Tweede Wereldoorlog Belegering van Leningrad

Het beleg van Leningrad vond plaats van 8 september 1941 tot 27 januari 1944, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met het begin van de invasie van de Sovjet-Unie in juni 1941 probeerden Duitse troepen, geholpen door de Finnen, de stad Leningrad te veroveren. Het felle Sovjet-verzet voorkwam dat de stad viel, maar de laatste wegverbinding werd in september verbroken. Hoewel voorraden over het Ladogameer konden worden gebracht, werd Leningrad effectief belegerd. Daaropvolgende Duitse pogingen om de stad in te nemen faalden en begin 1943 konden de Sovjets een landroute openen naar Leningrad. Verdere Sovjet-operaties hebben de stad uiteindelijk op 27 januari 1944 bevrijd. Het beleg van 827 dagen was een van de langste en duurste in de geschiedenis.

Snelle feiten: beleg van Leningrad

• Conflict: Tweede Wereldoorlog (1939-1945)
• data: 8 september 1941 tot 27 januari 1944
• Commanders:
  • As
    • Veldmaarschalk Wilhelm Ritter von Leeb
    • Veldmaarschalk Georg von Küchler
    • Maarschalk Carl Gustaf Emil Mannerheim
    • ong. 725.000
  • Sovjet Unie
    • Maarschalk Georgy Zhukov
    • Maarschalk Kliment Voroshilov
    • Maarschalk Leonid Govorov
    • ong. 930.000
• slachtoffers:
  • Sovjet Unie: 1.017.881 gedood, gevangen genomen of vermist evenals 2.418.185 gewonden
  • As: 579.985

Achtergrond

Bij de planning van operatie Barbarossa was een belangrijke doelstelling voor Duitse troepen de verovering van Leningrad (St. Petersburg). Strategisch gelegen aan het hoofd van de Finse Golf, had de stad een enorm symbolisch en industrieel belang. Op 22 juni 1941 sprong veldmaarschalk Wilhelm Ritter von Leeb's legergroep Noord vooruit op een relatief eenvoudige campagne om Leningrad te beveiligen. In deze missie werden ze geholpen door Finse troepen, onder maarschalk Carl Gustaf Emil Mannerheim, die de grens overstak met als doel het gebied terug te winnen dat onlangs verloren was gegaan in de Winteroorlog.

Veldmaarschalk Wilhelm Ritter von Leeb. Bundesarchiv, Bild 183-L08126 / CC-BY-SA 3.0

De Duitsers naderen

Anticiperend op een Duitse aanval op Leningrad begonnen de Sovjetleiders de regio rond de stad te versterken, dagen nadat de invasie was begonnen. Door de versterkte regio Leningrad te creëren, bouwden ze verdedigingslinies, tankgrachten en barricades. Rollen door de Baltische staten, 4th Panzer Group, gevolgd door 18e leger, veroverden Ostrov en Pskov op 10 juli. Ze reden verder en namen al snel Narva in en begonnen met het plannen van een stoot tegen Leningrad. De opmars hervatend bereikte Army Group North op 30 augustus de rivier de Neva en scheidde de laatste spoorlijn naar Leningrad (kaart).

Finse operaties

Ter ondersteuning van de Duitse operaties vielen Finse troepen de Karelische landengte aan in de richting van Leningrad, en rukten op aan de oostkant van het Ladogameer. Geregisseerd door Mannerheim, stopten ze bij de grens van voor de Winteroorlog en groeven in. In het oosten stopten Finse troepen bij een lijn langs de rivier de Svir tussen de meren Ladoga en Onega in Oost-Karelië. Ondanks Duitse pleidooien om hun aanvallen te hernieuwen, bleven de Finnen de komende drie jaar in deze posities en speelden ze grotendeels een passieve rol in het beleg van Leningrad.

De stad afsnijden

Op 8 september slaagden de Duitsers erin de landtoegang tot Leningrad te verminderen door Shlisselburg te veroveren. Met het verlies van deze stad moesten alle goederen voor Leningrad over het Ladogameer worden getransporteerd. Op zoek naar het volledig isoleren van de stad, reed von Leeb naar het oosten en veroverde Tikhvin op 8 november. Gestaakt door de Sovjets, kon hij geen verbinding maken met de Finnen langs de rivier de Svir. Een maand later dwongen Sovjet-tegenaanvallen von Leeb om Tikhvin te verlaten en zich terug te trekken achter de rivier de Volkhov. Niet in staat om Leningrad door aanval aan te nemen, verkozen Duitse troepen om een ​​belegering te voeren.

