Oorlog van de Eerste Coalitie in Frankrijk uit 1790

De Franse revolutie leidde ertoe dat een groot deel van Europa in het midden van de jaren 1790 ten strijde trok. Sommige oorlogvoerders wilden Louis XVI terug op een troon zetten, velen hadden andere agenda's, zoals het verkrijgen van territorium of, in het geval van sommigen in Frankrijk, het creëren van een Franse Republiek. Een coalitie van Europese machten gevormd om Frankrijk te bestrijden, maar deze 'Eerste Coalitie' was slechts een van de zeven die nodig zou zijn om vrede te brengen in de meerderheid van Europa. De vroege fase van dat mammoetconflict, de oorlog van de Eerste Coalitie, staat ook bekend als de Franse Revolutionaire Oorlogen, en ze worden vaak over het hoofd gezien door de komst van een bepaalde Napoleon Bonaparte, die ze in zijn conflict transformeerde..

Het begin van de Franse revolutionaire oorlogen

Tegen 1791 had de Franse revolutie Frankrijk getransformeerd en gewerkt om de bevoegdheden van het oude, nationaal absolutistische, regime neer te halen. Koning Louis XVI werd teruggebracht tot een vorm van huisarrest. Een deel van zijn hof hoopte dat een buitenlands, royalistisch leger Frankrijk zou binnen marcheren en de koning zou herstellen, die vanuit het buitenland om hulp had gevraagd. Maar vele maanden weigerden de andere Europese staten te helpen. Oostenrijk, Pruisen, Rusland en de Ottomaanse rijken waren betrokken geweest bij een reeks machtsstrijd in Oost-Europa en hadden zich minder zorgen gemaakt over de Franse koning dan hun eigen strijd om posities totdat Polen, in het midden bleef steken, Frankrijk volgde door een nieuwe grondwet. Oostenrijk probeerde nu een alliantie te vormen die Frankrijk zou onderwerpen aan onderwerping en de oostelijke rivalen ervan zou weerhouden te vechten. Frankrijk en de revolutie waren dus beschut terwijl het vorderde maar werd een nuttige afleiding met land dat kon worden ingenomen.

Op 2 augustus 1791 leken de koning van Pruisen en de Heilige Roomse keizer belangstelling te tonen voor de oorlog toen zij de Verklaring van Pillnitz uitbrachten. Pillnitz was echter ontworpen om de Franse revolutionairen bang te maken en de Fransen te ondersteunen die de koning steunden, niet om een ​​oorlog te beginnen. Inderdaad, de tekst van de verklaring was geformuleerd om oorlog in theorie onmogelijk te maken. Maar de emigres, agerend voor oorlog, en de revolutionairen, die beide paranoïde waren, namen het verkeerd op. Een officiële Oostenrijks-Pruisische alliantie werd pas in februari 1792 gesloten. De andere Grootmachten keken nu hongerig naar de Fransen, maar dit betekende niet automatisch oorlog. Maar de emigranten - mensen die Frankrijk waren ontvlucht - beloofden terug te keren met buitenlandse legers om de koning te herstellen, en terwijl Oostenrijk hen afsloeg, Duitse vorsten hen huilden, de Fransen van streek maakten en een oproep tot actie uitlokten.

Er waren troepen in Frankrijk (de Girondins of Brissotins) die preventieve actie wilden ondernemen, in de hoop dat de oorlog hen in staat zou stellen de koning te verdrijven en een republiek te verklaren: het falen van de koning om zich over te geven aan de constitutionele monarchie liet de deur open voor hem om vervangen worden. Sommige monarchisten steunden de oproep tot oorlog in de hoop dat buitenlandse legers zouden binnen marcheren en hun koning zouden herstellen. (Een tegenstander van de oorlog heette Robespierre.) Op 20 april verklaarde de Franse Nationale Vergadering de oorlog aan Oostenrijk nadat de keizer behulpzaam een ​​andere voorzichtige dreiging probeerde. