Wie was de eerste vrouw genomineerd voor vice-president?

Vraag: Wie was de eerste vrouw die door een grote Amerikaanse politieke partij werd voorgedragen als vice-presidentiële kandidaat?

Antwoord: In 1984 koos Walter Mondale, Democratisch genomineerde voor president, Geraldine Ferraro als zijn lopende partner, en zijn keuze werd bevestigd door de Democratische Nationale Conventie.

De enige andere vrouw die in 2008 door een grote partij was benoemd tot vice-president, was Sarah Palin in 2008.

De nominatie

Ten tijde van de Democratische Nationale Conventie van 1984 diende Geraldine Ferraro haar zesde jaar in het Congres. Een Italiaans-Amerikaanse uit Queens, New York, sinds ze daar in 1950 verhuisde, was ze een actieve rooms-katholiek. Ze hield haar geboortenaam toen ze trouwde met John Zaccaro. Ze was lerares op de openbare school en officier van justitie geweest.

Er werd al gespeculeerd dat de populaire Congresvrouw in 1986 naar de Senaat in New York zou rennen. Ze vroeg de Democratische partij om haar het hoofd van het platformcomité te maken voor het congres van 1984. Reeds in 1983 drong een op-ed in de New York Times van Jane Perletz erop aan dat Ferraro de vice president-slot op het Democratische ticket zou krijgen. Ze werd benoemd om het platformcomité voor te zitten.

Kandidaten voor het presidentiële slot in 1984 waren onder andere Walter F. Mondale, senator Gary Hart en de eerwaarde Jesse Jackson hadden allemaal afgevaardigden, hoewel het duidelijk was dat Mondale de nominatie zou winnen. 

Er was nog steeds sprake van in de maanden voorafgaand aan de conventie om Ferraro's naam in nominatie op de conventie te plaatsen, of Mondale haar als zijn lopende partner koos of niet. Ferraro verduidelijkte uiteindelijk in juni dat ze niet zou toestaan ​​dat haar naam in de nominatie zou worden geplaatst als het tegen de keuze van Mondale zou zijn. Een aantal machtige vrouwelijke Democraten, waaronder Maryland's vertegenwoordiger Barbara Mikulski, oefenden druk uit op Mondale om Ferraro te kiezen of een grondgevecht aan te gaan.

In haar acceptatietoespraak op de conventie waren gedenkwaardige woorden: "Als we dit kunnen, kunnen we alles doen." Een aardverschuiving van Reagan versloeg het ticket Mondale-Ferraro. Ze was tot op dat moment slechts het vierde lid van het Huis in de 20e eeuw om te functioneren als een belangrijke partijkandidaat voor vice-president.

Conservatieven, waaronder William Safire, bekritiseerden haar voor het gebruik van de eervolle mevrouw en voor het gebruik van de term 'geslacht' in plaats van 'seks'. De New York Times weigerde volgens haar stijlgids mevrouw met haar naam te gebruiken en besloot haar mevrouw Ferraro te noemen.

Tijdens de campagne probeerde Ferraro kwesties over het leven van vrouwen naar voren te brengen. Een peiling direct na de nominatie toonde aan dat Mondale / Ferraro de vrouwenstem won terwijl mannen de voorkeur gaven aan het Republikeinse ticket.

Haar nonchalante benadering van optredens, in combinatie met haar snelle antwoorden op vragen en haar duidelijke competentie, maakten haar enthousiast voor supporters. Ze was niet bang om publiekelijk te zeggen dat haar tegenhanger op het Republikeinse ticket, George H. W. Bush, betuttelend was.

Vragen over de financiën van Ferraro domineerden het nieuws al een tijdje tijdens de campagne. Velen geloofden dat er meer aandacht was voor de financiën van haar familie omdat ze een vrouw was, en sommigen dachten dat het was omdat zij en haar man Italiaans-Amerikanen waren.

In het bijzonder werd in het onderzoek gekeken naar leningen die werden verstrekt uit de financiën van haar man aan haar eerste congrescampagne, een fout in de inkomstenbelasting in 1978 die resulteerde in achterstallige belastingen van $ 60.000, en haar openbaarmaking van haar eigen financiën maar weigering om de gedetailleerde belastingaangiften van haar echtgenoot bekend te maken.

Naar verluidt heeft ze steun gekregen van Italiaans-Amerikanen, vooral vanwege haar afkomst, en omdat sommige Italiaans-Amerikanen vermoedden dat de harde aanvallen op de financiën van haar man stereotypen over Italiaans-Amerikanen weerspiegelden.

Maar om verschillende redenen, waaronder de confrontatie met een zittende in een verbeterende economie en de verklaring van Mondale dat een belastingverhoging onvermijdelijk was, verloor Mondale / Ferraro in november. Ongeveer 55 procent van de vrouwen, en meer mannen, stemden voor de Republikeinen.

De nasleep

Voor veel vrouwen was het breken van het glazen plafond met die nominatie inspirerend. Het zou nog 24 jaar duren voordat een andere vrouw werd voorgedragen voor het vice-presidentschap door een belangrijke partij. 1984 werd het Jaar van de Vrouw voor vrouwenactiviteit genoemd bij het werken en uitvoeren van campagnes. (1992 werd later ook Jaar van de Vrouw genoemd voor het aantal vrouwen dat senaats- en huisstoelen won.) Nancy Kassebaum (R-Kansas) won herverkiezing naar de senaat. Drie vrouwen, twee republikeinen en één democraat wonnen hun verkiezingen om eerste-termijnvertegenwoordigers in het Parlement te worden. Veel vrouwen daagden gevestigde exploitanten uit, hoewel weinigen wonnen. 