De bevolking lijdt

De bevolking van Leningrad leed al snel onder het bombardement en leed al snel onder het slinken van voedsel en brandstof. Met het begin van de winter kruisten de voorraden voor de stad het bevroren oppervlak van het Ladogameer op de "Road of Life", maar deze bleken onvoldoende om wijdverspreide honger te voorkomen. In de winter van 1941-1942 stierven dagelijks honderden mensen en sommige in Leningrad namen hun toevlucht tot kannibalisme. In een poging om de situatie te verlichten, werden pogingen gedaan om burgers te evacueren. Hoewel dit hielp, bleek de tocht over het meer buitengewoon gevaarlijk en zagen velen onderweg hun leven verliezen.

Proberen de stad te ontlasten

In januari 1942 vertrok von Leeb als commandant van Legergroep Noord en werd vervangen door veldmaarschalk Georg von Küchler. Kort nadat hij het bevel had overgenomen, versloeg hij een offensief door het Sovjet 2nd Shock Army in de buurt van Lyuban. Begin april 1942 werd von Küchler tegengewerkt door maarschalk Leonid Govorov die toezicht hield op het Leningrad-front. Op zoek naar een einde aan de patstelling begon hij operatie Nordlicht te plannen, met behulp van troepen die recentelijk beschikbaar waren gesteld na de verovering van Sevastopol. Onbewust van de Duitse opbouw, begonnen Govorov en Volkhov frontcommandant maarschalk Kirill Meretskov in augustus 1942 met het Sinyavino-offensief.

Maarschalk Leonid Govorov. Publiek domein

Hoewel de Sovjets aanvankelijk winst maakten, werden ze gestopt toen von Küchler troepen die voor Nordlicht waren bedoeld, in de strijd verschoof. Tegenaanvallen eind september wisten de Duitsers delen van het 8e en 2e schokleger af te snijden en te vernietigen. Het gevecht zag ook het debuut van de nieuwe Tiger-tank. Terwijl de stad bleef lijden, planden de twee Sovjet-commandanten Operatie Iskra. Gelanceerd op 12 januari 1943, ging het door tot het einde van de maand en zag het 67e en 2e schokleger een smalle landgang openen naar Leningrad langs de zuidoever van het Ladogameer.

Eindelijk opluchting

Hoewel een dunne verbinding werd snel een spoorweg gebouwd door het gebied om de stad te bevoorraden. Gedurende de rest van 1943 voerden de Sovjets kleine operaties uit in een poging de toegang tot de stad te verbeteren. In een poging om het beleg te beëindigen en de stad volledig te ontlasten, werd het strategisch offensief Leningrad-Novgorod op 14 januari 1944 gelanceerd. De Leningrad- en Volkhov-fronten overweldigden de Duitsers en dreef hen terug in samenwerking met het eerste en tweede Baltische fronten. . De Sovjets heroverden de spoorweg Moskou-Leningrad op 26 januari.

Op 27 januari verklaarde Sovjetleider Joseph Stalin een officieel einde aan het beleg. De veiligheid van de stad was volledig beveiligd die zomer, toen een offensief begon tegen de Finnen. Nagesynchroniseerd het Vyborg-Petrozavodsk-offensief, de aanval duwde de Finnen terug naar de grens alvorens te kraam.

Nasleep

Het beleg van Leningrad duurde 827 dagen en was een van de langste in de geschiedenis. Het bleek ook een van de duurste, met Sovjet-troepen die ongeveer 1.017.881 doden, gevangengenomen of vermist, evenals 2.418.185 gewonden. Het aantal burgerslachtoffers wordt geschat op 670.000 tot 1,5 miljoen. Verwoest door het beleg, had Leningrad een vooroorlogse bevolking van meer dan 3 miljoen. In januari 1944 waren er nog ongeveer 700.000 in de stad. Voor zijn heldhaftigheid tijdens de Tweede Wereldoorlog ontwierp Stalin Leningrad a Hero City op 1 mei 1945. Dit werd opnieuw bevestigd in 1965 en de stad kreeg de Orde van Lenin.