Tweede Wereldoorlog P-38 Bliksem

De Lockheed P-38 Lightning was een Amerikaanse jager gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met een iconisch ontwerp dat de motoren in dubbele gieken en de cockpit in een centrale gondel plaatste, zag de P-38 alle theaters van het conflict gebruiken en werd gevreesd door Duitse en Japanse piloten. De eerste Amerikaanse jager in staat tot 400 mph, het ontwerp van de P-38 stelde het ook in staat om doelen op een groter bereik dan de meeste van zijn tegenstanders aan te gaan. Terwijl de P-38 grotendeels werd verdrongen in Europa met de komst van de P-51 Mustang, bleef het op grote schaal worden gebruikt in de Stille Oceaan, waar het de meest effectieve jager van de Amerikaanse luchtmacht bleek te zijn.

Ontwerp

De P-38 Lightning, ontworpen door Lockheed in 1937, was de poging van het bedrijf om te voldoen aan de vereisten van het circulaire voorstel X-608 van het Amerikaanse leger Air Corps, waarin werd opgeroepen tot een tweemotorige, grote interceptor. Geschreven door eerste luitenants Benjamin S. Kelsey en Gordon P. Saville, werd de term interceptor opzettelijk gebruikt in de specificatie om USAAC-beperkingen met betrekking tot het bewapeningsgewicht en het aantal motoren te omzeilen. De twee hebben ook een specificatie uitgegeven voor een eenmotorige interceptor, Circulair voorstel X-609, die uiteindelijk de Bell P-39 Airacobra zou produceren. 

X-608 riep op tot een vliegtuig dat 360 km / u kon bereiken en binnen zes minuten 20.000 voet bereikte, en presenteerde een aantal uitdagingen voor Lockheed-ontwerpers Hall Hibbard en Kelly Johnson. Bij het beoordelen van een verscheidenheid aan tweemotorige planvormen, kozen de twee mannen uiteindelijk voor een radicaal ontwerp dat anders was dan elke eerdere jager. Dit zag de motoren en turbo-superchargers geplaatst in dubbele staartbomen terwijl de cockpit en bewapening zich in een centrale gondel bevonden. De centrale gondel was verbonden met de staartarmen door de vleugels van het vliegtuig. 

Aangedreven door een paar 12-cilinder Allison V-1710-motoren, was het nieuwe vliegtuig de eerste jager die 400 km / u kon overschrijden. Om het probleem van het motorkoppel te voorkomen, gebruikte het ontwerp tegengesteld draaiende propellers. Andere functies waren onder meer een bellenkap voor superieur zicht van de piloot en het gebruik van een driewieler onderwagen. Het ontwerp van Hibbard en Johnson was ook een van de eerste Amerikaanse jagers die uitgebreid gebruik maakte van verzinkte aluminium huidpanelen.

In tegenstelling tot andere Amerikaanse jagers, zag het nieuwe ontwerp de bewapening van het vliegtuig geclusterd in de neus in plaats van gemonteerd in de vleugels. Deze configuratie vergrootte het effectieve bereik van de wapens van het vliegtuig omdat ze niet hoefden te worden ingesteld voor een specifiek convergentiepunt zoals nodig was bij op wapens gemonteerde wapens. Aanvankelijke mockups vroegen om een ​​bewapening bestaande uit twee .50-cal. Browning M2 machinegeweren, twee .30-cal. Browning machinegeweren, en een T1 Army Ordnance 23 mm autocannon. Extra testen en verfijning leidden tot een laatste bewapening van vier .50-cal. M2S en een 20 mm Hispano autocannon.  

YP-38 Bliksem. Amerikaanse luchtmacht

Ontwikkeling

Lockheed won het model 22 en won op 23 juni 1937 de USAAC-wedstrijd. Lockheed begon in juli 1938 met de bouw van het eerste prototype. Hij noemde de XP-38 en vloog voor het eerst op 27 januari 1939 met Kelsey op de controles. Het vliegtuig verwierf al snel bekendheid toen het de volgende maand een nieuw snelheidsrecord over de continenten vestigde na in zeven uur en twee minuten van Californië naar New York te vliegen. Op basis van de resultaten van deze vlucht heeft de USAAC op 27 april 13 vliegtuigen besteld voor verdere tests.

De productie hiervan liep achter door de uitbreiding van de faciliteiten van Lockheed en het eerste vliegtuig werd pas op 17 september 1940 afgeleverd. Diezelfde maand plaatste de USAAC een eerste bestelling voor 66 P-38's. De YP-38s zijn zwaar opnieuw ontworpen om massaproductie te vergemakkelijken en waren aanzienlijk lichter dan het prototype. Om de stabiliteit als een pistoolplatform te verbeteren, werd bovendien de rotatie van de propeller van het vliegtuig gewijzigd om de bladen naar buiten te laten draaien vanuit de cockpit in plaats van naar binnen als op de XP-38. Naarmate het testen vorderde, werden problemen met samendrukbaarheidskrampen opgemerkt toen het vliegtuig met hoge snelheid steile duiken betrad. Ingenieurs bij Lockheed werkten aan verschillende oplossingen, maar het was pas in 1943 dat dit probleem volledig was opgelost.

