakespeare zou zeker welkom zijn.

Een mogelijke oplossing

Hoewel het als een klacht kan worden beschouwd, is het inzicht van Showalter over de vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in "Hamlet" eigenlijk een oplossing tussen de critici en verdedigers van de canon. Wat ze heeft gedaan, door een personage dat nu beroemd is, aandachtig te lezen, is de aandacht van beide groepen op een gemeenschappelijke basis richten. In de woorden van Cantar, maakt Showalter's analyse deel uit van een "gezamenlijke inspanning om culturele percepties van geslacht te veranderen, die vertegenwoordigd in de canon van grote literaire werken."

Zeker, een wetenschapper als Bloom erkent dat er "de noodzaak bestaat om de institutionele praktijken en sociale regelingen te bestuderen die zowel de literaire canon hebben uitgevonden als in stand gehouden". Hij kon dit toegeven zonder een cent te geven in zijn verdediging van de esthetiek. De meest prominente feministische critici (waaronder Showalter en Garber) erkennen de esthetische grootheid van de canon al, ongeacht de mannelijke dominantie van het verleden. Ondertussen zou je voor de toekomst kunnen suggereren dat de "New Feminist" -beweging blijft zoeken naar waardige vrouwelijke schrijvers en hun werken promoot op esthetische gronden, waardoor ze worden toegevoegd aan de westerse canon zoals ze verdienen.

Er is ongetwijfeld een extreem gebrek aan evenwicht tussen de mannelijke en vrouwelijke stemmen in de westerse canon, en de spijtige genderverschillen in "Hamlet" zijn hiervan een ongelukkig voorbeeld. Dit gebrek aan evenwicht moet worden verholpen door de opname van vrouwelijke schrijvers zelf, want zij kunnen het meest nauwkeurig hun eigen opvattingen weergeven. Maar om twee citaten van Margaret Atwood aan te passen, is "het juiste pad" om dit te bereiken dat vrouwen "beter worden [schrijvers]" om "sociale validiteit" aan hun opvattingen toe te voegen; en "vrouwelijke critici moeten bereid zijn om het schrijven door mannen dezelfde serieuze aandacht te geven die ze zelf van mannen willen voor het schrijven van vrouwen." Uiteindelijk is dit de beste manier om het evenwicht te herstellen en ons allemaal de literaire stemmen van de mensheid te laten waarderen, niet alleen de mensheid.

bronnen

• Atwood, Margaret. Tweede woorden: geselecteerde kritieke proza. House of Anansi Press. Toronto. 1982.
• Bloom, Harold. "Een elegantie voor de Canon." Book of Readings, 264-273. Engels 251B. Onderwijs op afstand. Universiteit van Waterloo. 2002.
• Bloom, Harold. The Western Canon: The Books and School of the Ages. Riverhead Books. De Berkley Publishing Group. New York. 1994.
• Cantar, Brenda. Lezing 21. Engels 251B. Universiteit van Waterloo, 2002.
• Kolodny, Annette. "Dansen door het mijnenveld." Book of Readings, 347-370. Engels 251B. Onderwijs op afstand. Universiteit van Waterloo, 2002.
• Shakespeare, William. Gehucht. Bedford / St. Martins editie. Susanne L. Wofford. Editor. Boston / New York: Bedford Books. 1994.
• Showalter, Elaine. Vertegenwoordiging van Ophelia: Women, Madness, en de verantwoordelijkheden van feministische kritiek. Macmillan, 1994.
• Wofford, Susanne. William Shakespeare, Hamlet. Bedford Books of St. Martins Press, 1994.