Biografie van Victor Hugo, Franse schrijver

Victor Hugo (26 februari 1802 - 22 mei 1885) was een Franse dichter en romanschrijver tijdens de romantische beweging. Onder Franse lezers is Hugo vooral bekend als dichter, maar bij lezers buiten Frankrijk is hij vooral bekend om zijn epische romans De klokkenluider van de Notre Dame en Les Misérables.

Snelle feiten: Victor Hugo

• Voor-en achternaam: Victor Marie Hugo
• Bekend om: Franse dichter en auteur
• Geboren: 26 februari 1802 in Besançon, Doubs, Frankrijk
• Ouders: Joseph Léopold Sigisbert Hugo en Sophie Trébuchet
• Ging dood: 22 mei 1885 in Parijs, Frankrijk
• Echtgenoot: Adèle-tegoedbon (m. 1822-1868)
• Kinderen: Léopold Hugo (1823), Léopoldine Hugo (1824-1843), Charles Hugo (geb. 1826), François-Victor Hugo (1828-1873), Adèle Hugo (1830-1915)
• Geselecteerde werken: Odes et Ballades (1826), Cromwell (1827), Notre Dame in Parijs (1831), Les Misérables (1862), Quatre-vingt-treize (1874)
• Opmerkelijk citaat: "Het grootste geluk van het leven is de overtuiging dat we geliefd zijn, geliefd voor onszelf, of liever gezegd, ondanks onszelf."

Vroege leven

Hugo werd geboren in Besançon in Franche-Comté, een regio in het oosten van Frankrijk, en was de derde zoon van Joseph Léopold Sigisbert Hugo en Sophie Trébuchet Hugo. Hij had twee oudere broers: Abel Joseph Hugo (geboren 1798) en Eugène Hugo (geboren 1800). Hugo's vader was generaal in het Franse leger en een fervent voorstander van Napoleon. Als gevolg van zijn militaire carrière verhuisde het gezin regelmatig, waaronder stints in Napels en Rome. Voor het grootste deel bracht hij zijn vroege jaren door in Parijs met zijn moeder.

Hugo's jeugd was een tijd van immense politieke en militaire onrust in Frankrijk. In 1804, toen Hugo 2 jaar oud was, werd Napoleon uitgeroepen tot keizer van Frankrijk; iets meer dan een decennium later werd de monarchie van het Huis van Bourbon hersteld. Deze spanningen waren vertegenwoordigd in Hugo's eigen familie: zijn vader was een generaal met republikeinse overtuigingen en een voorstander van Napoleon, terwijl zijn moeder katholiek en vurig royalist was; haar minnaar (en Hugo's peetvader) generaal Victor Lahorie werd geëxecuteerd wegens samenzweringen tegen Napoleon. Hugo's moeder was primair verantwoordelijk voor zijn opvoeding, en als gevolg daarvan was zijn vroege opleiding zowel intens religieus als sterk bevooroordeeld naar pro-monarchie sentimenten.

Als jonge man werd Hugo verliefd op Adèle Foucher, zijn jeugdvriend. Ze waren qua persoonlijkheid en leeftijd goed op elkaar afgestemd (Foucher was slechts een jaar jonger dan Hugo), maar zijn moeder keurde hun relatie sterk af. Daarom zou Hugo met niemand anders trouwen, maar ook niet met Foucher trouwen terwijl zijn moeder nog leefde. Sophie Hugo stierf in 1821 en het echtpaar kon het volgende jaar trouwen, toen Hugo 21 was. Ze kregen hun eerste kind, Leopold, in 1823, maar hij stierf in de kinderschoenen. Uiteindelijk waren zij de ouders van vier kinderen: twee dochters (Leopoldine en Adele) en twee zonen (Charles en François-Victor).

Vroege poëzie en toneelstukken (1822-1830)

• Odes et poésies diverses (1822)
• Odes (1823)
• Han d'Islande (1823)
• Nouvelles Odes (1824)
• Bug-Jargal (1826)
• Odes et Ballades (1826)
• Cromwell (1827)
• Le Dernier jour d'un condamné (1829)
• Hernani (1830)

Hugo begon te schrijven als een zeer jonge man, met zijn eerste publicatie uit 1822, hetzelfde jaar als zijn huwelijk. Zijn eerste dichtbundel, getiteld Odes et poésies diverses werd gepubliceerd toen hij pas 20 jaar oud was. De gedichten werden zo bewonderd om hun elegante taal en passie dat ze onder de aandacht kwamen van de koning, Lodewijk XVIII, en Hugo een koninklijk pensioen verdienden. Hij publiceerde ook zijn eerste roman, Han d'Islande, in 1823.

