Vrije variatie in fonetiek

In fonetiek en fonologie, vrije variatie is een alternatieve uitspraak van een woord (of van een foneem in een woord) die de betekenis van het woord niet beïnvloedt.

Vrije variatie is "gratis" in de zin dat het niet in een ander woord resulteert. Zoals William B. McGregor opmerkt: "Absoluut vrije variatie is zeldzaam. Meestal zijn er redenen voor, misschien het dialect van de spreker, misschien de nadruk die de spreker op het woord wil leggen" (Taalkunde: een inleiding, 2009).

Commentaar

"Wanneer dezelfde spreker merkbaar verschillende uitspraken van het woord produceert kat (bijv. door de finale / t / te exploderen of niet), wordt gezegd dat de verschillende realisaties van de fonemen vrije variatie."(Alan Cruttenden, Gimson's uitspraak van Engels, 8e ed. Routledge, 2014)

Vrije variatie in context

"Geluiden die binnen zijn vrije variatie komen in dezelfde context voor en zijn dus niet voorspelbaar, maar het verschil tussen de twee geluiden verandert het ene woord niet in het andere. Echt vrije variatie is vrij moeilijk te vinden. Mensen zijn erg goed in het opmerken van onderscheidingen in manieren van spreken en het toekennen van betekenis aan hen, dus het vinden van onderscheidingen die echt onvoorspelbaar zijn en die echt geen schaduw van betekenis hebben, is zeldzaam. "(Elizabeth C. Zsiga, De geluiden van taal: een inleiding tot fonetiek en fonologie. Wiley-Blackwell, 2012)

"[F] ree variatie, hoe zeldzaam ook, kan worden gevonden tussen de realisaties van afzonderlijke fonemen (fonemische vrije variatie, zoals in [i] en [aI] van een van beide), evenals tussen de allofonen van hetzelfde foneem (allofone vrije variatie, zoals in [k] en [k˥] van terug) ...  

"Voor sommige sprekers kan [i] in vrije variatie zijn met [I] in de eindpositie (bijv. stad [sIti, sItI], gelukkig [hӕpi, hӕpI]). Het gebruik van de laatste onbelaste [I] komt het meest voor in het zuiden van een lijn die ten westen van Atlantic City naar Noord-Missouri, vandaar zuidwest naar New Mexico, wordt getrokken. "(Mehmet Yavas, Toegepaste Engelse fonologie, 2e ed. Wiley-Blackwell, 2012)

Beklemtoonde en gespannen lettergrepen

"Er kan zijn vrije variatie tussen volle en gereduceerde klinkers in ongestresste lettergrepen, wat ook te maken heeft met verwante morfemen. Bijvoorbeeld het woord affix kan een werkwoord of een zelfstandig naamwoord zijn, en de vorm draagt ​​de nadruk op de laatste lettergreep en de laatste op de eerste lettergreep. Maar in echte spraak is de beginklinker van het werkwoord eigenlijk vrije variatie met schwa en de volledige klinker: / ə'fIks / en / ӕ'fIks /, en deze onbeklemtoonde volle klinker is hetzelfde als die in de eerste lettergreep van het zelfstandig naamwoord, / ӕ'fIks /. Dit soort afwisseling is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat beide vormen daadwerkelijk voorkomen, en het zijn voorbeelden van twee lexicale items die niet alleen formeel maar ook semantisch nauw verwant zijn. Cognitief, wanneer slechts één daadwerkelijk wordt opgeroepen in een bepaalde constructie, worden beide waarschijnlijk toch geactiveerd, en dit is de waarschijnlijke bron van deze vrije variatie. "(Riitta Välimaa-Blum, Cognitieve fonologie in bouwgrammatica: analytische hulpmiddelen voor studenten Engels. Walter de Gruyter, 2005)

Extragrammatische factoren

"Het feit dat variatie 'gratis' is, betekent niet dat het volkomen onvoorspelbaar is, maar alleen dat geen grammaticale principes de verdeling van varianten bepalen. Desalniettemin kan een breed scala aan extragrammatische factoren de keuze van de ene variant op de andere beïnvloeden, waaronder sociolinguïstische variabelen (zoals geslacht, leeftijd en klasse) en prestatievariabelen (zoals spraakstijl en tempo). Misschien is de belangrijkste diagnose van extragrammaticale variabelen dat ze de keuze van het optreden van één uitgang op een stochastische manier beïnvloeden, eerder dan deterministisch. " (René Kager, Optimaliteitstheorie. Cambridge University Press, 1999)