Barack Obama's inspirerende toespraak van de Democratische Conventie 2004

Op 27 juli 2004 hield Barack Obama, toen senatoriaal kandidaat uit Illinois, een opwindende toespraak voor de Democratische Nationale Conventie van 2004.

Als resultaat van de nu legendarische toespraak (hieronder gepresenteerd), steeg Obama naar nationale bekendheid en zijn toespraak wordt beschouwd als een van de grote politieke verklaringen van de 21ste eeuw.

UIT VELE, EEN van Barack Obama

Keynote Speech

Democratische Nationale Conventie in Boston, Mass.

27 juli 2004

Heel erg bedankt. Heel erg bedankt…

Namens de grote staat Illinois, kruispunt van een natie, Land van Lincoln, wil ik mijn diepe dankbaarheid betuigen voor het voorrecht om deze conventie aan te spreken.

Dankbaarheid voor familie-erfgoed

Vanavond is een bijzondere eer voor mij omdat - laten we eerlijk zijn - mijn aanwezigheid op dit podium vrij onwaarschijnlijk is. Mijn vader was een buitenlandse student, geboren en getogen in een klein dorp in Kenia. Hij groeide op met geiten hoeden, ging naar school in een hut met tinnen dak. Zijn vader - mijn grootvader - was kok, huisbediende van de Britten.

Maar mijn grootvader had grotere dromen voor zijn zoon. Door hard werken en doorzettingsvermogen kreeg mijn vader een studiebeurs om te studeren in een magische plaats, Amerika, die schitterde als een baken van vrijheid en kansen voor zovelen die eerder waren gekomen.

Terwijl hij hier studeerde, ontmoette mijn vader mijn moeder. Ze werd geboren in een stad aan de andere kant van de wereld, in Kansas. Haar vader werkte gedurende het grootste deel van de depressie op boorplatforms en boerderijen. De dag na Pearl Harbor tekende mijn grootvader voor zijn dienst; trad toe tot het leger van Patton, marcheerde door Europa.

Thuis bracht mijn grootmoeder hun baby groot en ging aan het werk aan een lopende band voor bommenwerpers. Na de oorlog studeerden ze aan de G.I. Bill, kocht een huis via F.H.A. en verhuisde later helemaal naar het westen naar Hawaii op zoek naar kansen.

En ook zij hadden grote dromen voor hun dochter. Een gemeenschappelijke droom, geboren uit twee continenten.

Mijn ouders deelden niet alleen een onwaarschijnlijke liefde, ze deelden een blijvend geloof in de mogelijkheden van deze natie. Ze zouden me een Afrikaanse naam geven, Barack, of 'gezegend', gelovend dat in een tolerant Amerika je naam geen barrière voor succes is.

Ze dachten dat ik naar de beste scholen in het land zou gaan, ook al waren ze niet rijk, want in een genereus Amerika hoef je niet rijk te zijn om je potentieel te bereiken.

Ze zijn nu allebei overleden. En toch weet ik dat ze deze nacht met grote trots op mij neerkijken.

Ik sta hier vandaag, dankbaar voor de diversiteit van mijn erfgoed, wetende dat de dromen van mijn ouders voortleven in mijn twee dierbare dochters. Ik sta hier wetende dat mijn verhaal deel uitmaakt van het grotere Amerikaanse verhaal, dat ik een schuld heb aan iedereen die voor mij kwam en dat, in geen enkel ander land op aarde, mijn verhaal zelfs mogelijk is.

Vanavond komen we samen om de grootheid van onze natie te bevestigen - niet vanwege de hoogte van onze wolkenkrabbers, of de kracht van ons leger, of de omvang van onze economie.

Grootheid van Amerika

Onze trots is gebaseerd op een zeer eenvoudig uitgangspunt, samengevat in een verklaring van meer dan tweehonderd jaar geleden: "Wij beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend, dat alle mensen gelijk geschapen zijn. Dat zij door hun Schepper bepaalde onvervreemdbare rechten hebben. Dat zijn onder andere leven, vrijheid en het nastreven van geluk."

