Filial Piety Een belangrijke Chinese culturele waarde

Kinderlijke vroomheid (孝, Ciao) is misschien wel het belangrijkste morele principe van China. Al meer dan 3.000 jaar een concept van Chinese filosofie, Ciao vandaag houdt een sterke loyaliteit en eerbied in voor iemands ouders, voorouders, bij uitbreiding, voor iemands land en zijn leiders.

Betekenis

Over het algemeen vereist kinderlijke vroomheid dat kinderen liefde, respect, steun en eerbied bieden aan hun ouders en andere ouderen in het gezin, zoals grootouders of oudere broers en zussen. Handelingen van kinderlijke vroomheid omvatten gehoorzaamheid aan de wensen van de ouders, voor hen zorgen wanneer ze oud zijn en hard werken om hen materiële gemakken te bieden, zoals eten, geld of verwennerij. 

Het idee vloeit voort uit het feit dat ouders leven geven aan hun kinderen en hen gedurende hun ontwikkelingsjaren ondersteunen door te voorzien in voedsel, onderwijs en materiële behoeften. Na al deze voordelen te hebben ontvangen, hebben kinderen dus voor altijd een schuld aan hun ouders. Om deze eeuwige schuld te erkennen, moeten kinderen hun ouders hun hele leven respecteren en dienen.

Voorbij het gezin

Het principe van kinderlijke vroomheid is ook van toepassing op alle ouder-leraren, professionele superieuren, of iedereen die ouder is in leeftijd - en zelfs de staat. Het gezin is de bouwsteen van de samenleving en als zodanig is het hiërarchische systeem van respect ook van toepassing op iemands heersers en zijn land. Xieeno betekent dat dezelfde toewijding en onbaatzuchtigheid in het dienen van het gezin ook moet worden gebruikt bij het dienen van het land.

Daarom is kinderlijke vroomheid een belangrijke waarde als het gaat om de behandeling van je directe familie, ouderlingen en oversten in het algemeen, en de staat in het algemeen. 

Chinees karakter Ciao (孝)

Het Chinese karakter voor kinderlijke vroomheid, Ciao (孝), illustreert de betekenis van de term. Het ideogram is een combinatie van de karakters lao (老), wat oud betekent, en er zi (儿子), wat zoon betekent. Laotiaans is de bovenste helft van het karakter xiao, en er zi, die de zoon vertegenwoordigt,vormt de onderste helft van het karakter. 

De zoon onder de vader is een symbool van wat kinderlijke vroomheid betekent. Het personage Ciao laat zien dat de oudere persoon of generatie wordt ondersteund of gedragen door de zoon: dus de relatie tussen de twee helften is zowel belastend als ondersteunend.

Origins

Het karakter xiao is een van de oudste voorbeelden van de geschreven Chinese taal, geschilderd op orakelbeenderen - ossenschapulae gebruikt in waarzeggerij - aan het einde van de Shang-dynastie en het begin van de Westerse Zhou-dynastie, ongeveer 1000 v.Chr. De oorspronkelijke betekenis lijkt te hebben betekend "het verstrekken van voedseloffers aan iemands voorouders," en voorouders betekenden zowel levende ouders als degenen die al lang dood waren. Die intrinsieke betekenis is in de tussenliggende eeuwen niet veranderd, maar hoe dat wordt geïnterpreteerd, zowel wie de gerespecteerde voorouders als de verantwoordelijkheden van het kind tegenover die voorouders zijn, is vele malen veranderd.

De Chinese filosoof Confucius (551-479 v.Chr.) Is het meest verantwoordelijk voor het maken van xiao een cruciaal onderdeel van de samenleving. Hij beschreef kinderlijke vroomheid en pleitte voor het belang ervan bij het creëren van een vreedzame familie en samenleving in zijn boek 'Xiao Jing', ook bekend als de 'Classic of Xiao' en geschreven in de 4e eeuw v.Chr. De Xiao Jing werd een klassieke tekst tijdens de Han-dynastie (206-220), en het bleef een klassieker van het Chinese onderwijs tot de 20e eeuw.

