Biografie van Hans Hofmann, Pioneer voor abstract expressionisme

Hans Hofmann (21 maart 1880 - 17 februari 1966) was een in Duitsland geboren Amerikaanse schilder. Hij was een van de belangrijkste pioniers van de abstracte expressionistische beweging. Als kunstleraar gedurende vier decennia beïnvloedde hij enkele van de grootste schilders van de 20e eeuw.

Snelle feiten: Hans Hofmann

• Bezetting: Schilder en kunstleraar
• Geboren: 21 maart 1880 in Weissenburg, Beieren
• Ging dood: 17 februari 1966 in New York, New York
• echtgenoten: Maria Wolfegg (overleden 1963), en Renate Schmitz (gehuwd 1965)
• Geselecteerde werken: "The Wind" (1942), "Pompeii" (1959), "Song of the Nightingale," (1964)
• Belangrijkste prestatie: 1963 New York Museum of Modern Art retrospective dat drie continenten toerde.
• Opmerkelijk citaat: "In de natuur creëert licht de kleur. In de afbeelding creëert kleur het licht."

Vroege leven en onderwijs

Hans Hofmann is geboren in een Duits gezin in Beieren en toonde al op jonge leeftijd een grote interesse in wetenschap en wiskunde. Op zestienjarige leeftijd volgde hij het carrièrepad van zijn vader en nam een ​​baan bij de overheid. De jongere Hofmann werkte als assistent van de directeur van Openbare Werken. De positie stelde hem in staat zijn liefde voor wiskunde te verwennen, terwijl hij tegelijkertijd een breed scala aan apparaten patenteerde, waaronder een draagbare vriezer voor militair gebruik en een radarsysteem voor zeilschepen.

Tijdens zijn dienstverband bij de overheid begon Hans Hofmann kunst te studeren. Tussen 1900 en 1904 ontmoette hij, terwijl hij in München woonde, zijn toekomstige vrouw, Maria "Miz" Wolfegg. Hij raakte ook bevriend met Philipp Freudenberg, eigenaar van het luxe warenhuis Kaufhaus Gerson en een gepassioneerd kunstverzamelaar.

"Stilleven". Geoffrey Clements / Getty Images

Door het beschermheerschap van Freudenberg in het volgende decennium kon Hans Hofmann met Miz naar Parijs verhuizen. In Frankrijk dompelde Hofmann zich diep onder in de avant-gardistische schilderkunst. Hij ontmoette Henri Matisse, Pablo Picasso, Georges Braque en vele anderen. Naarmate zijn reputatie groeide, verscheen Hofmann's schilderij "Akt (Naakt)" in de Berlijnse Secession-show in 1908.

Duitsland verlaten

Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak in 1914, werden Hofmann en zijn vrouw gedwongen Parijs te verlaten en terug te keren naar München. De overheid diskwalificeerde hem uit militaire dienst vanwege een ademhalingsaandoening en opende in 1915 een kunstacademie. In 1924 trouwde hij met Miz. Hofmanns reputatie als kunstinstructeur reikte in het buitenland, en in 1930 nodigde een oud-student hem uit om de zomerkunstsessie 1930 aan de University of California in Berkeley te doceren.

Na twee jaar reizen tussen de VS en Duitsland om les te geven en te werken, stelde hij een terugreis naar Duitsland uit "voor de nabije toekomst". Hans Hofmann woonde de rest van zijn leven in de Verenigde Staten en vroeg in 1938 het Amerikaanse staatsburgerschap aan, terwijl Europa amper een jaar verwijderd was van het begin van de Tweede Wereldoorlog.

In 1934 opende Hans Hofmann zijn kunstacademie in New York en bood lessen aan voor de komende 24 jaar. In de zomer verplaatste hij zijn instructie naar Provincetown, Massachusetts. Hij verdiende enorm respect als instructeur die werkte als mentor voor Helen Frankenthaler, Ray Eames en Lee Krasner, en werd ook goede vrienden met Jackson Pollock.

Hans Hofmann (Amerikaans, Duitsland, 1880-1966). Fantasia, 1943. Olie, Duco en caseïne op triplex. 51 1/2 x 36 5/8 in. (130,8 x 93 cm). Gift van de kunstenaar. Berkeley Art Museum, Universiteit van Californië. Foto: Benjamin Blackwell. © Renate, Hans & Maria Hofmann Trust / Artists Rights Society (ARS), New York

Abstract expressionisme

Hans Hofmann was de enige schilder van de groep kunstenaars uit New York die erkenning kregen voor het populariseren van abstract expressionisme, die voor de Eerste Wereldoorlog direct betrokken was bij de avant-garde in Parijs. Met die connectie overbrugde hij de kloof tussen twee van de meest invloedrijke gemeenschappen van kunstenaars in de 20e eeuw en inspireerden een generatie schilders.