Victor Hugo rond 1840, gravure door J. Sartain van het originele schilderij door Maurir. Kean Collection / Getty Images

In deze vroege dagen - en inderdaad gedurende een groot deel van zijn schrijfcarrière - werd Hugo sterk beïnvloed door een van zijn voorgangers, de Franse schrijver François-René de Chateaubriand, die een van de vooraanstaande literaire figuren in de romantische beweging was en een van de Franse meest zichtbare schrijvers in de vroege 19e eeuw. Als een jonge man, beloofde Hugo "Chateaubriand of niets" te zijn, en in veel opzichten kreeg hij zijn wens. Net als zijn held werd Hugo zowel een icoon van de romantiek als een betrokken partij in de politiek, wat uiteindelijk leidde tot zijn ballingschap uit zijn vaderland.

Hoewel het jeugdige, spontane karakter van zijn vroege gedichten hem op de kaart zette, evolueerde het latere werk van Hugo al snel om te pronken met zijn opmerkelijke vaardigheid en vakmanschap. In 1826 publiceerde hij zijn tweede volume poëzie, deze getiteld Odes et Ballades. Dit werk, in tegenstelling tot zijn meer vroegrijpe eerste werk, was technisch vaardigheidiger en bevatte verschillende goed ontvangen ballads en meer.

De vroege geschriften van Hugo waren echter niet alleen beperkt tot poëzie. Hij werd ook een leider in de romantische beweging met verschillende toneelstukken in deze tijd. Zijn toneelstukken Cromwell (1827) en Hernani (1830) bevonden zich in het epicentrum van literaire debatten over de principes van de romantische beweging versus de regels van het neoklassieke schrijven. Hernani, in het bijzonder, leidde tot een intens debat tussen traditionalisten en romantici; het werd beschouwd als de voorhoede van het Franse romantische drama. In deze periode werd ook Hugo's eerste werk van proza-fictie gepubliceerd. Le Dernier jour d'un condamné (De laatste dag van een veroordeelde man) werd gepubliceerd in 1829. Het verhaal van een ter dood veroordeelde man, de korte roman was de eerste verschijning van het sterke sociale geweten waar Hugo's latere werken bekend om zouden staan.

Eerste roman en verder schrijven (1831-1850)

• Notre Dame in Parijs (1831)
• Le roi s'amuse (1832)
• Lucrezia Borgia (1833)
• Marie Tudor (1833)
• Ruy Blas (1838)
• Les Rayons et les Ombres (1840)
• Le Rhin (1842)
• Les Burgraves (1843)

In 1831, Notre Dame in Parijs, in het Engels bekend als De klokkenluider van de Notre Dame, werd gepubliceerd; het was Hugo's eerste lange roman. Het werd een enorme hit en werd snel vertaald in andere talen voor lezers in heel Europa. De grootste erfenis van de roman was echter veel meer dan literair. De populariteit leidde tot een toename van de belangstelling voor de echte kathedraal Notre Dame in Parijs, die in verval was geraakt als gevolg van voortdurende verwaarlozing.

Vanwege de stroom toeristen die van de roman hield en de echte kathedraal wilde bezoeken, begon de stad Parijs in 1844 met een groot renovatieproject. De renovaties en restauraties duurden 20 jaar en omvatten de vervanging van de beroemde spits; de spits gebouwd in deze periode stond bijna 200 jaar, totdat het werd verwoest in het vuur van de Notre Dame in 2019. Op bredere schaal leidde de roman tot een hernieuwde interesse in pre-renaissancegebouwen, die meer werden verzorgd en gerestaureerd dan in het verleden het geval was.

De renovatiewerkzaamheden aan de Notre Dame geïnspireerd door Hugo redden de kathedraal van de ondergang. IAISI / Getty Images

Hugo's leven in deze periode was ook onderworpen aan een immense persoonlijke tragedie, die zijn schrijven enige tijd heeft beïnvloed. In 1843 verdronk zijn oudste (en favoriete) dochter, Leopoldine, in een bootongeluk toen ze een 19-jarige pasgetrouwde was. Haar man stierf ook terwijl hij haar probeerde te redden. Hugo schreef 'À Villequier', een van zijn beroemdste gedichten, in rouw om zijn dochter.