Dat is het ware genie van Amerika - een geloof in eenvoudige dromen, een aandringen op kleine wonderen:

- Dat we onze kinderen 's nachts kunnen instoppen en weten dat ze gevoed en gekleed zijn en veilig zijn voor schade.

- Dat we kunnen zeggen wat we denken, schrijven wat we denken, zonder een plotselinge klop op de deur te horen.

- Dat we een idee kunnen hebben en een eigen bedrijf kunnen starten zonder steekpenningen te betalen.

- Dat we kunnen deelnemen aan het politieke proces zonder angst voor vergelding, en dat onze stemmen in ieder geval meestal worden geteld.

Dit jaar zijn we bij deze verkiezingen geroepen om onze waarden en onze verplichtingen opnieuw te bevestigen, om ze tegen een harde realiteit te houden en te zien hoe we ons meten met de erfenis van onze voorouders en de belofte van toekomstige generaties.

En mede-Amerikanen, democraten, republikeinen, onafhankelijken - Ik zeg je vanavond: we hebben meer werk te doen.

- Meer werk te doen voor de werknemers die ik ontmoette in Galesburg, Illinois, die hun vakbondsbanen verliezen bij de Maytag-fabriek die naar Mexico verhuist, en nu moeten concurreren met hun eigen kinderen voor banen die zeven dollar per uur betalen.

- Meer te doen voor de vader die ik ontmoette die zijn baan verloor en de tranen verslikte, zich afvragend hoe hij $ 4.500 per maand zou betalen voor de medicijnen die zijn zoon nodig heeft zonder de gezondheidsvoordelen waarop hij rekende.

- Meer te doen voor de jonge vrouw in East St. Louis, en duizenden anderen zoals zij, die de kwaliteiten heeft, de drive heeft, de wil heeft, maar niet het geld heeft om naar de universiteit te gaan.

Begrijp me nu niet verkeerd. De mensen die ik ontmoet - in kleine steden en grote steden, in restaurants en kantorenparken - verwachten niet dat de overheid al hun problemen oplost. Ze weten dat ze hard moeten werken om vooruit te komen - en dat willen ze ook.

Ga naar de kraaglanden in Chicago, en mensen zullen je vertellen dat ze niet willen dat hun belastinggeld verspild wordt, door een welzijnsinstelling of door het Pentagon.

Ga naar elke binnenstadswijk en mensen zullen je vertellen dat de overheid alleen onze kinderen niet kan leren om te leren - ze weten dat ouders moeten leren, dat kinderen niet kunnen bereiken tenzij we hun verwachtingen verhogen en de televisietoestellen uitschakelen en vernietig de laster die zegt dat een zwarte jeugd met een boek wit handelt. Ze kennen die dingen.

Mensen verwachten niet dat de overheid al hun problemen oplost. Maar ze voelen, diep in hun botten, dat we met slechts een kleine verandering in prioriteiten ervoor kunnen zorgen dat elk kind in Amerika een fatsoenlijke kans op het leven krijgt, en dat de deuren van kansen open blijven voor iedereen.

Ze weten dat we het beter kunnen doen. En ze willen die keuze.

John Kerry

In deze verkiezing bieden we die keuze. Onze partij heeft een man gekozen om ons te leiden die het beste belichaamt dat dit land te bieden heeft. En die man is John Kerry. John Kerry begrijpt de idealen van gemeenschap, geloof en dienstbaarheid omdat ze zijn leven hebben bepaald.

Van zijn heroïsche dienst tot Vietnam, tot zijn jaren als officier van justitie en luitenant, tot twee decennia in de Senaat van de Verenigde Staten, heeft hij zich aan dit land gewijd. Steeds opnieuw hebben we hem moeilijke keuzes zien maken toen er gemakkelijker keuzes beschikbaar waren.