Filial Piety interpreteren

Na Confucius is de klassieke tekst over kinderlijke vroomheid The Twenty-Four Paragons of Filial Piety, geschreven door de geleerde Guo Jujing tijdens de Yuan-dynastie (tussen 1260-1368). De tekst bevat verschillende tamelijk verbazingwekkende verhalen, zoals 'Hij begroef zijn zoon voor zijn moeder'. Dat verhaal, vertaald in het Engels door de Amerikaanse antropoloog David K. Jordan, luidt:

In de Hàn-dynastie was de familie van Guo Jù arm. Hij had een driejarige zoon. Zijn moeder verdeelde haar eten soms met het kind. Jù zei tegen zijn vrouw: 'Omdat we erg arm zijn, kunnen we niet voor moeder zorgen. Onze zoon deelt moeders eten. Waarom deze zoon niet begraven? 'Hij was de put drie voet diep aan het graven toen hij een ketel van goud sloeg. Daarop staat [een inscriptie] te lezen: "Geen enkele ambtenaar mag dit nemen of een andere persoon kan het in beslag nemen." 

De meest serieuze uitdaging voor het fundament van Xiao-gedachte kwam in de vroege decennia van de 20e eeuw. Lu Xun (1881-1936), de veelgeprezen en invloedrijke schrijver van China, bekritiseerde kinderlijke vroomheid en verhalen zoals die in de Twenty-Four Paragons. Onderdeel van China's Fourth Movement van mei (1917) betoogde Lu Xun dat het hiërarchische principe dat ouderen voorstelt op jeugdstunts en jonge volwassenen remt om beslissingen te nemen die hen in staat zouden stellen om als mensen te groeien of een eigen leven te leiden.

Anderen in de beweging veroordeelden xiao als de bron van alle kwaad, "waardoor China een grote fabriek werd voor de productie van gehoorzame onderwerpen." In 1954 keerde de beroemde filosoof en wetenschapper Hu Shih (1891-1962) die extreme houding om en promootte Xiaojing; en het principe blijft tot op de dag van vandaag belangrijk voor de Chinese filosofie.

Uitdagingen voor de filosofie

De weliswaar gruwelijke set van Twenty-Four Paragons belicht langlopende filosofische problemen met xiao. Een dergelijk probleem is de relatie tussen xiao en een ander confuciaans principe, ren (liefde, welwillendheid, menselijkheid); een ander vraagt ​​wat er moet gebeuren als eer aan het gezin contrasteert met eer aan de wetten van de samenleving? Wat te doen als de rituele vereiste vereist dat een zoon de moord op zijn vader moet wreken, maar het is een misdaad om moord te plegen, of, zoals in het verhaal hierboven, kindermoord?

Kinderlijke vroomheid in andere religies en regio's

Naast het confucianisme is het concept van kinderlijke vroomheid ook te vinden in het taoïsme, het boeddhisme, het Koreaanse confucianisme, de Japanse cultuur en de Vietnamese cultuur. Het xiao-ideogram wordt gebruikt in zowel Koreaans als Japans, hoewel met een andere uitspraak.

Bronnen en verder lezen

• Chan, Alan K.L. en Sor-Hoon Tan, eds. "Kinderlijke vroomheid in het Chinese denken en geschiedenis." Londen: RoutledgeCurzon, 2004.
• Ikels, Charlotte (ed). "Filial Piety: Practice and Discourse in Contemporary East Asia." Stanford CA: Stanford University Press, 2004. 
• Jujing, Guo. Trans. Jordan, David K. "De vierentwintig Paragons of Filial Piety (Èrshísì Xiào)." Universiteit van Californië in Santa Barbara, 2013.
• Knapp, Keith. "Sympathie en ernst: de vader-zoonrelatie in het vroege middeleeuwse China." Extrême-Orient Extrême-Occident (2012): 113-36.
• Mo, Weimin en Shen, Wenju. "De vierentwintig Paragons van kinderlijke vroomheid: hun didactische rol en impact op het leven van kinderen." Kwartaalvereniging voor kinderliteratuur 24.1 (1999). 15-23.
• Roberts, Rosemary. "De confuciaanse morele grondslagen van de socialistische modelmens: Lei Feng en de vierentwintig voorbeelden van kinderlijk gedrag." New Zealand Journal of Asian Studies 16 (2014): 23-24.