Lichaamstaal in het communicatieproces
Share
Lichaamstaal is een soort non-verbale communicatie die afhankelijk is van lichaamsbewegingen (zoals gebaren, houding en gezichtsuitdrukkingen) om berichten over te brengen.
Lichaamstaal kan bewust of onbewust worden gebruikt. Het kan een verbale boodschap vergezellen of als een vervanging voor spraak dienen.
Voorbeelden en observaties
- "Pamela luisterde stom, haar houding informeerde hem dat ze geen tegenargumenten zou aanbieden, dat alles wat hij wilde in orde was: het goedmaken met lichaamstaal."
(Salman Rushdie, De Duivelsverzen. Viking, 1988) - "Het leuke deel is het proces van het leren kennen van een meisje. Het is net alsof het in code flirten. Het gebruikt lichaamstaal en lachend om de juiste grappen en, en kijkend in haar ogen en wetend dat ze je nog steeds fluistert, zelfs als ze geen woord zegt. En dat gevoel dat als je haar maar één keer kunt aanraken, alles goed komt voor jullie allebei. Dat is hoe je het kunt zien. "
(Iyari Limon als Potential Slayer Kennedy, "The Killer in Me." Buffy de vampiermoordenaar, 2003)
Shakespeare op lichaamstaal
"Sprakeloze klager, ik zal uw gedachte leren;
In jouw domme actie zal ik net zo perfect zijn
Als kluizenaars smekend in hun heilige gebeden:
Gij zult niet zuchten, noch uw stronken in de hemel houden,
Knipoog noch knik, noch kniel, noch maak een teken,
Maar ik van deze zal een alfabet worstelen
En door nog steeds te oefenen leer je je betekenis te kennen. "
(William Shakespeare, Titus Andronicus, Act III, scène 2)
Clusters van non-verbale signalen
"[A] reden om goed op te letten lichaamstaal is dat het vaak geloofwaardiger is dan verbale communicatie. Je vraagt je moeder bijvoorbeeld: 'Wat is er aan de hand?' Ze haalt haar schouders op, fronst, draait zich van je af en mompelt: 'Oh ... niets, denk ik. Met mij gaat het goed.' Je gelooft haar woorden niet. Je gelooft in haar neerslachtige lichaamstaal en je gaat door om erachter te komen wat haar dwarszit.
"De sleutel tot non-verbale communicatie is congruentie. Non-verbale signalen komen meestal voor in congruente clusters - groepen gebaren en bewegingen die ongeveer dezelfde betekenis hebben en overeenkomen met de betekenis van de woorden die erbij horen. In het bovenstaande voorbeeld haalt je moeder haar schouders op, frons en wegdraaien zijn onderling congruent. Ze kunnen allemaal betekenen: 'Ik ben depressief' of 'Ik maak me zorgen'. De non-verbale signalen zijn echter niet congruent met haar woorden. Als een scherp luisteraar, herken je deze incongruentie als een signaal om opnieuw te vragen en dieper te graven. "
(Matthew McKay, Martha Davis en Patrick Fanning, Berichten: Het communicatievaardighedenboek, 3e ed. New Harbinger, 2009)
Een illusie van inzicht
"De meeste mensen denken dat leugenaars zichzelf verraden door hun ogen af te wenden of nerveuze gebaren te maken, en veel wetshandhavers zijn opgeleid om te zoeken naar specifieke tics, zoals op een bepaalde manier naar boven staren. Maar in wetenschappelijke experimenten doen mensen slecht werk om leugenaars te zien. Wetshandhavers en andere veronderstelde experts zijn er niet altijd beter in dan gewone mensen, hoewel ze meer vertrouwen hebben in hun mogelijkheden.
"Er is een illusie van inzicht dat voortkomt uit het kijken naar het lichaam van een persoon", zegt Nicholas Epley, een professor in gedragswetenschappen aan de Universiteit van Chicago. "Lichaamstaal spreekt tot ons, maar alleen in gefluister." ...
"Het gezond verstand dat leugenaars zichzelf verraden door lichaamstaal lijkt weinig meer te zijn dan een culturele fictie", zegt Maria Hartwig, een psycholoog aan het John Jay College of Criminal Justice in New York City. Onderzoekers hebben ontdekt dat de beste aanwijzingen te bedriegen zijn verbaal - leugenaars hebben de neiging minder aanmatigend te zijn en minder meeslepende verhalen te vertellen - maar zelfs deze verschillen zijn meestal te subtiel om betrouwbaar te kunnen onderscheiden. "
(John Tierney, "Op luchthavens, een misplaatst geloof in lichaamstaal." The New York Times, 23 maart 2014)
Lichaamstaal in de literatuur
"Ten behoeve van literaire analyse, de termen 'non-verbale communicatie' en 'lichaamstaal' verwijzen naar de vormen van non-verbaal gedrag die personages vertonen binnen de fictieve situatie. Dit gedrag kan zowel bewust als onbewust zijn vanwege het fictieve karakter; het personage kan het gebruiken met de bedoeling een boodschap over te brengen, of het kan onbedoeld zijn; het kan plaatsvinden binnen of buiten een interactie; het kan gepaard gaan met spraak of onafhankelijk van spraak. Vanuit het perspectief van een fictieve ontvanger kan deze correct, onjuist of helemaal niet worden gedecodeerd. "(Barbara Korte, Lichaamstaal in de literatuur. University of Toronto Press, 1997)
Robert Louis Stevenson over "Groans and Tears, Looks and Gestures"
"Want het leven, hoewel grotendeels, wordt niet helemaal gedragen door de literatuur. We zijn onderworpen aan fysieke passies en verwringingen; de stem breekt en verandert, en spreekt door onbewuste en winnende verbuigingen, we hebben leesbare gelaatsuitdrukkingen, zoals een open boek; dingen die kan niet gezegd worden kijk welsprekend door de ogen, en de ziel, niet als een kerker in het lichaam opgesloten, woont altijd op de drempel met aantrekkelijke signalen. Gekreun en tranen, blikken en gebaren, een blos of bleekheid zijn vaak het duidelijkst verslaggevers van het hart, en spreken directer tot de harten van anderen. De boodschap vliegt door deze tolken in de minste tijd en het misverstand wordt afgewend op het moment van zijn geboorte. Om in woorden uit te leggen kost tijd en een rechtvaardige en geduldig gehoor; en in de kritieke tijdperken van een hechte relatie zijn geduld en rechtvaardigheid geen kwaliteiten waarop we kunnen vertrouwen. Maar de blik of het gebaar verklaart dingen in een adem; ze vertellen hun boodschap zonder dubbelzinnigheid; in tegenstelling tot spraak, de je kunt trouwens niet struikelen over een verwijt of een illusie die je vriend tegen de waarheid zou moeten stelen; en dan hebben ze een hogere autoriteit, want ze zijn de directe uitdrukking van het hart, nog niet overgedragen door het ontrouwe en verfijnde brein. "
(Robert Louis Stevenson, "Truth of Intercourse," 1879)
