Ekphrasis-definitie en voorbeelden in retoriek

"Ekphrasis" is een retorische en poëtische figuurfiguur waarin een visueel object (vaak een kunstwerk) levendig in woorden wordt beschreven. Bijvoeglijk naamwoord: ecphrastic.

Richard Lanham merkt op dat ekphrasis (ook gespeld ecphrasis) was "een van de oefeningen van de Progymnasmata, en kon omgaan met personen, evenementen, tijden, plaatsen, enz." (Handlist of Rhetorical Terms). Een bekend voorbeeld van ekphrasis in de literatuur is het gedicht van John Keats "Ode on a Grecian Urn".

Etymologie: Van het Grieks, "spreek uit" of "verkondig"

Voorbeelden en observaties

Claire Preston: Ekphrasis, een soort met een levendige beschrijving, heeft geen formele regels en geen stabiele technische definitie. Oorspronkelijk een apparaat in oratorium, heeft zijn ontwikkeling als een poëtische figuur zijn taxonomie enigszins verward, maar in het algemeen is het een van een spectrum van figuren en andere apparaten die onder de rubriek van enargeia vallen ('levendigheid'). De term ekphrasis komt alleen laat in de klassieke retorische theorie voor. Bespreking in de zijne bespreken Retoriek, Aristoteles keurt het 'verlevendigen van levenloze dingen' met levendige beschrijving, het 'doen van iets aan het leven' als een soort imitatie goed, in metaforen die 'dingen voor het oog zetten'. Quintilian beschouwt levendigheid als een pragmatische deugd van forensisch oratorium: '' representatie 'is meer dan louter doorzichtigheid, omdat het in plaats van louter transparant te zijn, zich op de een of andere manier laat zien ... op een manier die daadwerkelijk lijkt te worden gezien. Een toespraak voldoet niet voldoende aan zijn doel ... als het niet verder gaat dan de oren ... zonder ... wordt ... getoond aan het oog van de geest. '

Richard Meek: Recente critici en theoretici hebben gedefinieerd ekphrasis als 'de verbale weergave van visuele weergave'. Toch heeft Ruth Webb opgemerkt dat de term, ondanks zijn klassiek klinkende naam, 'in wezen een moderne munt' is, en wijst erop dat ekphrasis pas in de afgelopen jaren naar de beschrijving van sculpturen en beeldende kunst is gaan verwijzen binnen literaire werken. In de klassieke retoriek kan ekphrasis verwijzen naar vrijwel elke uitgebreide beschrijving ...

Christopher Rovee: [Terwijl ekphrasis zeker houdt een gevoel van interartistische rivaliteit in, het hoeft het schrijven niet in een positie van autoriteit te fixeren. Inderdaad, ekphrasis kan net zo gemakkelijk de angst van een schrijver signaleren tegenover een krachtig kunstwerk, een gelegenheid bieden voor een schrijver om de capaciteiten van beschrijvende taal te testen, of een eenvoudige hommage vertegenwoordigen.
"Ekphrasis is een zelfreflexieve oefening in representatiekunst over kunst, 'een mimesis van een mimesis' (Burwick 2001) - waarvan het voorkomen in de romantische poëzie een bezorgdheid weerspiegelt over de schrijfvaardigheid ten opzichte van beeldende kunst.