Tijdens deze periode bracht Hugo ook wat tijd door in het politieke leven. Na drie pogingen werd hij uiteindelijk verkozen tot de Académie française (een raad voor Franse kunst en brieven) in 1841 en sprak ter verdediging van de romantische beweging. In 1845 werd hij door koning Louis Philippe I voor de gelijkenis grootgebracht en bracht zijn carrière in de Hogere Kamer door met het uitspreken van kwesties van sociale rechtvaardigheid - tegen de doodstraf, voor persvrijheid. Hij vervolgde zijn politieke carrière via verkiezingen voor de Nationale Vergadering van de Tweede Republiek in 1848, waar hij de rangen brak met zijn collega-conservatieven om wijdverbreide armoede aan de kaak te stellen en te pleiten voor algemeen stemrecht, de afschaffing van de doodstraf en gratis onderwijs voor alle kinderen . Zijn politieke carrière kwam echter abrupt tot een einde in 1851, toen Napoleon III een coup overnam. Hugo was sterk gekant tegen het bewind van Napoleon III en noemde hem een ​​verrader, en als gevolg daarvan woonde hij in ballingschap buiten Frankrijk.

Schrijven in ballingschap (1851-1874)

• Les Châtiments (1853)
• Les Contemplations (1856
• Les Misérables (1862)
• Les Travailleurs de la Mer (1866)
• L'Homme qui rit (1869)
• Quatre-vingt-treize (Drieënnegentig) (1874)

Hugo vestigde zich uiteindelijk in Guernsey, een klein eiland onder Britse jurisdictie in het Engelse Kanaal voor de Franse kust van Normandië. Hoewel hij politieke inhoud bleef schrijven, inclusief verschillende anti-Napoleon-pamfletten die in Frankrijk waren verboden maar toch nog steeds indruk konden maken, ging Hugo terug naar zijn wortels met poëzie. Hij produceerde drie dichtbundels: Les Châtiments in 1853, Les Contemplations in 1856, en La Légende des siècles in 1859.

Portret van Victor Hugo later in het leven. pictore / Getty Images

Hugo had jarenlang een roman gepland over sociale onrechtvaardigheid en de ellende van de armen. Het was pas in 1862 dat deze roman werd gepubliceerd: Les Misérables. De roman strekt zich uit over een paar decennia, verweven verhalen van een ontsnapte parolee, een achtervolgde politieman, een mishandelde fabrieksarbeider, een opstandige jonge rijke man en meer, allemaal in de aanloop naar de opstand in juni van 1832, een historische populistische opstand die Hugo had getuige van zichzelf. Hugo geloofde dat de roman het toppunt van zijn werk was en het werd bijna onmiddellijk immens populair bij lezers. Het kritieke etablissement was echter veel strenger, met bijna universeel negatieve beoordelingen. Uiteindelijk waren het de lezers die wonnen: Les Mis werd een echt fenomeen dat nog steeds populair is in de moderne tijd, en is vertaald in vele talen en aangepast in verschillende andere media.

In 1866 publiceerde Hugo Les Travailleurs de la Mer (The Toilers of the Sea), die in zijn vorige roman wegliep van de thema's sociale rechtvaardigheid. In plaats daarvan vertelde het een quasi-mythisch verhaal over een jonge man die probeert een schip naar huis te brengen om indruk te maken op zijn vader, terwijl hij vecht tegen natuurlijke krachten en een gigantisch zeemonster. Het boek was opgedragen aan Guernsey, waar hij 15 jaar woonde. Hij produceerde ook nog twee romans, die terugkeerden naar meer politieke en sociale thema's. L'Homme Qui Rit (De man die lacht) werd gepubliceerd in 1869 en nam een ​​kritische blik op de aristocratie, terwijl Quatre-vingt-treize (Drieënnegentig) werd gepubliceerd in 1874 en behandeld na de Franse revolutie. Tegen die tijd kwamen realisme en naturalisme in zwang en werd de romantische stijl van Hugo steeds populairder. Quatre-vingt-treize zou zijn laatste roman zijn.

Literaire stijlen en thema's

Hugo heeft tijdens zijn carrière een breed scala aan literaire thema's behandeld, variërend van politiek geladen inhoud tot veel meer persoonlijke geschriften. In de laatste categorie schreef hij verschillende van zijn meest geprezen gedichten over de vroegtijdige dood van zijn dochter en zijn eigen verdriet. Hij uitte zijn bezorgdheid over het welzijn van anderen en van historische instellingen, met thema's die zijn eigen republikeinse overtuigingen weerspiegelen en zijn woede over onrecht en ongelijkheid.

