Wat zijn allofoons in het Engels?

Studenten die nieuw zijn in het Engels worstelen vaak met letters die anders worden uitgesproken, afhankelijk van hoe ze in een woord worden gebruikt. Deze geluiden worden allophones genoemd.

Taalkunde 101

Om allofoons en hun functie te begrijpen, helpt het om een ​​basiskennis te hebben van taalkunde, de studie van taal en fonologie (of hoe geluid functioneert binnen een taal). Een van de basisbouwstenen van taal zijn fonemen. Het zijn de kleinste geluidseenheden die een duidelijke betekenis kunnen overbrengen, zoals de s in "zingen" en de r van "ring".

Allofoons zijn een soort foneem dat zijn geluid verandert op basis van hoe een woord wordt gespeld. Denk aan de brief t en wat voor soort geluid het maakt in het woord "tar" in vergelijking met "dingen". Het wordt uitgesproken met een krachtiger, geknipt geluid in het eerste voorbeeld dan in het tweede. Taalkundigen gebruiken speciale interpunctie om fonemen aan te duiden. Het geluid van een l, wordt bijvoorbeeld geschreven als "/ l /." 

Het vervangen van de ene allofoon door een andere allofoon van hetzelfde foneem leidt niet tot een ander woord, alleen een andere uitspraak van hetzelfde woord. Om deze reden wordt gezegd dat allofoons niet-contrastief zijn. Overweeg bijvoorbeeld de tomaat. Sommige mensen spreken dit woord "teen-MAY-toe" uit, terwijl anderen het "teen-MAH-toe" uitspreken. De definitie van "tomaat" verandert niet, ongeacht of deze wordt uitgesproken met een harde een of een zachtere toon.

Allofonen versus fonemen

U kunt onderscheid maken tussen allofoons en fonemen door naar de letter te kijken en hoe deze wordt gebruikt. De brief p wordt op dezelfde manier uitgesproken in "pit" en "keep", waardoor het een allofoon wordt. Maar p maakt een ander geluid dan s in "slok" en "sijpelen". In dit geval heeft elke medeklinker zijn eigen consistente allofoon, maar ze produceren elk verschillende geluiden, waardoor ze unieke fonemen zijn.

Verward? Niet doen. Zelfs taalkundigen zeggen dat dit best lastig is omdat het allemaal neerkomt op hoe mensen woorden uitspreken, niet hoe ze worden gespeld. Met andere woorden, je moet opletten. Paul Skandera en Peter Burleigh, auteurs van "A Manual of English Phonetics and Phonology," zeggen het zo:

[T] De keuze van de ene allofoon in plaats van de andere kan afhangen van factoren als communicatieve situatie, taalverscheidenheid en sociale klasse ... [W] als we het brede scala van mogelijke realisaties van een bepaald foneem overwegen (zelfs door een enkele spreker) , wordt het duidelijk dat we de overgrote meerderheid van allofonen in vrije variatie aan idiolecten of gewoon aan toeval verschuldigd zijn, en dat het aantal van dergelijke allofonen vrijwel oneindig is.

Voor anderstaligen die Engels spreken, zijn allofonen en fonemen een speciale uitdaging. Een brief met één uitspraak in hun moedertaal kan in het Engels heel anders klinken. Bijvoorbeeld de letters b en v hebben verschillende fonemen in het Engels, dat wil zeggen dat ze anders klinken als ze worden uitgesproken. In het Spaans worden diezelfde twee medeklinkers echter op dezelfde manier uitgesproken, waardoor ze allofonen in die taal zijn. 

bronnen

"Allophone." British Council, Engelse les geven.

Burleigh, Peter. "Een handleiding voor Engelse fonetiek en fonologie: twaalf lessen met een geïntegreerde cursus fonetische transcriptie." Paul Skandera, durchgesehene-editie, Print Replica, Kindle-editie, Narr Francke Attempto Verlag; 3, 18 januari 2016.

Hughes, Derek. "Fonologie: definitie, regels en voorbeelden." Study.com, 2003-2019.

Mannell, Robert. "Phoneme en allophone." Macquarie University, 2008.