Kaart van World Hotspots

Het grootste deel van het vulkanisme van de wereld vindt plaats op plaatgrenzen. Hotspot is de naam voor een uitzonderlijk centrum van vulkanisme.

Kaart van World Hotspots

Klik op de afbeelding voor de volledige versie. Afbeelding afkomstig van Gillian Foulger

Volgens de oorspronkelijke theorie van hotspots vertegenwoordigen hotspots vanaf 1971 mantelpluimen - klodders van opkomend heet materiaal vanaf de basis van de mantel - en vormen een vast raamwerk onafhankelijk van plaattektoniek. Sinds die tijd is geen van beide veronderstellingen bevestigd en is de theorie sterk aangepast. Maar het concept is eenvoudig en aantrekkelijk, en de meeste specialisten werken nog steeds binnen het hotspot-framework. Leerboeken leren het nog steeds. De minderheid van specialisten wil hotspots verklaren in termen van wat ik geavanceerde plaattektoniek zou kunnen noemen: plaatbreuk, tegenstroom in de mantel, smeltproducerende pleisters en randeffecten.

Deze kaart geeft de hotspots weer die Vincent Courtillot en collega's in een invloedrijk document uit 2003 hebben vermeld en die ze volgens een set van vijf algemeen aanvaarde criteria hebben gerangschikt. De drie groottes van symbolen laten zien of de hotspots hoge, gemiddelde of lage scores hadden op basis van die criteria. Courtillot stelde voor dat de drie rangen overeenkomen met een oorsprong aan de basis van de mantel, de basis van de overgangszone op 660 kilometer diepte en de basis van de lithosfeer. Er is geen consensus over de vraag of die weergave geldig is, maar deze kaart is handig voor het weergeven van de namen en locaties van de meest genoemde hotspots.

Sommige hotspots hebben voor de hand liggende namen, zoals Hawaii, IJsland en Yellowstone, maar de meeste zijn vernoemd naar obscure oceaaneilanden (Bouvet, Balleny, Ascension) of zeebodemkenmerken die op hun beurt hun naam hebben gekregen van beroemde onderzoeksschepen (Meteor, Vema, Discovery). Deze kaart moet u helpen bij te houden tijdens een gesprek gericht op specialisten.