Hugo was een van de meest opvallende vertegenwoordigers van de romantiek in Frankrijk, van zijn proza ​​tot zijn poëzie en toneelstukken. Als zodanig omarmden zijn werken grotendeels romantische idealen van individualisme, intense emoties en een focus op heroïsche karakters en acties. Deze idealen zijn terug te vinden in veel van zijn werken, waaronder enkele van zijn meest opvallende. Vegen emotie is een kenmerk van Hugo's romans, met taal die de lezer laat vallen in de intense gevoelens van gepassioneerde, gecompliceerde karakters. Zelfs zijn beroemdste schurken - Archdeacon Frollo en Inspecteur Javert - zijn innerlijke onrust en sterke gevoelens toegestaan. In sommige gevallen, in zijn romans, gaat Hugo's verhalende stem diep in detail over specifieke ideeën of plaatsen, met een intens beschrijvende taal.

Later in zijn carrière werd Hugo opmerkelijk vanwege zijn focus op thema's van rechtvaardigheid en lijden. Zijn anti-monarchale opvattingen waren te zien in De man die lacht, die het aristocratische establishment scherp in de gaten hield. Meest beroemd concentreerde hij zich natuurlijk Les Miserables over de benarde situatie van de armen en de verschrikkingen van onrecht, die zowel op individuele schaal (de reis van Jean Valjean) als op een maatschappelijke schaal (de opstand van juni) worden afgebeeld. Hugo zelf, in de stem van zijn verteller, beschrijft het boek zo tegen het einde van de roman: “Het boek dat de lezer op dit moment voor zich heeft, is van het ene uiteinde naar het andere, in zijn geheel en details ... een vooruitgang van kwaad tot goed, van onrecht tot gerechtigheid, van valsheid tot waarheid, van nacht tot dag, van eetlust tot geweten, van corruptie tot leven; van bestialiteit tot plicht, van hel tot hemel, van niets tot God. Het uitgangspunt: materie, bestemming: de ziel. ”

Dood

Hugo keerde in 1870 terug naar Frankrijk, maar zijn leven was nooit helemaal hetzelfde. Hij leed een reeks persoonlijke tragedies: de dood van zijn vrouw en twee zonen, het verlies van zijn dochter aan een asiel, de dood van zijn minnares, en hij leed zelf een beroerte. In 1881 werd hij geëerd voor zijn bijdragen aan de Franse samenleving; een straat in Parijs werd zelfs voor hem hernoemd en draagt ​​tot op de dag van vandaag zijn naam.

Het bord voor Avenue Victor Hugo in het 16e arrondissement van Parijs. Jupiterimages / Getty Images

Op 20 mei 1885 stierf Hugo op 83-jarige leeftijd aan longontsteking. Zijn dood leidde tot rouw in heel Frankrijk vanwege zijn immense invloed en de genegenheid die de Fransen voor hem hadden. Hij had om een ​​stille begrafenis gevraagd, maar kreeg in plaats daarvan een staatsbegrafenis, met meer dan 2 miljoen rouwenden die zich bij de begrafenisstoet in Parijs hadden aangesloten. Hij werd begraven in het Pantheon, in dezelfde crypte als Alexandre Dumas en Émile Zola, en liet in zijn testament 50.000 frank over aan de armen.

nalatenschap

Victor Hugo wordt algemeen beschouwd als een icoon van de Franse literatuur en cultuur, tot op het punt waar veel Franse steden straten of pleinen naar hem hebben vernoemd. Hij is zeker een van de meest herkenbare Franse schrijvers en zijn werken worden nog steeds op grote schaal gelezen, bestudeerd en aangepast in de moderne tijd. In het bijzonder zijn romans De klokkenluider van de Notre Dame en Les Misérables hebben een lang en populair leven gehad, met meerdere aanpassingen en toegang tot de reguliere populaire cultuur.

Zelfs in zijn eigen tijd had Hugo een invloed die verder reikte dan alleen het literaire publiek. Zijn werk was van grote invloed in de muziekwereld, vooral gezien zijn vriendschap met componisten Franz Liszt en Hector Berlioz, en vele opera's en andere muzikale werken werden geïnspireerd door zijn schrijven - een trend die zich voortzet in de hedendaagse wereld, met de muzikale versie van Les Misérables een van de meest populaire musicals aller tijden worden. Hugo heeft een tijd van intense onrust en maatschappelijke verandering meegemaakt en hij is erin geslaagd op te vallen als een van de meest opvallende figuren van een opmerkelijke tijd.

bronnen

• Davidson, A.F.. Victor Hugo: His Life and Work. University Press of the Pacific, 1912.
• Frey, John Andrew. Een Victor Hugo-encyclopedie. Greenwood Press, 1999.
• Robb, Graham. Victor Hugo: A Biography. W. W. Norton & Company, 1998.