Rhamphorhynchus

Naam:

Rhamphorhynchus (Grieks voor "snuit"); uitgesproken RAM-vijand-RINK-ons

Habitat:

Kusten van West-Europa

Historische periode:

Late Jurassic (165-150 miljoen jaar geleden)

Grootte en gewicht:

Spanwijdte van drie voet en een paar pond

Eetpatroon:

Vis

Onderscheidende kenmerken:

Lange, smalle snavel met scherpe tanden; staart eindigend met ruitvormige huidflap

Over Rhamphorhynchus

De exacte grootte van Rhamphorhynchus hangt af van hoe u het meet - van de punt van zijn snavel tot het einde van zijn staart, deze pterosaurus was minder dan een voet lang, maar zijn vleugels (indien volledig uitgestrekt) strekten een indrukwekkende drie voet uit de punt fooi geven. Met zijn lange, smalle snavel en scherpe tanden, is het duidelijk dat Rhamphorhynchus zijn brood verdiende door zijn snuit in de meren en rivieren van laat Jurassic Europe te dopen en kronkelende vissen (en mogelijk kikkers en insecten) op te scheppen - net als een moderne pelikaan.

Een detail over Rhamphorhynchus dat het onderscheidt van andere oude reptielen zijn de spectaculair bewaarde exemplaren ontdekt bij de fossiele bedden van Solnhofen in Duitsland - sommige overblijfselen van deze pterosaurus zijn zo compleet dat ze niet alleen de gedetailleerde botstructuur tonen, maar ook de contouren van interne organen ook. Het enige wezen dat relatief intacte overblijfselen heeft achtergelaten, was een andere ontdekking van Solnhofen, Archaeopteryx - die, anders dan Rhamphorhynchus, technisch gezien een dinosaurus was die een plaats innam op de evolutionaire lijn die leidde naar de eerste prehistorische vogels.

Na bijna twee eeuwen studie weten wetenschappers veel over Rhamphorhynchus. Deze pterosaurus had een relatief langzame groeisnelheid, ruwweg vergelijkbaar met die van moderne alligators, en het kan seksueel dimorf zijn geweest (dat wil zeggen, het ene geslacht, we weten niet welk, was iets groter dan het andere). Rhamphorhynchus jaagde waarschijnlijk 's nachts en hield waarschijnlijk zijn smalle kop en snavel evenwijdig aan de grond, zoals kan worden afgeleid uit scans van zijn hersenholte. Het lijkt er ook op dat Rhamphorhynchus op de oude vis Aspidorhynchus jaagde, waarvan de fossielen in de sedimenten van Solnhofen "geassocieerd" zijn (d.w.z. in de buurt gelegen).

De oorspronkelijke ontdekking en classificatie van Rhamphorhynchus is een case study in goedbedoelde verwarring. Nadat het in 1825 werd opgegraven, werd deze pterosaurus geclassificeerd als een soort Pterodactylus, die destijds ook bekend was onder de nu weggegooide geslachtsnaam Ornithocephalus ("vogelhoofd"). Twintig jaar later keerde Ornithocephalus terug naar Pterodactylus, en in 1861 promootte de beroemde Britse naturalist Richard Owen P. muensteri tot het geslacht Rhamphorhynchus. We zullen niet eens vermelden hoe het type exemplaar van Rhamphorhynchus verloren is gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog; het volstaat te zeggen dat paleontologen het moeten doen met gipsafgietsels van het oorspronkelijke fossiel.