Tweede Wereldoorlog De Havilland Mosquito

Het ontwerp voor de de Havilland Mosquito ontstond in de late jaren 1930, toen de Havilland Aircraft Company begon te werken aan een bommenwerperontwerp voor de Royal Air Force. Na groot succes te hebben gehad bij het ontwerpen van snelle burgervliegtuigen, zoals de DH.88 Comet en DH.91 Albatross, beide grotendeels gebouwd van houtlaminaat, zocht de Havilland een contract van het Air Ministry. Door het gebruik van houtlaminaten in zijn vliegtuigen kon de Havilland het totale gewicht van zijn vliegtuigen verminderen en de constructie vereenvoudigen. 

Een nieuw concept

In september 1936 bracht het Air Ministry specificatie P.13 / 36 uit, waarin werd opgeroepen tot een middelgrote bommenwerper die in staat was om 275 mph te bereiken met een laadvermogen van 3.000 lbs. een afstand van 3000 mijl. De Havilland was al een buitenstaander vanwege het gebruik van volledig houten constructie en probeerde in eerste instantie de Albatross aan te passen aan de eisen van het Air Ministry. Deze inspanning verging slecht, want de prestaties van het eerste ontwerp, met zes tot acht geweren en een driekoppige bemanning, projecteerden slecht tijdens de studie. Aangedreven door twee Rolls-Royce Merlin-motoren, gingen de ontwerpers op zoek naar manieren om de prestaties van het vliegtuig te verbeteren.

Terwijl de specificatie P.13 / 36 resulteerde in de Avro Manchester en Vickers Warwick, leidde dit tot discussies die het idee van de snelle, ongewapende bommenwerper naar voren brachten. Gegrepen door Geoffrey de Havilland, wilde hij dit concept ontwikkelen om een ​​vliegtuig te maken dat de vereisten van P.13 / 36 zou overtreffen. Terugkerend naar het Albatross-project, begon het team van de Havilland, onder leiding van Ronald E. Bishop, elementen uit het vliegtuig te verwijderen om het gewicht te verminderen en de snelheid te verhogen.

Deze aanpak bleek succesvol en de ontwerpers realiseerden zich al snel dat door het verwijderen van de gehele defensieve bewapening de snelheid van de bommenwerper op hetzelfde niveau zou liggen als de jagers van de dag, waardoor hij het gevaar kon ontlopen in plaats van vechten. Het eindresultaat was een vliegtuig, DH.98 genaamd, dat radicaal verschilde van de Albatross. Een kleine bommenwerper aangedreven door twee Rolls-Royce Merlin-motoren, zou in staat zijn om snelheden rond de 400 mph te halen met een laadvermogen van 1.000 lbs. Om de missieflexibiliteit van het vliegtuig te vergroten, heeft het ontwerpteam rekening gehouden met de montage van vier kanonnen van 20 mm in de bommenruimte die door explosiebuizen onder de neus zouden vuren.

Ontwikkeling

Ondanks de verwachte hoge snelheid en uitstekende prestaties van het nieuwe vliegtuig, verwierp het luchtministerie de nieuwe bommenwerper in oktober 1938 vanwege bezorgdheid over de houten constructie en het gebrek aan defensieve bewapening. Niet bereid om het ontwerp te verlaten, bleef het team van Bishop het verfijnen na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Lobbyen voor het vliegtuig, de Havilland slaagde er uiteindelijk in om een ​​Air Ministry-contract te verkrijgen van Air Chief Marshal Sir Wilfrid Freeman voor een prototype onder Specificatie B.1 / 40 dat op maat was geschreven voor de DH.98. 

Naarmate de RAF zich uitbreidde om in oorlogstijd te voorzien, kon het bedrijf eindelijk een contract voor vijftig vliegtuigen krijgen in maart 1940. Naarmate het werk aan de prototypes voortschreed, werd het programma vertraagd als gevolg van de evacuatie van Duinkerken. Bij het opnieuw opstarten vroeg de RAF de Havilland ook om zware jacht- en verkenningsvarianten van het vliegtuig te ontwikkelen. Op 19 november 1940 werd het eerste prototype voltooid en het kwam zes dagen later in de lucht.

In de komende maanden onderging de nieuw gesynchroniseerde Mosquito vliegproeven bij Boscombe Down en maakte snel indruk op de RAF. De Mosquito overtrof de Supermarine Spitfire Mk.II en bleek ook in staat een bomlading te dragen die vier keer groter was dan verwacht. Bij het leren hiervan werden wijzigingen aangebracht om de prestaties van de Mosquito bij zwaardere belastingen te verbeteren.