Zijn waarden - en zijn reputatie - bevestigen wat het beste is in ons. John Kerry gelooft in een Amerika waar hard werken wordt beloond; dus in plaats van belastingvoordelen aan te bieden aan bedrijven die banen naar het buitenland verzenden, biedt hij ze aan aan bedrijven die hier thuis banen creëren.

John Kerry gelooft in een Amerika waar alle Amerikanen dezelfde gezondheidsdekking kunnen betalen die onze politici in Washington voor zichzelf hebben.

John Kerry gelooft in energieonafhankelijkheid, dus we worden niet gegijzeld door de winst van oliemaatschappijen of de sabotage van buitenlandse olievelden.

John Kerry gelooft in de constitutionele vrijheden die ons land tot de afgunst van de wereld hebben gemaakt, en hij zal nooit onze fundamentele vrijheden opofferen, noch geloof gebruiken als een wig om ons te verdelen.

En John Kerry gelooft dat oorlog in een gevaarlijke wereld soms een optie moet zijn, maar het mag nooit de eerste optie zijn.

Weet je, een tijdje terug ontmoette ik een jonge man genaamd Seamus in een V.F.W. Hall in East Moline, Ill ... Hij was een knappe jongen, zes twee, zes drie, met heldere ogen, met een gemakkelijke glimlach. Hij vertelde me dat hij zich bij de mariniers had aangesloten en de volgende week naar Irak ging. En terwijl ik naar hem luisterde, legde hij uit waarom hij dienst had genomen, het absolute vertrouwen dat hij had in ons land en zijn leiders, zijn toewijding aan plicht en dienstbetoon, ik dacht dat deze jonge man alles was waar iemand van ons op zou hopen in een kind.

Maar toen vroeg ik me af: Dienen wij Seamus evenals hij ons dient?

Ik dacht aan de 900 mannen en vrouwen - zonen en dochters, echtgenoten en echtgenotes, vrienden en buren, die niet zullen terugkeren naar hun eigen woonplaats.

Ik dacht aan de families die ik heb ontmoet die worstelden om rond te komen zonder het volledige inkomen van een geliefde, of wiens geliefden waren teruggekeerd met een ledemaat of verbrijzelde zenuwen, maar die nog steeds geen gezondheidsvoordelen op lange termijn hadden omdat ze reservisten waren.

Wanneer we onze jonge mannen en vrouwen in gevaar brengen, we hebben de plechtige verplichting om de cijfers niet te fudderen of de waarheid te verdoezelen over waarom ze gaan, om voor hun families te zorgen terwijl ze weg zijn, om de soldaten te verzorgen bij hun terugkeer en om nooit genoeg oorlog te voeren zonder genoeg troepen om de oorlog te winnen, de vrede veilig te stellen en het respect van de wereld te verdienen.

Laat me nu duidelijk zijn. Laat me duidelijk zijn. We hebben echte vijanden in de wereld. Deze vijanden moeten worden gevonden. Ze moeten worden achtervolgd - en ze moeten worden verslagen. John Kerry weet dit.

En net zoals luitenant Kerry niet aarzelde om zijn leven te riskeren om de mannen te beschermen die bij hem in Vietnam dienden, zal president Kerry niet een moment aarzelen om onze militaire macht te gebruiken om Amerika veilig te houden.

John Kerry gelooft in Amerika. En hij weet dat het niet genoeg is om slechts enkelen van ons te laten floreren.

Want naast ons beroemde individualisme, is er een ander ingrediënt in de Amerikaanse saga. Een overtuiging dat we allemaal verbonden zijn als één volk.

Als er een kind aan de zuidkant van Chicago is dat niet kan lezen, is dat belangrijk voor mij, ook al is het niet mijn kind.

Als er ergens een senior is die niet kan betalen voor hun voorgeschreven medicijnen en moet kiezen tussen medicijnen en de huur, dat maakt mijn leven armer, zelfs als het niet mijn grootouder is.

Als er een Arabisch Amerikaans gezin wordt bijeengeroepen zonder voordeel van een advocaat of een eerlijk proces, bedreigt dat mijn burgerlijke vrijheden.

