Babi Yar

Voordat er gaskamers waren, gebruikten de nazi's geweren om Joden en anderen in grote aantallen te doden tijdens de Holocaust. Babi Yar, een ravijn net buiten Kiev, was de plek waar de nazi's ongeveer 100.000 mensen vermoordden. Het moorden begon met een grote groep op 29-30 september 1941, maar duurde maanden voort.

De Duitse overname

Nadat de nazi's de Sovjet-Unie op 22 juni 1941 hadden aangevallen, duwden ze naar het oosten. Op 19 september hadden ze Kiev bereikt. Het was een verwarrende tijd voor de inwoners van Kiev. Hoewel een groot deel van de bevolking familie had in het Rode Leger of geëvacueerd was naar het binnenland van de Sovjet-Unie, verwelkomden veel inwoners de overname van Kiev door het Duitse leger. Velen geloofden dat de Duitsers hen zouden bevrijden van het onderdrukkende regime van Stalin. Binnen enkele dagen zouden ze het ware gezicht van de indringers zien.

explosies

Het plunderen begon onmiddellijk. Toen trokken de Duitsers het centrum van Kiev in aan de Kreshchatik-straat. Op 24 september - vijf dagen nadat de Duitsers Kiev binnenkwamen - explodeerde een bom rond vier uur 's middags op het Duitse hoofdkwartier. Dagenlang explodeerden bommen in gebouwen in de Kreshchatik die door Duitsers waren bezet. Veel Duitsers en burgers werden gedood en gewond.

Na de oorlog werd bepaald dat een groep NKVD-leden door de Sovjets werd achtergelaten om weerstand te bieden tegen de veroverende Duitsers. Maar tijdens de oorlog besloten de Duitsers dat het het werk van Joden was en namen wraak voor de bomaanslagen op de Joodse bevolking van Kiev.

De kennisgeving

Tegen de tijd dat de bombardementen eindelijk stopten op 28 september, hadden de Duitsers al een plan voor vergelding. Op deze dag plaatsten de Duitsers een bericht in de hele stad met de volgende tekst:

"Alle [Joden] die in de stad Kiev en omgeving wonen, moeten zich om 8 uur 's ochtends melden op maandagochtend 29 september 1941, op de hoek van de straten Melnikovsky en Dokhturov (bij de begraafplaats). Ze moeten documenten, geld, kostbaarheden, evenals warme kleding, ondergoed, enz. meenemen. Elke [Jood] die deze instructie niet uitvoert en die elders wordt gevonden, wordt neergeschoten. Elke burger die flats betreedt die door [Joden] zijn geëvacueerd neergeschoten worden. "

De meeste mensen in de stad, inclusief de Joden, dachten dat deze kennisgeving deportatie betekende. Ze hadden het mis.

Rapportage voor deportatie

Op de ochtend van 29 september arriveerden tienduizenden joden op de aangewezen locatie. Sommigen kwamen extra vroeg aan om een ​​zitplaats in de trein te bemachtigen. De meesten wachtten uren in deze menigte - slechts langzaam op weg naar wat zij dachten dat een trein was.

De voorkant van de lijn

Kort nadat mensen door de poort de Joodse begraafplaats waren gepasseerd, bereikten ze de voorkant van de massa mensen. Hier moesten ze hun bagage achterlaten. Sommigen in de menigte vroegen zich af hoe ze herenigd zouden worden met hun bezittingen; sommigen geloofden dat het in een bagagebus zou worden verzonden.

De Duitsers telden maar een paar mensen tegelijk en lieten hen daarna verder gaan. In de buurt was machinegeweervuur ​​te horen. Voor degenen die zich realiseerden wat er aan de hand was en wilden vertrekken, was het te laat. Er was een barricade bemand door Duitsers die identificatiedocumenten van degenen die weg wilden controleren. Als de persoon joods was, moesten ze blijven.