Bouw

Dankzij de unieke houten constructie van de Mosquito konden onderdelen worden gemaakt in meubelfabrieken in Groot-Brittannië en Canada. Om de romp te construeren, werden 3/8 "vellen Ecuadoriaanse balsawood ingeklemd tussen vellen Canadese berk gevormd in grote betonnen mallen. Elke mal bevatte de helft van de romp en eenmaal droog, werden de controlelijnen en draden geïnstalleerd en de twee helften werden gelijmd en aan elkaar geschroefd. Om het proces te voltooien, was de romp bedekt met een gedoteerde Madapolam (geweven katoen) afwerking. De constructie van de vleugels volgde een soortgelijk proces en een minimale hoeveelheid metaal werd gebruikt om het gewicht te verminderen.

Specificaties (DH.98 Mosquito B Mk XVI):

Algemeen

• Lengte: 44 ft. 6 in.
• spanwijdte: 54 ft. 2 in.
• Hoogte: 17 ft. 5 in.
• Vleugel gebied: 454 sq. Ft.
• Leeg gewicht: 14.300 pond.
• Geladen gewicht: 18.000 pond.
• Bemanning: 2 (piloot, bombardier)

Prestatie

• Energiecentrale: 2 × Rolls-Royce Merlin 76/77 vloeistofgekoelde V12-motor, 1.710 pk
• bereik: 1.300 mijl
• Maximale snelheid: 415 mph
• Plafond: 37.000 ft.

bewapening

• bommen: 4.000 pond.

Operationele geschiedenis

In dienst getreden in 1941, werd de veelzijdigheid van de Mosquito onmiddellijk benut. De eerste sortie werd uitgevoerd door een fotoverkenningsvariant op 20 september 1941. Een jaar later voerden Mosquito-bommenwerpers een beroemde aanval uit op het Gestapo-hoofdkwartier in Oslo, Noorwegen, waaruit het grote bereik en de snelheid van het vliegtuig bleek. Als onderdeel van Bomber Command, ontwikkelde de Mosquito snel een reputatie voor het succesvol uitvoeren van gevaarlijke missies met minimale verliezen.

Op 30 januari 1943 voerde Mosquitos een gedurfde inval in Berlijn uit, waardoor een leugenaar van Reichmarschall Hermann Göring die een dergelijke aanval claimde onmogelijk was. Mosquitos, die ook deel uitmaken van de Light Night Strike Force, vlogen snelle nachtmissies die waren ontworpen om Duitse luchtverdediging af te leiden van Britse zware bommenwerpers. De nachtjager-variant van de Mosquito kwam midden 1942 in dienst en was bewapend met vier 20mm kanonnen in zijn buik en vier .30 cal. machinegeweren in de neus. De eerste jager op 30 mei 1942 scoorde nachtjager Mosquitos meer dan 600 vijandelijke vliegtuigen tijdens de oorlog.

Uitgerust met een verscheidenheid aan radars, werden Mosquito-nachtjagers in het hele Europese theater gebruikt. In 1943 werden de lessen op het slagveld verwerkt in een jachtbommenwerpervariant. Met de standaard jachtbewapening van de Mosquito konden de FB-varianten 1.000 pond dragen. van bommen of raketten. Mosquito FB's werden aan de voorkant gebruikt en stonden erom bekend pinpoint-aanvallen uit te voeren, zoals het raken van het Gestapo-hoofdkwartier in het centrum van Kopenhagen en de muur van de Amiens-gevangenis bevrijden om de ontsnapping van Franse verzetsstrijders te vergemakkelijken.

Naast zijn gevechtsrollen werden muggen ook gebruikt als hogesnelheidstransport. De Mosquito bleef na de oorlog in dienst en werd tot 1956 door de RAF in verschillende functies gebruikt. Tijdens zijn tienjarige productierun (1940-1950) werden 7.781 muggen gebouwd, waarvan tijdens de oorlog 6.710 werden gebouwd. Terwijl de productie was gecentreerd in Groot-Brittannië, werden extra onderdelen en vliegtuigen gebouwd in Canada en Australië. De laatste gevechtsmissies van de Mosquito werden gevlogen als onderdeel van de operaties van de Israëlische luchtmacht tijdens de Suez-crisis van 1956. De mug werd ook geëxploiteerd door de Verenigde Staten (in kleine aantallen) tijdens de Tweede Wereldoorlog en door Zweden (1948-1953).