Wereldoorlog II Montana-klasse (BB-67 tot BB-71)

• Verplaatsing: 66.040 ton
• Lengte: 920 ft., 6 in.
• Straal: 121 ft.
• Droogte: 36 ft., 1 in.
• Voortstuwing: 8 × Babcock & Wilcox 2-voudige express type ketels, 4 × Westinghouse tandwielturbines, 4 × 43.000 pk Turbo-elektrische transmissie draaien 4 propellers
• Snelheid: 28 knopen

Bewapening (gepland)

• 12 × 16-inch (406 mm) / 50 cal Mark 7 pistolen (4 × 3)
• 20 × 5-inch (127 mm) / 54 cal Mark 16 geweren
• 10-40 × Bofors 40 mm luchtafweergeschut
• 56 × Oerlikon 20 mm luchtafweerkanonnen

Achtergrond

Erkennend de rol die een marine-wapenwedloop had gespeeld in de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog, kwamen leiders uit verschillende belangrijke landen samen in november 1921 om te bespreken hoe een herhaling in de naoorlogse jaren kon worden voorkomen. Deze gesprekken leidden tot het Marine-Verdrag van Washington in februari 1922, dat beperkingen oplegde aan zowel het tonnage van schepen als de totale omvang van de vloten van de ondertekenaars. Als gevolg van deze en daaropvolgende overeenkomsten stopte de Amerikaanse marine de bouw van het slagschip meer dan een decennium na de voltooiing van de Colorado-klasse USS West Virginia (BB-48) in december 1923. Halverwege de jaren dertig, toen het verdragssysteem werd ontrafeld, werd begonnen met het ontwerpen van de nieuwe Noord Carolina-klasse. Terwijl de wereldwijde spanningen toenamen, duwde vertegenwoordiger Carl Vinson, voorzitter van de House Naval Affairs Committee, de Naval Act van 1938 naar voren, die een toename van 20% van de sterkte van de Amerikaanse marine verplicht. 

Nagesynchroniseerd de Tweede Vinson Act, de rekening stond de bouw van vier toe zuid Dakota-slagschepen van klasse (zuid Dakota, Indiana, Massachusetts, en Alabama) evenals de eerste twee schepen van de Iowa-klasse (Iowa en New Jersey). In 1940, met de Tweede Wereldoorlog aan de gang in Europa, werden vier extra slagschepen genummerd BB-63 tot BB-66 geautoriseerd. Het tweede paar, BB-65 en BB-66, waren aanvankelijk gepland als de eerste schepen van de nieuwe Montana-klasse. Dit nieuwe ontwerp vertegenwoordigde de reactie van de Amerikaanse marine op die van Japan Yamato-klasse van "super slagschepen" die in 1937 met de bouw begonnen. Met de goedkeuring van de Two-Ocean Navy Act in juli 1940, in totaal vijf Montana-klasse schepen werden toegelaten samen met nog eens twee Iowas. Als gevolg hiervan werden rompnummers BB-65 en BB-66 toegewezen aan de Iowa-klasse schepen USS Illinois en USS Kentucky Terwijl de Montanas werden hernummerd BB-67 tot BB-71. '

Ontwerp

Bezorgd over geruchten dat de Yamato-klasse zou 18 "kanonnen monteren, werk aan de Montana-het klasseontwerp begon in 1938 met specificaties voor een slagschip van 45.000 ton. Na vroege beoordelingen door de Battleship Design Advisory Board verhoogden scheepsarchitecten de verplaatsing van de nieuwe klasse aanvankelijk tot 56.000 ton. Bovendien vroeg het bestuur dat het nieuwe ontwerp aanvallend en defensief 25% sterker was dan enig bestaand slagschip in de vloot en dat het toegestaan ​​was om de door het Panamakanaal opgelegde straalbeperkingen te overschrijden om de gewenste resultaten te verkrijgen. Om de extra vuurkracht te verkrijgen, hebben ontwerpers de Montana-klasse met twaalf 16 "kanonnen gemonteerd in vier drie-geschutskoepels. Dit moest worden aangevuld met een secundaire batterij van twintig 5" / 54 cal. geweren geplaatst in tien dubbele torentjes. Specifiek ontworpen voor de nieuwe slagschepen, was dit type 5 "pistool bedoeld om de bestaande 5" / 38 cal te vervangen. wapens dan in gebruik.

Voor bescherming, de Montana-klasse bezat een zijgordel van 16,1 "terwijl het pantser op de barbettes 21,3" was. De inzet van versterkt pantser betekende dat de Montanas zouden de enige Amerikaanse slagschepen zijn die kunnen worden beschermd tegen de zwaarste granaten die door hun eigen wapens worden gebruikt. In dit geval waren dat de "superzware" 2.700 lb. APC (pantserdoorborende afgedekte) granaten afgevuurd door de 16 "/ 50 cal. Mark 7-kanon. De toename van bewapening en pantser had een prijs, aangezien scheepsarchitecten nodig om de topsnelheid van de klasse te verlagen van 33 naar 28 knopen om het extra gewicht te kunnen dragen Montana-klasse zou niet kunnen dienen als escort voor de vasten Essex-klasse vliegdekschepen of zeil in overleg met de drie voorgaande klassen van Amerikaanse slagschepen. 

Lot

De Montana-klasseontwerp bleef verfijningen ondergaan tot 1941 en werd uiteindelijk goedgekeurd in april 1942 met als doel de schepen operationeel te hebben in het derde kwartaal van 1945. Desondanks werd de bouw vertraagd omdat de scheepswerven die de schepen konden bouwen bezig waren met de bouw Iowa- en Essex-klasse schepen. Na de Slag om de Koraalzee de volgende maand, de eerste slag gevochten uitsluitend door vliegdekschepen, de bouw van de Montana-klasse werd voor onbepaalde tijd geschorst omdat het steeds duidelijker werd dat slagschepen van ondergeschikt belang zouden zijn in de Stille Oceaan. In de nasleep van de beslissende Battle of Midway, de hele Montana-klasse werd geannuleerd in juli 1942. Als gevolg hiervan werd de Iowa-slagschepen waren de laatste slagschepen die door de Verenigde Staten werden gebouwd.

Beoogde schepen en werven

• USS Montana (BB-67): Marinescheepswerf van Philadelphia
• USS Ohio (BB-68): Marinescheepswerf van Philadelphia
• USS Maine (BB-69): New York Naval Shipyard
• USS New Hampshire (BB-70): New York Naval Shipyard
• USS Louisiana (BB-71): Norfolk Naval Shipyard

De annulering van USS Montana (BB-67) vertegenwoordigde de tweede keer dat een slagschip genoemd naar de 41e staat was uitgeschakeld. De eerste was een zuid Dakota-slagschip van de klasse (1920) dat was gevallen vanwege het marineverdrag van Washington. Als gevolg hiervan werd Montana de enige staat (van de 48 toen in de Unie) die nooit een slagschip ter ere van hem had gehad.

Geselecteerde bronnen

• Militaire fabriek: Montana-klasse slagschepen
• Wereldwijde beveiliging: Montana-klasse slagschepen