Peroxisomen Eukaryotische organellen

Peroxisomen zijn kleine organellen die worden aangetroffen in eukaryotische planten- en dierlijke cellen. Honderden van deze ronde organellen zijn te vinden in een cel. Ook bekend als micro-organismen, worden peroxisomen gebonden door een enkel membraan en bevatten enzymen die waterstofperoxide produceren als bijproduct. De enzymen ontleden organische moleculen door oxidatiereacties, waarbij waterstofperoxide wordt geproduceerd. Waterstofperoxide is giftig voor de cel, maar peroxisomen bevatten ook een enzym dat waterstofperoxide in water kan omzetten. Peroxisomen zijn betrokken bij ten minste 50 verschillende biochemische reacties in het lichaam. Soorten organische polymeren die worden afgebroken door peroxisomen omvatten aminozuren, urinezuur en vetzuren. Peroxisomen in levercellen helpen alcohol en andere schadelijke stoffen te ontgiften door oxidatie.

Belangrijkste afhaalrestaurants: Peroxisomen

• Peroxisomen, ook bekend als micro-lichamen, zijn organellen die worden aangetroffen in zowel eukaryotische dierlijke als plantencellen.
• Een aantal organische polymeren worden afgebroken door peroxisomen, waaronder aminozuren, urinezuur en vetzuren. Bij minstens 50 verschillende biochemische reacties in het lichaam zijn peroxisomen betrokken.
• Structureel zijn peroxisomen omgeven door één membraan dat spijsverteringsenzymen omsluit. Waterstofperoxide wordt geproduceerd als een bijproduct van peroxisome-enzymactiviteit die organische moleculen ontleedt.
• Functioneel zijn peroxisomen betrokken bij zowel de vernietiging van organische moleculen als de synthese van belangrijke moleculen in de cel.
• Vergelijkbaar met mitochondriën en chloroplastreproductie, hebben peroxisomen het vermogen zichzelf te assembleren en te reproduceren door ze te delen in een proces dat bekend staat als peroxisomale biogenese.

Peroxisomen-functie

Peroxisomen zijn niet alleen betrokken bij de oxidatie en afbraak van organische moleculen, maar zijn ook betrokken bij de synthese van belangrijke moleculen. In dierlijke cellen synthetiseren peroxisomen cholesterol en galzuren (geproduceerd in de lever). Bepaalde enzymen in peroxisomen zijn nodig voor de synthese van een specifiek type fosfolipide dat nodig is voor de opbouw van weefsel van witte stof in het hart en de hersenen. Peroxisoomdisfunctie kan leiden tot de ontwikkeling van aandoeningen die het centrale zenuwstelsel beïnvloeden, aangezien peroxisomen betrokken zijn bij de productie van de lipidebedekking (myelineschede) van zenuwvezels. De meeste peroxisoomaandoeningen zijn het gevolg van genmutaties die zijn geërfd als autosomaal recessieve aandoeningen. Dit betekent dat personen met de aandoening twee exemplaren van het abnormale gen erven, één van elke ouder.

In plantencellen zetten peroxisomen vetzuren om in koolhydraten voor metabolisme in ontkiemende zaden. Ze zijn ook betrokken bij fotorespiratie, die optreedt wanneer het kooldioxidegehalte te laag wordt in bladeren van planten. Fotorespiratie bewaart kooldioxide door de hoeveelheid CO te beperken₂ beschikbaar voor gebruik in fotosynthese.

Peroxisome Productie

Peroxisomen reproduceren op dezelfde manier als mitochondriën en chloroplasten, doordat ze het vermogen hebben zichzelf te assembleren en te reproduceren door te delen. Dit proces wordt peroxisomale biogenese genoemd en omvat de opbouw van het peroxisomale membraan, inname van eiwitten en fosfolipiden voor organelgroei en nieuwe peroxisoomvorming door deling. In tegenstelling tot mitochondria en chloroplasten hebben peroxisomen geen DNA en moeten ze eiwitten opnemen die door vrije ribosomen in het cytoplasma worden geproduceerd. De opname van eiwitten en fosfolipiden verhoogt de groei en nieuwe peroxisomen worden gevormd naarmate de vergrote peroxisomen zich delen.

Eukaryotische celstructuren

Naast peroxisomen zijn de volgende organellen en celstructuren ook te vinden in eukaryotische cellen:

• Celmembraan: het celmembraan beschermt de integriteit van het inwendige van de cel. Het is een semi-permeabel membraan dat de cel omgeeft.
• Centriolen: wanneer cellen zich delen, helpen centriolen om de assemblage van microtubuli te organiseren.
• Cilia en Flagella: Zowel cilia als flagella helpen bij cellulaire motoriek en kunnen ook helpen stoffen door cellen te verplaatsen.
• Chloroplasten: Chloroplasten zijn de plaatsen voor fotosynthese in een plantencel. Ze bevatten chlorofyl, een groene stof die lichtenergie kan absorberen.
• Chromosomen: Chromosomen bevinden zich in de kern van de cel en dragen erfelijkheidsinformatie in de vorm van DNA.
• Cytoskeleton: Het cytoskelet is een netwerk van vezels die de cel ondersteunen. Het kan worden gezien als de infrastructuur van de cel.
• Nucleus: de kern van de cel regelt de celgroei en reproductie. Het is omgeven door een nucleaire envelop, een dubbel membraan.
• Ribosomen: Ribosomen zijn betrokken bij de eiwitsynthese. Meestal hebben individuele ribosomen zowel een kleine als een grote subeenheid.
• Mitochondria: Mitochondria leveren energie voor de cel. Ze worden beschouwd als de 'krachtpatser' van de cel.
• Endoplasmatisch reticulum: het endoplasmatisch reticulum synthetiseert koolhydraten en lipiden. Het produceert ook eiwitten en lipiden voor een aantal celcomponenten.
• Golgi-apparaat: het Golgi-apparaat produceert, bewaart en verzendt bepaalde mobiele producten. Het kan worden gezien als het verzend- en productiecentrum van de cel.
• Lysosomen: Lysosomen verteren cellulaire macromoleculen. Ze bevatten een aantal hydrolytische enzymen die helpen bij het afbreken van cellulaire componenten.