Country of My Skull van Antjie Krog

Als je modern Zuid-Afrika wilt begrijpen, moet je de politiek van de vorige eeuw begrijpen. Er is geen betere plek om te beginnen dan met de Truth and Reconciliation Commission (TRC). Het meesterwerk van Antjie Krog plaatst je in de geest van zowel onderdrukte zwarte vrijheidsstrijders als verschanste blanke Afrikaners.

De pagina's zelf zijn doordrenkt met de mensen en hun worsteling om zich te verenigen met tientallen jaren apartheid. De overweldigende behoefte aan begrip en vrijlating, of sluiting zoals Amerikaanse psychologen het zeggen, spreekt boekdelen in het welsprekende geschrift in dit boek.

Als je één boek over modern Zuid-Afrika gaat kopen, maak er dan een.

De angst van het land van mijn schedel

Wanneer ex-president De Klerk de grove mensenrechtenschendingen van het Apartheids-tijdperk de schuld geeft van "het slechte oordeel, overijver of nalatigheid van individuele politieagenten", is Antjie Krog onbegrijpelijk. Later, wanneer ze de kracht heeft, vangt ze het gevoel van angst met de onderstaande passage:

"En plotseling is het alsof een onderstroom me eruit haalt ... eruit ... en eruit. En achter me zinkt het land van mijn schedel als een laken in het donker - en ik hoor een dun lied, hoeven, hagen van gif, koorts en vernietiging vergist en sist onder water. Ik krimp en prik. Tegen. Tegen mijn bloed en de erfenis daarvan. Zal ik hen voor altijd herkennen - zoals ik dagelijks doe in mijn neusgaten? Ja. En wat we hebben gedaan zal nooit ongedaan worden gemaakt. Het maakt niet uit wat we doen. Wat De Klerk doet. Tot de derde en de vierde generatie. "

Een verslag van lopende zaken

Er is een standaardprobleem in de geschiedenis en dat is van interpretatie. Wanneer we naar bronnenmateriaal uit het verleden kijken, is het onvermijdelijk dat moderne moraliteit en consensus mening en begrip zullen kleuren. De recente groep boeken waarin beroemde personages uit het verleden van Afrika als racisten of homoseksuelen (of beide) worden blootgelegd, is een goed voorbeeld. Land van mijn schedel is een voorbeeld voor iedereen die actuele zaken voor de toekomst wil vastleggen. Het is een boek dat niet alleen primair bronnenmateriaal van de Truth and Reconciliation Commission van Zuid-Afrika geeft, maar ook inzicht in het denken en de moraal van de betrokken mensen. U KUNT deze mensen beoordelen aan de hand van wat er op deze pagina's staat, hun diepste zielen zijn zichtbaar voor iedereen.

Apartheid blootleggen

Krog is verder gegaan dan de passieve, rigide uitingen van verdachte en slachtoffer en heeft een kant van Zuid-Afrika blootgelegd die niet inherent beschikbaar is voor de buitenstaander. Dit boek legt een lange weg uit om uit te leggen hoe het Apartheidsregime zo lang zou kunnen duren als het deed, het geeft reden voor het concept van waarheid en verzoening, en het laat zien dat er hoop is op de toekomst van Zuid-Afrika. Het boek begint met een beschrijving van hoe de Commissie tot stand is gekomen, met het onvermijdelijke politieke gekibbel en het nagelbijtende drama van constitutionele klifhangers - vooral de oproep om zowel de periode waarop het onderzoek betrekking heeft als de deadline voor amnestietoepassingen te verlengen.

Krog vertelt over mensenrechtenschendingen, kruisverhoor van aanvragers, zowel zwart als wit, voor amnestie, en beschrijft de complicaties op het gebied van herstel en revalidatie. Deze vertegenwoordigen drie afzonderlijke comités binnen de Commissie.

Er worden parallellen getrokken tussen het voortdurende leed van degenen die zich herinneren aan mensenrechtenschendingen en het inlevingsvermogen van de commissarissen en verslaggevers. Niemand ontsnapte ongedeerd, hetzij door de verslechtering van het gezinsleven of door ernstige lichamelijke aandoeningen. Aartsbisschop Desmond Tutu's kanker werd door velen gezien als een fysieke manifestatie van verschrikkingen die hij plaatsvervangend had meegemaakt.

