7 feiten over de debatten over Lincoln en Douglas

De Lincoln-Douglas-debatten, een serie van zeven openbare confrontaties tussen Abraham Lincoln en Stephen Douglas, vonden plaats in de zomer en herfst van 1858. Ze werden legendarisch en de populaire opvatting van wat er gebeurde neigt naar de mythische.

In het moderne politieke commentaar, drukken experts vaak de wens uit dat huidige kandidaten 'Lincoln-Douglas Debates' zouden kunnen doen. Die ontmoetingen tussen kandidaten 160 jaar geleden vormen op de een of andere manier het hoogtepunt van beleefdheid en een verheven voorbeeld van verheven politiek denken.

De realiteit van de debatten tussen Lincoln en Douglas was anders dan wat de meeste mensen geloven. En hier zijn zeven feiten die u hierover moet weten:

1. Ze waren geen echte debatten

Het is waar dat de Lincoln-Douglas-debatten altijd worden aangehaald als klassieke voorbeelden van, nou ja, debatten. Toch waren het geen debatten in de manier waarop we denken over het politieke debat in de moderne tijd.

In de vorm die Stephen Douglas had geëist, en Lincoln stemde toe, zou een man een uur lang spreken. Dan zou de ander anderhalf uur in weerwoord spreken, en dan zou de eerste man een halfuur de tijd hebben om op het weerwoord te antwoorden.

Met andere woorden, het publiek werd getrakteerd op lange monologen, met de hele presentatie tot drie uur. Er was geen moderator die vragen stelde, en geen geven en nemen of snelle reacties zoals we van moderne politieke debatten gewend zijn. Toegegeven, het was geen "gotcha" -politiek, maar het was ook niet iets dat zou werken in de wereld van vandaag.

2. Ze werden onbeleefd, met persoonlijke beledigingen en racistische uitlatingen

Hoewel de Lincoln-Douglas-debatten vaak worden aangehaald als een hoog punt van beleefdheid in de politiek, was de feitelijke inhoud vaak vrij ruw.

Voor een deel was dit omdat de debatten geworteld waren in de frontiertraditie van de stronkrede. Kandidaten, soms letterlijk op een boomstronk, hielden zich bezig met freewheelen en onderhoudende toespraken die vaak grappen en beledigingen bevatten.

Het is vermeldenswaard dat een deel van de inhoud van de Lincoln-Douglas-debatten vandaag de dag waarschijnlijk te aanstootgevend zou zijn voor een netwerktelevisie.

Naast het feit dat beide mannen elkaar beledigden en extreem sarcasme gebruikten, nam Stephen Douglas vaak zijn toevlucht tot grof racen. Douglas maakte er een punt van herhaaldelijk de politieke partij van Lincoln de "zwarte republikeinen" te noemen en was niet boven het gebruik van grove raciale uitlatingen, inclusief het n-woord.

Zelfs Lincoln, hoewel ongewoon, gebruikte het n-woord twee keer in het eerste debat, volgens een transcript dat in 1994 werd gepubliceerd door Lincoln-geleerde Harold Holzer. Sommige versies van de transcripties van het debat, gemaakt tijdens de debatten door stenografen ingehuurd door twee kranten in Chicago, zijn door de jaren heen opgeschoond.

3. De twee mannen liepen niet voor president

Omdat de debatten tussen Lincoln en Douglas zo vaak worden genoemd, en omdat de mannen zich tegen elkaar verzetten in de verkiezingen van 1860, werd vaak aangenomen dat de debatten deel uitmaakten van een run voor het Witte Huis. Ze renden eigenlijk naar de Amerikaanse senaatszetel die al in handen was van Stephen Douglas.

De debatten, omdat ze landelijk werden gemeld (dankzij de bovengenoemde stenografen van kranten), hebben de status van Lincoln verhoogd. Lincoln dacht echter waarschijnlijk niet serieus na over zijn presidentschap tot na zijn toespraak in Cooper Union begin 1860.

4. De debatten gingen niet over het beëindigen van slavernij

Het grootste deel van het onderwerp tijdens de debatten betrof de slavernij in Amerika. Maar het ging er niet om het te beëindigen, het ging erom of de slavernij zich niet zou verspreiden naar nieuwe staten en nieuwe gebieden.

Dat alleen al was een zeer omstreden kwestie. Het gevoel in het noorden, evenals in een deel van het zuiden, was dat de slavernij op tijd zou uitsterven. Maar er werd aangenomen dat het niet snel zou vervagen als het zich naar nieuwe delen van het land zou verspreiden.

Lincoln, sinds de Kansas-Nebraska Act van 1854, had zich uitgesproken tegen de verspreiding van de slavernij. Douglas overdreef in de debatten de positie van Lincoln en schilderde hem af als een radicale abolitionist, wat hij niet was. De abolitionisten werden beschouwd als zeer extreem in de Amerikaanse politiek, en de anti-slavernij-opvattingen van Lincoln waren gematigder.