Lockheed P-38L Bliksem

Algemeen

• Lengte: 37 ft. 10 in.
• spanwijdte: 52 ft.
• Hoogte: 9 ft. 10 in.
• Vleugel gebied: 327,5 sq. Ft.
• Leeg gewicht: 12.780 pond.
• Geladen gewicht: 17.500 pond.
• Bemanning: 1

Prestatie

• Energiecentrale: 2 x Allison V-1710-111 / 113 vloeistofgekoelde turbo-supercharged V-12, 1.725 pk
• bereik: 1.300 mijl (gevecht)
• Maximale snelheid: 443 mph
• Plafond: 44.000 ft.

bewapening

• Guns: 1 x Hispano M2 (C) 20 mm kanon, 4 x Colt-Browning MG53-2 0.50 in. Machinegeweren
• Bombs / Rockets: 10 x 5 inch hoge snelheid vliegtuigen raket OF 4 x M10 drie-buis 4,5 in OF tot 4.000 lbs. in bommen

Operationele geschiedenis

Terwijl de Tweede Wereldoorlog woedde in Europa, ontving Lockheed begin 1940 een order voor 667 P-38's uit Groot-Brittannië en Frankrijk. De hele order werd overgenomen door de Britten na de nederlaag van Frankrijk in mei. Aanwijzing van het vliegtuig de Bliksem ik, de Britse naam kreeg stand en werd algemeen gebruikt door geallieerde troepen. De P-38 kwam in 1941 in dienst bij de US 1st Fighter Group. Met de Amerikaanse toetreding tot de oorlog werden P-38's ingezet aan de westkust om zich te verdedigen tegen een verwachte Japanse aanval. De eersten die de frontlinie zagen, waren F-4 fotoverkenningsvliegtuigen die in april 1942 vanuit Australië opereerden.

De volgende maand werden P-38's naar de Aleutiaanse eilanden gestuurd, waar de lange afstand van het vliegtuig het ideaal maakte voor de Japanse activiteiten in het gebied. Op 9 augustus scoorde de P-38 zijn eerste moorden in de oorlog toen de 343rd Fighter Group een paar Japanse Kawanishi H6K-vliegboten neerhaalde. Tot het midden van 1942 werd het grootste deel van de P-38 squadrons naar Groot-Brittannië gestuurd als onderdeel van Operatie Bolero. Anderen werden naar Noord-Afrika gestuurd, waar ze de geallieerden hielpen bij het verkrijgen van controle over de hemel boven de Middellandse Zee. De Duitsers erkenden het vliegtuig als een formidabele tegenstander en noemden de P-38 de "Fork-Tailed Devil".

Terug in Groot-Brittannië werd de P-38 opnieuw gebruikt voor zijn lange bereik en zag het uitgebreide service als een bommenwerper-escort. Ondanks een goed gevechtsrecord werd de P-38 geplaagd door motorproblemen, voornamelijk vanwege de lagere kwaliteit van Europese brandstoffen. Hoewel dit werd opgelost met de introductie van de P-38J, werden veel jagersgroepen tegen het einde van 1944 overgeschakeld naar de nieuwe P-51 Mustang. In de Stille Oceaan zag de P-38 uitgebreide dienst voor de duur van de oorlog en versloeg meer Japans vliegtuigen dan elke andere US Army Air Forces-jager.

Hoewel niet zo manoeuvreerbaar als de Japanse A6M Zero, liet de kracht en snelheid van de P-38 het toe om op zijn eigen voorwaarden te vechten. Het vliegtuig profiteerde ook van de bewapening in de neus omdat dit betekende dat P-38 piloten doelen op een groter bereik konden raken, waarbij soms de noodzaak werd vermeden om Japanse vliegtuigen te sluiten. Bekende Amerikaanse aas majoor Dick Bong koos er vaak voor om vijandelijke vliegtuigen op deze manier neer te halen, vertrouwend op het langere bereik van zijn wapens.

Een P-38L bliksem boven Californië in 1944. Amerikaanse luchtmacht

Op 18 april 1943 vloog het vliegtuig een van zijn beroemdste missies toen 16 P-38G's werden verzonden vanuit Guadalcanal om een ​​transport te onderscheppen dat de opperbevelhebber van de Japanse gecombineerde vloot, admiraal Isoroku Yamamoto, nabij Bougainville vervoerde. Door de golven af ​​te zwaaien om detectie te voorkomen, slaagden de P-38's erin het vlak van de admiraal en drie anderen neer te halen. Tegen het einde van de oorlog had de P-38 meer dan 1.800 Japanse vliegtuigen neergeschoten, waarbij meer dan 100 piloten azen werden in het proces.

varianten

Tijdens het conflict ontving de P-38 verschillende updates en upgrades. Het eerste model dat in productie ging, de P-38E bestond uit 210 vliegtuigen en was de eerste gevechtsklare variant. Latere versies van het vliegtuig, de P-38J en P-38L waren de meest geproduceerde op respectievelijk 2.970 en 3.810 vliegtuigen.