Divisie die de delen van een toespraak schetst

In klassieke retoriek, divisie is het deel van een toespraak waarin een redenaar de belangrijkste punten en de algemene structuur van de toespraak schetst. Ook in het Latijn bekend als de divisio of Partitio, en in het Engels als de tussenschot. De etymologie is afkomstig uit het Latijn, "verdeel".

Observaties van de termijn

• "De tussenschot bestaat uit twee delen: de spreker kan het materiaal vermelden waarover overeenstemming bestaat met de tegenstander en wat nog in geschil blijft, of kan de te bewijzen punten opnoemen. In het laatste geval is het belangrijk om kort, volledig en beknopt te zijn. Cicero merkt op dat er in de filosofie aanvullende regels voor verdeling zijn die hier niet relevant zijn. "
  (George Kennedy, "Classical Rhetoric and Its Christian and Secular Tradition", 2e ed. University of North Carolina Press, 1999)
• "De Latijnse term divisio is gerelateerd aan Partitio, maar geeft aan dat de belangrijkste hoofden van het argument zijn voorbereid met het oog op de tegengestelde positie. De auteur van "Rhetorica ad Herrenium" beschrijft de divisio als uit twee delen. De eerste bevat de punten van overeenstemming en onenigheid tussen partijen die voortvloeien uit het verhaal. Dit wordt gevolgd door een verdeling die uit twee delen bestaat: de opsomming en de expositie. De opsomming omvat het vertellen hoeveel punten men zal maken. De uiteenzetting is het geven van de te bespreken punten. Niet meer dan drie punten worden aanbevolen. Cicero (Inv. 1.31) geeft aan dat de Partitio kan twee vormen aannemen: punten van overeenstemming en onenigheid met een vastgesteld probleem, of 'de zaken die we van plan zijn te bespreken worden kort mechanisch uiteengezet'. In theorie, Partitio hoofden moeten expliciet zijn - maar in echte toespraken is dit eerder uitzondering dan regel. Gewoonlijk de Partitio is veel minder voor de hand liggend (althans voor moderne lezers). "
  (Fredrick J. Long, "Ancient Rhetoric and Paul's Apology". Cambridge University Press, 2004)

Een voorbeeld van verdeling / partitio

"Dus je kunt zien wat de situatie is; en nu moet je zelf beslissen wat er gedaan moet worden. Het lijkt mij het beste om eerst het karakter van de oorlog te bespreken, dan de omvang ervan, en ten slotte de keuze van een commandant."
(Cicero, "De Imperio Cn. Pompei." "Cicero: Political Speeches", trans. Door D.H. Berry. Oxford University Press, 2006)

Quintilian op Partitio

"[A] Hoewel partitie niet altijd noodzakelijk of nuttig is, zal het, indien oordeelkundig gebruikt, de helderheid en gratie van onze toespraak aanzienlijk vergroten. Want het maakt onze argumenten niet alleen duidelijker door de punten te isoleren van de menigte waarin ze anders verloren gaan en ze voor de ogen van de rechter plaatsen, maar verlicht zijn aandacht door een bepaalde limiet toe te kennen aan bepaalde delen van onze toespraak, net zoals onze vermoeidheid tijdens een reis wordt verlicht door de afstanden op de mijlpalen die we passeren te lezen. het is een genoegen om te kunnen meten hoeveel van onze taak is volbracht, en de kennis van wat er nog te doen is, stimuleert ons tot nieuwe inspanningen voor de arbeid die ons nog te wachten staat. Want niets hoeft lang te lijken, wanneer het zeker bekend is hoe ver het is tot het einde. "
(Quintilian, "Institutes of Oratory", 95 AD, vertaald door H.E. Butler)