In zijn eigen werk onderzocht Hofmann kleur en vorm. Hij beweerde dat kunst zijn stem kon krijgen door het te destilleren tot de basis en onnodig materiaal te verwijderen. Onder zijn prominente stukken was "The Wind." Jarenlang geloofden veel historici dat het zien van schilderijen een belangrijke invloed had op de ontwikkeling van Jackson Pollock van de 'druppel'-schildertechniek. Recenter onderzoek heeft kunsthistorici ertoe gebracht te geloven dat Hofmann en Pollock tegelijkertijd met gegoten verf experimenteerden.

"The Wind" (1942). Universiteit van Californië, Berkeley Art Museum

In 1944 ontving Hans Hofmann zijn eerste solo-galerieshow in New York. Kunstcritici vierden het als een stap voorwaarts in de verkenning van de abstracte expressionistische stijl. Zijn werk in de jaren 1940 varieerde van speelse zelfportretten uitgevoerd met gewaagde lijnen tot kleurrijke geometrische vormen die het werk van de Europese meesters Hans Arp en Joan Miro weergaven.

Later werk

Na een overzichtstentoonstelling in 1957 op de Whitney in New York, ervoer Hofmann een renaissance-renaissance van interesse in zijn werk. Hij stopte met lesgeven in 1958 en concentreerde zich op het creëren van kunst voor de laatste jaren van zijn leven. Zowel kunstenaars als critici vierden zijn werk over de hele wereld. In 1963 plaatste het Museum voor Moderne Kunst van New York een nog uitgebreidere overzichtstentoonstelling die door de VS, Zuid-Amerika en Europa reisde.

In de jaren zestig werd Hofmann bedroefd door het overlijden van veel van zijn kunstenaarsvrienden. Als reactie op de dood van Franz Kline en Jackson Pollock en anderen, wijdde hij nieuwe stukken aan hun geheugen. De belangrijkste klap vond plaats in 1963 met het overlijden van Miz als gevolg van een hartaanval. In de herfst van 1965 trouwde Hofmann met Renate Schmitz, een vrouw die 50 jaar jonger was. Ze bleven samen tot zijn dood door een hartaanval op 17 februari 1966.

Hans Hofmann (Amerikaans, Duitsland, 1880-1966). Memoria in Aeternum, 1962. Olieverf op doek. 84 x 72 1/8 in. (213,3 x 183,2 cm). Gift van de kunstenaar. Het museum voor moderne kunst, New York. © 2010 Renate, Hans & Maria Hofmann Trust / Artists Rights Society (ARS), New York

Opvoeder

Hans Hofmann was misschien wel de meest invloedrijke kunstinstructeur van de 20e eeuw. Hij beïnvloedde een generatie jonge Europese kunstenaars door zijn onderwijs in de eerste jaren na de Eerste Wereldoorlog. Later, vooral in de jaren 1940, inspireerde zijn instructie een generatie Amerikaanse kunstenaars.

De kunstacademie van Hans Hofmann in München was sterk gericht op de ideeën van Paul Cezanne, Wassily Kandinsky en de kubisten. Hij bood regelmatige één-op-één-kritieken, die in die tijd een zeldzaamheid waren op kunstacademies. Sommige historici beschouwen Hofmanns school in München als de eerste school voor moderne kunst ooit.

Een van Hofmanns meest duurzame bijdragen aan het begrip van kunst was zijn push / pull-theorie van ruimtelijke relaties. Hij geloofde dat contrasten van kleuren, vormen en texturen een duw in de geest van de kijker veroorzaakten die in balans moesten zijn.

Hofmann geloofde ook dat sociale propaganda of geschiedenislessen een onnodige last op schilderijen leggen en ze niet tot betere kunstwerken maakten. De extra inhoud werkte tegen een levendige weergave van de ruimte en de pure magie van het creëren van tweedimensionale kunst op canvas.

nalatenschap

Als instructeur en mentor stond Hans Hofmann centraal in enkele van de belangrijkste stromingen in de moderne kunst vanaf het begin van de 20e eeuw tot de jaren 1960. Zijn fervente interesse in het kleurrijke werk van Henri Matisse nam de jonge Hofmann weg van een focus op kubisme die uiteindelijk leidde tot zijn werk met 'platen' van kleur in zijn volwassen abstract expressionistisch werk van de jaren 1950 en 1960.

bronnen

• Dickey, Tina. Color Creates Light: Studies with Hans Hoffman. Trillistar Books, 2011.
• Goodman, Cynthia. Hans Hofmann. Prestel, 1990.