Het is dat fundamentele geloof, het is dat fundamentele geloof, ik ben de hoeder van mijn broer, ik ben de hoeder van mijn zus die dit land laat werken. Het is wat ons toelaat om onze individuele dromen na te streven en toch als één Amerikaans gezin samen te komen.

E Pluribus Unum. Uit velen, een.

Nu, zelfs terwijl we spreken, zijn er mensen die zich voorbereiden om ons te verdelen, de spin-meesters, de negatieve adverteerders die de politiek van alles omarmen.

Welnu, ik zeg vanavond tegen hen dat er geen liberaal Amerika en een conservatief Amerika is - er zijn de Verenigde Staten van Amerika. Er is geen Zwart-Amerika en een Wit-Amerika en Latijns-Amerika en Aziatisch Amerika - er zijn de Verenigde Staten van Amerika.

De experts, de experts snijden ons land graag in rode en blauwe staten; Rode staten voor republikeinen, blauwe staten voor democraten. Maar ik heb ook nieuws voor hen:

We aanbidden een geweldige God in de Blue States, en we houden niet van federale agenten die rondneuzen in onze bibliotheken in de Red States.

We coachen Little League in de Blue States en ja, we hebben enkele homovrienden in de Red States.

Er zijn patriotten die zich verzetten tegen de oorlog in Irak en er zijn patriotten die de oorlog in Irak steunden.

Wij zijn één volk

We zijn één volk, we beloven allemaal trouw aan de sterren en strepen, allemaal verdedigen we de Verenigde Staten van Amerika. Uiteindelijk gaat het bij deze verkiezingen. Nemen we deel aan een politiek van cynisme of nemen we deel aan een politiek van hoop?

John Kerry roept ons op te hopen. John Edwards roept ons op te hopen.

Ik heb het hier niet over blind optimisme - de bijna opzettelijke onwetendheid die denkt dat de werkloosheid zal verdwijnen als we er niet aan denken, of de zorgcrisis zal zichzelf oplossen als we het gewoon negeren. Daar heb ik het niet over. Ik heb het over iets wezenlijkers.

Het is de hoop van slaven die rond een vuur zitten en vrijheidsnummers zingen. De hoop van immigranten op weg naar verre kusten.

De hoop van een jonge marine-luitenant die moedig patrouilleert in de Mekong-delta.

De hoop van de zoon van een molenaar die de kansen durft te trotseren.

De hoop van een magere jongen met een grappige naam die gelooft dat Amerika ook een plaats voor hem heeft.

Hoop in moeilijkheden. Hoop in het licht van onzekerheid. De moed van hoop!

Uiteindelijk is dat Gods grootste geschenk voor ons, het fundament van deze natie. Een geloof in dingen die niet worden gezien. Een overtuiging dat er betere dagen voor de boeg zijn.

Ik geloof dat we onze middenklasse verlichting kunnen bieden en werkende gezinnen een weg naar kansen kunnen bieden.

Ik geloof dat we banen kunnen bieden aan werklozen, huizen voor daklozen en jongeren in steden in heel Amerika kunnen vrijwaren van geweld en wanhoop.

Ik geloof dat we een rechtvaardige wind in de rug hebben en dat we op het kruispunt van de geschiedenis de juiste keuzes kunnen maken en de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd kunnen aangaan.

Amerika! Vanavond, als je dezelfde energie voelt als ik, als je dezelfde urgentie voelt als ik, als je dezelfde passie voelt als ik, als je dezelfde hoop voelt als ik - als we doen wat we moeten doen, dan Ik twijfel er niet aan dat in het hele land, van Florida tot Oregon, van Washington tot Maine, de mensen in november zullen opstaan, en John Kerry zal worden beëdigd als president, en John Edwards zal worden beëdigd als vice-president, en dit land zal zijn belofte terugkrijgen, en uit deze lange politieke duisternis zal een betere dag komen.

Heel erg bedankt iedereen. God zegene je. Dank je.

Bedankt en God zegene Amerika.