In kleine groepen

Vanaf de voorkant van de rij genomen in groepen van tien, werden ze naar een gang geleid, ongeveer vier of vijf voet breed, gevormd door rijen soldaten aan elke kant. De soldaten hielden stokken vast en zouden de Joden raken terwijl ze voorbij liepen.

"Er was geen sprake van te kunnen ontwijken of weg te komen. Brute slagen, onmiddellijk bloed afnemend, daalden op hun hoofden, ruggen en schouders van links en rechts. De soldaten bleven schreeuwen: 'Schnell, schnell!' gelukkig lachend, alsof ze naar een circusact kijken; ze hebben zelfs manieren gevonden om hardere slagen te geven op de meer kwetsbare plaatsen, de ribben, de buik en de lies. "

Schreeuwend en huilend verlieten de Joden de gang van soldaten naar een gebied begroeid met gras. Hier moesten ze zich uitkleden.

Degenen die aarzelden lieten hun kleren met geweld aftrekken en werden door de Duitsers geschopt en geslagen met knokkels of knuppels, die dronken van woede leken in een soort sadistische woede. ⁷

Babi Yar

Babi Yar is de naam van een ravijn in het noordwestelijke deel van Kiev. A. Anatoli beschreef het ravijn als "enorm, je zou zelfs majestueus kunnen zeggen: diep en breed, als een bergkloof. Als je aan de ene kant stond en schreeuwde, zou je nauwelijks aan de andere kant gehoord worden."⁸

Het was hier dat de nazi's de Joden schoten.

In kleine groepen van tien werden de Joden langs de rand van het ravijn gebracht. Een van de weinige overlevenden herinnert zich dat ze "naar beneden keek en haar hoofd zwom, ze leek zo hoog te zijn. Onder haar was een zee van lichamen bedekt met bloed."

Toen de Joden eenmaal waren opgesteld, gebruikten de nazi's een machinegeweer om op hen te schieten. Toen ze werden neergeschoten, vielen ze in het ravijn. Toen werden de volgende langs de rand gebracht en neergeschoten.

Volgens het Einsatzgruppe Operational Situation Report No. 101 werden 33.771 Joden op 29 en 30 september gedood in Babi Yar. Maar dit was niet het einde van de moord op Babi Yar.

Meer slachtoffers

De nazi's verzamelden vervolgens zigeuners en doodden ze in Babi Yar. Patiënten van het Pavlov Psychiatrisch Ziekenhuis werden vergast en vervolgens in het ravijn gedumpt. Sovjet krijgsgevangenen werden naar het ravijn gebracht en neergeschoten. Duizenden andere burgers werden gedood in Babi Yar om triviale redenen, zoals een massale schietpartij als vergelding voor slechts een of twee mensen die een nazi-orde overtreden.

Het doden ging maandenlang door bij Babi Yar. Naar schatting zijn daar 100.000 mensen vermoord.

Babi Yar: Het bewijs vernietigen

Medio 1943 waren de Duitsers op de terugtocht; het Rode Leger rukte op naar het westen. Binnenkort zou het Rode Leger Kiev en zijn omgeving bevrijden. In een poging hun schuld te verbergen, probeerden de nazi's het bewijs van hun moorden te vernietigen - de massagraven in Babi Yar. Dit zou een gruwelijke klus worden, dus ze lieten gevangenen het doen.

De gevangenen

Niet wetend waarom ze waren gekozen, liepen 100 gevangenen uit het concentratiekamp Syretsk (in de buurt van Babi Yar) in de richting van Babi Yar met de gedachte dat ze zouden worden neergeschoten. Ze waren verrast toen nazi's boeien aan hen vastmaakten. Toen weer verrast toen de nazi's hun diner gaven.

'S Nachts werden de gevangenen gehuisvest in een grotachtig gat in de zijkant van het ravijn. Het blokkeren van de ingang / uitgang was een enorme poort, afgesloten met een groot hangslot. Een houten toren keek uit op de ingang, met een machinegeweer gericht op de ingang om de gevangenen te bewaken.