5. Lincoln was de aanzet, Douglas de politieke krachtpatser

Lincoln, die beledigd was door de positie van Douglas over slavernij en de verspreiding ervan in westelijke gebieden, begon de krachtige senator uit Illinois midden jaren 1850 te achtervolgen. Wanneer Douglas in het openbaar zou spreken, verscheen Lincoln vaak op het toneel en bood een weerwoordstoespraak.

Toen Lincoln in het voorjaar van 1858 de Republikeinse nominatie ontving om naar de senaatszetel van Illinois te gaan, besefte hij dat het waarschijnlijk niet goed zou werken als hij zou verschijnen op de toespraken van Douglas en hem zou uitdagen..

Lincoln daagde Douglas uit voor de reeks debatten en Douglas ging de uitdaging aan. In ruil daarvoor dicteerde Douglas het formaat en ging Lincoln ermee akkoord.

Douglas, een politieke ster, reisde groots in de staat Illinois in een privé-treinwagon. Lincoln's reisarrangementen waren veel bescheidener. Hij reed in personenauto's met andere reizigers.

6. Enorme menigten bekeken de debatten

In de 19e eeuw hadden politieke evenementen vaak een circusachtige sfeer en de Lincoln-Douglas-debatten hadden zeker een festivalatmosfeer. Enorme menigten, tot 15.000 of meer toeschouwers, verzamelden zich voor sommige debatten.

Hoewel de zeven debatten menigten trokken, reisden de twee kandidaten ook maandenlang door de staat Illinois, waar ze toespraken hielden over stappen in het gerechtsgebouw, in parken en op andere openbare plaatsen. Het is dus waarschijnlijk dat meer kiezers Douglas en Lincoln tijdens hun afzonderlijke spreekbeurten zagen dan hen zou hebben zien deelnemen aan de beroemde debatten.

Omdat de debatten over Lincoln-Douglas zoveel aandacht kregen in kranten in de grote steden in het oosten, is het mogelijk dat de debatten de grootste invloed hadden op de publieke opinie buiten Illinois.

7. Lincoln Lost

Er wordt vaak aangenomen dat Lincoln president werd na het verslaan van Douglas in hun reeks debatten. Maar bij de verkiezingen verloor Lincoln, afhankelijk van zijn reeks debatten.

In een ingewikkelde draai stemde het grote en attente publiek dat naar de debatten keek niet eens op de kandidaten, althans niet rechtstreeks. 

Op dat moment werden Amerikaanse senatoren niet gekozen door directe verkiezingen, maar bij verkiezingen gehouden door de staatswetgevers. Deze situatie zou niet veranderen tot de ratificatie van de 17e wijziging van de grondwet in 1913.

Dus de verkiezingen in Illinois waren niet echt voor Lincoln of Douglas. Kiezers stemden op kandidaten voor het staatshuis, die op hun beurt zouden stemmen op de man die Illinois zou vertegenwoordigen in de Amerikaanse senaat.

De kiezers gingen naar de stembus op 2 november 1858. Toen de stemmen werden opgeteld, was het nieuws slecht voor Lincoln. De nieuwe wetgevende macht zou worden gecontroleerd door de partij van Douglas. De Democraten sloten de dag af met 54 zetels in het staatshuis, de Republikeinen (partij van Lincoln), 46.

Stephen Douglas werd aldus herkozen aan de Senaat. Maar twee jaar later, bij de verkiezingen van 1860, zouden de twee mannen elkaar weer ontmoeten, samen met twee andere kandidaten. En Lincoln zou natuurlijk het presidentschap winnen.

De twee mannen verschenen weer op hetzelfde podium, bij de eerste inhuldiging van Lincoln op 4 maart 1861. Als een prominente senator zat Douglas op het inaugurele platform. Toen Lincoln opstond om de eed af te leggen en zijn inaugurele rede af te leggen, hield hij zijn hoed vast en zocht ongemakkelijk naar een plek om die te plaatsen.

Als een vriendelijk gebaar strekte Stephen Douglas zijn hand uit en pakte de hoed van Lincoln en hield hem vast tijdens de toespraak. Drie maanden later stierf Douglas, die ziek was geworden en mogelijk een beroerte heeft gehad.

Terwijl de carrière van Stephen Douglas die van Lincoln het grootste deel van zijn leven overschaduwde, wordt hij vandaag het best herinnerd voor de zeven debatten tegen zijn eeuwige rivaal in de zomer en herfst van 1858.

Bron

Holzer, Harold (redacteur). "The Lincoln-Douglas Debates: The First Complete, Unnexpurgated Text." 1st Editon, Fordham University Press, 23 maart 2004.