Kritieken op Antjie Krog

Krog wordt bekritiseerd door rechtse facties onder de Afrikaner-gemeenschap voor haar rapportage van de TRC - dit wordt voor haar samengevat in een opmerking van de leider van de Nationale Partij:

"Je bent verslaafd geraakt aan de lijn en zinker voor de pogingen van het ANC om de Afrikaner de schuld te geven. En het spijt me - ik zal niet de schuld op zich nemen voor mensen die zich gedragen als barbaren, die de parameters van hun plichten negeerden. Het zijn criminelen en zou moeten worden gestraft. "

Ze is verrast dat ze zich identificeert met die blanken die amnestie hebben aangevraagd en die erin zijn geslaagd hun eigen "angsten en schaamte en schuldgevoelens" te uiten. Dit is geen gemakkelijk proces voor hen, zoals haar wordt verteld:

"De normen die je gewend bent te volgen, zijn niet langer van toepassing en alleen jij wordt nu opgeroepen om je acties binnen een totaal ander kader uit te leggen. Dat geldt ook voor de ... aanvragers. Ze worden niet langer gebufferd door een Afrikaner aan de macht. "

Specifieke gevallen die worden behandeld, zijn de gruweldaden van de Vlakplaas, het doodseskader van het Apartheidsregime (hoewel het eigenlijk de naam is van de boerderij waar ze waren gevestigd), de oorsprong van het halslappen in Queenstown en de betrokkenheid van Winnie Madikizela-Mandela bij de ontvoeringen en moorden gepleegd door de Mandela United Football Club.

Krog verklaart dat de vice-president, Thabo Mbeki, heel duidelijk had gemaakt dat:

"[R] verzoening zal alleen mogelijk zijn als blanken zeggen: Apartheid was slecht en wij waren er verantwoordelijk voor. Weerstaan ​​was gerechtvaardigd - zelfs als excessen in dit kader plaatsvonden ... als deze erkenning niet komt, is verzoening niet aanwezig agenda."

Helaas groeide dit uit tot het gevoel dat het ANC zijn acties tijdens de Apartheidsjaren niet hoefde uit te leggen, en dat ze ofwel geen amnestie moesten aanvragen, ofwel amnestie op massa moesten krijgen. Aartsbisschop Tutu sluit zich aan dat hij zal aftreden voordat dit zal gebeuren.

Het ANC veroorzaakt verdere consternatie door een algehele amnestie te eisen voor zijn meer prominente leden: het zou ongepast zijn voor de huidige ministers om te worden blootgesteld aan een openbaar onderzoek naar hun verleden. Grote lof wordt dus toegekend aan degenen die doorgaan en individuele amnestie aanvragen, vooral de eerste om dit te doen: Ronnie Kasrils en Joe Modise. Ondanks de wensen van het ANC komen details naar voren tijdens getuigenissen van zowel slachtoffers als daders van de mensenrechtenschendingen in ANC-kampen in buurlanden van Mozambique en Zambia.

Krog blijft zelden stilstaan ​​bij de internationale betekenis van de TRC, anders dan de duidelijke aantrekkingskracht op leden van de wereldpers. Ze herinnert zich de verbazing van een Amerikaanse professor:

"Er zijn zeventien eerdere Waarheidscommissies in de wereld geweest en politici hebben aan geen van hen deelgenomen. Hoe heb je dat in vredesnaam gedaan?"

De komst van vertegenwoordigers van de verschillende politieke partijen bij de Commissie brengt echter een nieuwe wending in de procedure.

"Weg is de dierbaar gekochte taal. In de loop van maanden hebben we ons gerealiseerd wat een enorme pijnprijs elke persoon moet betalen om zijn eigen verhaal te stamelen bij de Truth Commission. Elk woord wordt uitgeademd uit het hart, elke lettergreep trilt met een leven lang van verdriet. Dit is weg. Nu is het het uur van degenen die zich in het Parlement neerhalen. Het vertoon van tongen bevrijd in retoriek - de signatuur van macht. De oude en nieuwe meesters van schuim in de oren. "

Het lijkt erop dat niemand van de politici verwacht dat ze de waarheid vertellen, zelfs als ze zich tot een Waarheidscommissie wenden!

Uiteindelijk ging het de Commissie niet om het vastleggen van bewijs en het toeschrijven van schuld, maar om de slachtoffers en daders toe te staan ​​hun verhaal te vertellen; om familieleden en vrienden eindelijk de kans te geven om te treuren en het land te sluiten.

Antjie Krog, (Antjie uitgesproken als een h-less hanky, en Krog als een Schotse loch) werd geboren op 23 oktober 1952 in Kroonstad, provincie Vrijstaat, Zuid-Afrika. Ze wordt goed beschouwd als een Afrikaanse dichter en journalist; haar poëzie is vertaald in verschillende Europese talen en heeft lokale en internationale prijzen gewonnen. Aan het einde van de jaren negentig rapporteerde ze onder de getrouwde naam Antjie Samuel over de Truth and Reconciliation Commission voor SABC-radio en de krant Mail and Guardian. Ondanks het schrijnende effect van het horen van talloze verhalen over misbruik en geweld, handhaafde Krog een gezinsleven met haar man John Samuel en haar vier kinderen.