327 gevangenen, van wie 100 joden waren, werden gekozen voor dit gruwelijke werk.

The Ghastly Work

Op 18 augustus 1943 begon het werk. De gevangenen werden verdeeld in brigades, elk met een eigen deel van het crematieproces.

• Graven: Sommige gevangenen moesten in de massagraven graven. Omdat er op Babi Yar talloze massagraven waren, waren de meeste bedekt met vuil. Deze gevangenen verwijderden de bovenste laag vuil om de lijken bloot te leggen.
• Aansluiten: Nadat ze in de put waren gevallen nadat ze waren neergeschoten en tot twee jaar onder de grond waren geweest, waren veel van de lichamen in elkaar gedraaid en waren ze moeilijk uit de massa te verwijderen. De nazi's hadden een speciaal gereedschap gebouwd om de lijken te ontwarren en te trekken / slepen. Dit gereedschap was van metaal met het ene uiteinde gevormd in een handvat en het andere in een haak. De gevangenen die de lijken uit het graf moesten trekken, zouden de haak onder de kin van het lijk plaatsen en trekken - het lichaam zou het hoofd volgen.

Soms waren de lichamen zo stevig aan elkaar geplakt dat er twee of drie uitkwamen met één haak. Het was vaak nodig om ze met bijlen uit elkaar te hacken en de onderste lagen moesten verschillende keren worden gedynamiseerd.

• De nazi's dronken wodka om de geur en de scènes te overstemmen; de gevangenen mochten zelfs hun handen niet wassen.
• Waardevolle spullen verwijderen: Nadat de lichamen uit het massagraf waren getrokken, zochten een paar gevangenen met een tang de mond van het slachtoffer naar goud. Andere gevangenen zouden kleding, laarzen, enz. Van de lichamen verwijderen. (Hoewel de Joden gedwongen waren zich uit te kleden voordat ze werden gedood, werden latere groepen vaak volledig gekleed neergeschoten.)
• Cremating the Bodies: Nadat de lichamen op kostbaarheden waren gecontroleerd, moesten ze worden gecremeerd. De brandstapels werden zorgvuldig gebouwd voor efficiëntie. Granieten grafstenen werden van de nabijgelegen joodse begraafplaats gebracht en plat op de grond gelegd. Hierop werd hout gestapeld. Vervolgens werd de eerste laag lichamen voorzichtig op het hout gelegd, zodat hun hoofden aan de buitenkant waren. De tweede laag lichamen werd vervolgens voorzichtig op de eerste geplaatst, maar met de koppen aan de andere kant. Daarna plaatsten de gevangenen meer hout. En opnieuw werd een andere laag lichamen bovenop geplaatst - laag na laag toe te voegen. Ongeveer 2.000 lichamen zouden tegelijkertijd worden verbrand. Om het vuur te starten, werd benzine over de stapel lichamen gespoeld.

De [stokers] lieten het vuur eronder gaan en droegen ook brandende fakkels langs de rijen uitstekende koppen. Het haar, gedrenkt in olie [benzine], barstte onmiddellijk in een felle vlam - dat was waarom ze de hoofden zo hadden gerangschikt.

• Crushing the Bones: De as van de brandstapel werd opgeschept en naar een andere groep gevangenen gebracht. Grote stukken bot die niet in het vuur hadden gebrand moesten worden verpletterd om het bewijs van nazi-wreedheden volledig te vernietigen. Joodse grafstenen werden van de nabijgelegen begraafplaats gehaald om de botten te verpletteren. Gevangenen passeerden vervolgens de as door een zeef, op zoek naar grote botstukken die verder moesten worden verpletterd en op zoek naar goud en andere waardevolle spullen.