Een commissie Huisethiek in 1984 besloot dat Ferraro details van de financiën van haar man had moeten rapporteren als onderdeel van haar financiële onthullingen als lid van het Congres. Ze ondernamen geen actie om haar te bestraffen en ontdekten dat ze de informatie onbedoeld had weggelaten.

Ze bleef een woordvoerder voor feministische doelen, hoewel grotendeels als een onafhankelijke stem. Toen veel senatoren Clarence Thomas verdedigden en het personage van zijn aanklager, Anita Hill, aanvielen, zei ze dat mannen 'het nog steeds niet begrijpen'.

Ze weigerde een aanbod om voor de Senaat te rennen tegen de Republikeinse zittende Alfonse M. D'Amato in de race van 1986. In 1992, bij de volgende verkiezingen om D'Amato te ontslaan, werd er gesproken over Ferraro en ook verhalen over Elizabeth Holtzman (Brooklyn District Attorney) met advertenties die een verband impliceerden tussen Ferraro's echtgenoot en georganiseerde misdaadcijfers.

In 1993 benoemde president Clinton Ferraro tot ambassadeur, benoemd tot vertegenwoordiger van de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties.

In 1998 besloot Ferraro een race tegen dezelfde gevestigde exploitant voort te zetten. Het waarschijnlijke democratische primaire veld omvatte Charles Schumer (Brooklyn), Elizabeth Holtzman en Mark Green, advocaat in New York City. Ferraro had de steun van Gov. Cuomo. Ze stopte met de race om te onderzoeken of haar man illegale grote bijdragen had geleverd aan haar congrescampagne in 1978. Schumer won de primaire en de verkiezingen.

Ondersteuning van Hillary Clinton in 2008

In hetzelfde jaar, 2008, dat de volgende vrouw werd genomineerd voor vice-president door een grote partij, had Hillary Clinton bijna de Democratische nominatie gewonnen voor de top van het ticket, het presidentschap. Ferraro steunde de campagne krachtig en zei dat publiekelijk werd gekenmerkt door seksisme.

Politieke carriere

In 1978 rende Ferraro voor het Congres, reclame voor zichzelf als een 'stoere democraat'. Ze werd herkozen in 1980 en opnieuw in 1982. Het district stond bekend als enigszins conservatief, etnisch en handarbeider.

In 1984 diende Geraldine Ferraro als voorzitter van het Democratic Party Platform Committee, en de presidentiële genomineerde, Walter Mondale, koos haar als zijn stuurman na een uitgebreid "doorlichtingsproces" en na veel publieke druk om een ​​vrouw te kiezen.

De Republikeinse campagne was gericht op de financiën van haar man en zijn bedrijfsethiek en ze werd geconfronteerd met beschuldigingen van de banden van haar familie met de georganiseerde misdaad. De katholieke kerk bekritiseerde haar openlijk voor haar pro-keuze positie op reproductieve rechten. Gloria Steinem zei later: "Wat heeft de vrouwenbeweging geleerd van haar kandidatuur voor vice-president? Trouw nooit."

Het Mondale-Ferraro-ticket verloor van het zeer populaire Republikeinse ticket, geleid door Ronald Reagan en won slechts één staat en het District of Columbia voor 13 verkiezingsstemmen.

Boeken door Geraldine Ferraro:

• Veranderende geschiedenis: vrouwen, macht en politiek (1993; herdruk 1998)
• Mijn verhaal (1996; Reprint 2004)
• Framing a Life: A Family Memoir (1998)

Geselecteerde Geraldine Ferraro Offertes

• Vanavond is de dochter van een immigrant uit Italië gekozen om als vice-president te werken in het nieuwe land waar mijn vader van is gaan houden.

• We hebben hard gevochten. We hebben ons best gedaan. We hebben gedaan wat goed was en we hebben het verschil gemaakt.

• We hebben de weg naar gelijkheid gekozen; laat ze ons niet omdraaien.

• In tegenstelling tot de Amerikaanse revolutie, die begon met het 'schot over de hele wereld', viel de opstand van Seneca Falls - doordrenkt van morele overtuiging en geworteld in de abolitionistische beweging - als een steen in het midden van een vredig meer, waardoor rimpelingen van verandering. Geen regeringen werden omvergeworpen, geen levens verloren in bloedige veldslagen, geen enkele vijand werd geïdentificeerd en overwonnen. Het betwiste territorium was het menselijk hart en de wedstrijd speelde zich af in elk Amerikaans instituut: onze huizen, onze kerken, onze scholen en uiteindelijk in de provincies van de macht. -- van de forward naar A History of the American Suffragist Movement

• Ik zou het een nieuwe versie van voodoo-economie noemen, maar ik ben bang dat heksendokters een slechte naam zouden krijgen.

• Het was niet zo lang geleden dat mensen dachten dat halfgeleiders parttime orkestleiders waren en microchips heel, heel kleine snacks waren.

• Vice-president - het klinkt zo mooi!

• Het moderne leven is verwarrend - geen "mevrouw".

• Barbara Bush, over vice-presidentskandidaat Geraldine Ferraro: Ik kan het niet zeggen, maar het rijmt op rich. (Barbara Bush verontschuldigde zich later voor het noemen van Ferraro een heks - 15 oktober 1984, New York Times)