3 redenen waarom 'The Handmaid's Tale' relevant blijft

"The Handmaid's Tale" is het tweede dystopische werk van speculatieve fictie - na George Orwell's "1984"- om jaren na de release plotseling op de bestsellerlijsten te verschijnen. De hernieuwde belangstelling voor het klassieke verhaal van Margaret Atwood over een post-apocalyptisch Amerika gedomineerd door een puriteinse religieuze sekte die de meeste vrouwen tot onderworpen fokker vermindert, komt voort uit zowel de huidige politieke sfeer in de Verenigde Staten als de aanpassing uitgezonden op Hulu met Elizabeth Moss, Alexis Bledel en Joseph Fiennes.

Wat interessant is aan "The Handmaid's Tale" is hoeveel mensen aannemen dat het veel ouder is dan het in werkelijkheid is. Het boek werd oorspronkelijk gepubliceerd in 1985, en hoewel dat 32 jaar geleden is, zijn veel mensen verbaasd dat het niet in de jaren vijftig of zestig is geschreven; wijt dit aan onze neiging om te geloven dat het huidige en zeer recente verleden redelijk verlicht zijn. Mensen nemen aan dat het boek is geschreven tijdens wat sommigen beschouwen als de laatste zucht van patriarchaat - vóór anticonceptie en de vrouwenbevrijdingsbeweging begon het langzame, pijnlijke proces van het nastreven van gelijkheid voor vrouwen en het verhogen van bewustzijn over de hele wereld.

Aan de andere kant resoneert een boek dat drie decennia geleden werd geschreven nog steeds met een bepaalde kracht. Hulu paste "The Handmaid's Tale" niet aan als een gerespecteerde klassieker die achter glas wordt bewaard, maar eerder als een pulserend, levend literair werk dat spreekt tot het hedendaagse Amerika. Niet veel boeken kunnen dat soort kracht dertig jaar vasthouden, en The Handmaid's Tale blijft een krachtig huidige verhaal - om drie verschillende redenen die verder gaan dan de politiek.

Margaret Atwood heeft het zojuist bijgewerkt

Een aspect van "The Handmaid's Tale" dat vaak over het hoofd wordt gezien, is de toewijding van de auteur aan het verhaal. Wanneer de auteur zelf het verhaal als een levend, ademend werk beschouwt en de ideeën erin blijft bespreken en ontwikkelen, behoudt het verhaal een deel van de onmiddellijkheid die het omringde bij publicatie.

In feite heeft Atwood eigenlijk gewoon uitgebreid het verhaal. Als onderdeel van de lancering van de bijgewerkte audioversie van de roman op Audible (opgenomen door Claire Danes in 2012, maar met een volledig nieuw geluidsontwerp) schreef Atwood zowel een nabespreking van het boek als zijn erfenis, maar ook nieuw materiaal dat de verhaal. Het boek eindigt beroemd met de regel "Zijn er nog vragen?" Het nieuwe materiaal komt in de vorm van een interview met professor Piexoto, waar fans van dromen. Het materiaal wordt uitgevoerd door een volledige cast in de Audible-versie, waardoor het een rijk, realistisch gevoel krijgt.

Het is ook een beetje verbijsterend, omdat het einde van de roman duidelijk maakt dat de goede professor het verhaal van Offred ver in de toekomst bespreekt, lang nadat Gilead is verdwenen, op basis van audio-opnamen die ze heeft achtergelaten, waarvan Atwood zelf heeft opgemerkt dat de juiste hoorbare versie.

Het is geen echte sciencefiction ... of fictie

Allereerst moeten we opmerken dat Atwood niet van de term 'science fiction' houdt wanneer deze op haar werk wordt toegepast, en de voorkeur geeft aan 'speculatieve fictie'. Het lijkt misschien een subtiel punt, maar het is logisch. "The Handmaid's Tale" omvat eigenlijk geen rare wetenschap of iets ongeloofwaardigs. Een revolutie vestigt een theocratische dictatuur die alle mensenrechten (en vooral die van vrouwen, die zelfs verboden zijn om te lezen) ernstig beperkt, terwijl ecologische factoren de vruchtbaarheid van de mensheid aanzienlijk verminderen, wat resulteert in de oprichting van dienstmaagden, vruchtbare vrouwen die worden gebruikt voor de fokkerij. Niets daarvan is bijzonder scifi.

Ten tweede heeft Atwood verklaard dat niets in het boek verzonnen is, ze zei dat er "... niets in het boek is dat ergens is gebeurd."

Dat maakt deel uit van de huiveringwekkende kracht van "The Handmaid's Tale". Het enige wat u hoeft te doen is een kijkje nemen in een aantal van de donkere delen van het internet, of zelfs in een aantal wetgevende instanties in het hele land, om te zien dat de houding van mannen tegenover vrouwen niet zo veel is veranderd als we zouden willen. Als de vice-president van de Verenigde Staten niet alleen gaat dineren met een vrouw die niet zijn vrouw is, is het niet moeilijk om je een wereld voor te stellen die niet zo anders is dan de visie van Atwood ....

In feite lijken velen de filmaanpassing van het boek uit 1991 te zijn vergeten, met een script geschreven door Harold Pinter en een cast met Natasha Richardson, Faye Dunaway en Robert Duvall - een film die bijna niet werd gemaakt ondanks de kracht van die namen omdat het project "een muur van onwetendheid, vijandigheid en onverschilligheid" tegenkwam, volgens journalist Sheldon Teitelbaum zoals gerapporteerd in de Atlantische Oceaan. Hij vervolgt met te zeggen: "Filmmanagers weigerden het project te steunen en verklaarden 'dat een film voor en over vrouwen ... geluk zou hebben als hij de video zou halen.'"

De volgende keer dat u zich afvraagt ​​of 'The Handmaid's Tale' zo vergezocht is, overweegt u die uitspraak. Er is een reden waarom vrouwen in Texas onlangs verkleed zijn als dienstmaagden als een vorm van protest.

Het boek wordt voortdurend aangevallen

Je kunt de kracht en invloed van een roman vaak beoordelen aan de hand van het aantal pogingen om deze te verbieden - een andere spookachtige echo als je bedenkt dat vrouwen in de roman verboden zijn om te lezen. "The Handmaid's Tale" was de 37^th meest uitgedaagde boek van de jaren 1990, volgens de American Library Association. Pas in 2015 klaagden ouders in Oregon dat het boek seksueel expliciete scènes bevatte en anti-christelijk was, en kregen studenten een alternatief boek aangeboden om te lezen (wat zeker beter is dan een ronduit verbod).

Het feit dat "The Handmaid's Tale" nog steeds aan het ontvangen is van dit soort pogingen, is direct gerelateerd aan hoe krachtig zijn ideeën zijn. Het is een glibberige dia van het vieren van zogenaamd 'traditionele waarden' en genderrollen naar het afdwingen van die rollen op een wrede, humorloze en angstaanjagende manier. Atwood heeft verklaard dat ze de roman gedeeltelijk heeft geschreven om de grimmige toekomst die ze in haar bladzijden heeft neergelegd te 'afweren'; met de release van het nieuwe Audible-materiaal en de Hulu-aanpassing, zal hopelijk een nieuwe generatie mensen worden geïnspireerd om ook die toekomst af te weren.

"The Handmaid's Tale" blijft een levend, ademend werk van potentiële geschiedenis dat het lezen of beluisteren zeker waard is.