Een ontsnapping plannen

De gevangenen werkten zes weken aan hun gruwelijke taak. Hoewel ze uitgeput, uitgehongerd en smerig waren, hielden deze gevangenen nog steeds vast aan het leven. Er waren een paar eerdere ontsnappingspogingen door individuen geweest, waarna een dozijn of meer andere gevangenen werden gedood als vergelding. Zo werd onder de gevangenen besloten dat de gevangenen als groep moesten ontsnappen. Maar hoe moesten ze dit doen? Ze werden gehinderd door boeien, opgesloten met een groot hangslot en gericht met een machinegeweer. Bovendien was er minstens één informant onder hen. Fyodor Yershov kwam uiteindelijk met een plan dat hopelijk ten minste enkele van de gevangenen in staat zou stellen om de veiligheid te bereiken.

Tijdens het werk vonden de gevangenen vaak kleine voorwerpen die de slachtoffers hadden meegenomen naar Babi Yar - niet wetende dat ze zouden worden vermoord. Onder deze items bevonden zich scharen, gereedschap en sleutels. Het ontsnappingsplan was om items te verzamelen die de boeien konden verwijderen, een sleutel te vinden die het hangslot zou ontgrendelen en items te vinden die konden worden gebruikt om de bewakers aan te vallen. Dan zouden ze hun boeien breken, de poort ontgrendelen en langs de bewakers rennen, in de hoop te voorkomen dat ze door machinegeweervuur ​​worden geraakt.

Dit ontsnappingsplan leek, met name achteraf, bijna onmogelijk. Toch braken de gevangenen in groepen van tien op om naar de benodigde items te zoeken.

De groep die de sleutel van het hangslot moest zoeken, moest sluipen en honderden verschillende sleutels uitproberen om de sleutel te vinden die werkte. Op een dag vond een van de weinige joodse gevangenen, Yasha Kaper, een sleutel die werkte.

Het plan werd bijna verwoest door een ongeluk. Op een dag sloeg een SS'er tijdens zijn werk een gevangene. Toen de gevangene op de grond landde, was er een ratelend geluid. De SS-man ontdekte al snel dat de gevangene een schaar bij zich had. De SS-man wilde weten waarvoor de gevangene van plan was de schaar te gebruiken. De gevangene antwoordde: "Ik wilde mijn haar knippen." De SS'er begon hem te verslaan terwijl hij de vraag herhaalde. De gevangene had het ontsnappingsplan gemakkelijk kunnen onthullen, maar deed dat niet. Nadat de gevangene het bewustzijn had verloren, werd hij in het vuur gegooid.

Met de sleutel en andere benodigde materialen realiseerden de gevangenen zich dat ze een datum moesten bepalen voor de ontsnapping. Op 29 september waarschuwde een van de SS-officieren de gevangenen dat ze de volgende dag zouden worden gedood. De datum voor de ontsnapping was vastgesteld voor die nacht.

De ontsnapping

Rond twee uur die nacht probeerden de gevangenen het hangslot te ontgrendelen. Hoewel het twee beurten van de sleutel kostte om het slot te ontgrendelen, maakte het slot na de eerste beurt een geluid dat de bewakers waarschuwde. De gevangenen slaagden erin terug te keren naar hun stapelbedden voordat ze werden gezien. 

Na de wisseling van de wacht probeerden de gevangenen het slot een tweede draai te draaien. Deze keer maakte het slot geen geluid en ging open. De bekende informant werd in zijn slaap gedood. De rest van de gevangenen werd wakker en allen werkten aan het verwijderen van hun boeien. De bewakers merkten het geluid van het verwijderen van de boeien op en kwamen op onderzoek uit.

Een gevangene dacht snel na en vertelde de bewakers dat de gevangenen vochten om de aardappelen die de bewakers eerder in de bunker hadden achtergelaten. De bewakers vonden dit grappig en gingen weg.

Twintig minuten later renden de gevangenen massaal de bunker uit in een poging te ontsnappen. Sommige gevangenen kwamen bewakers tegen en vielen hen aan; anderen bleven rennen. De machinegeweeroperator wilde niet schieten omdat hij in het donker bang was dat hij een paar van zijn eigen mannen zou raken.

Van alle gevangenen slaagden er slechts 15 erin te ontsnappen.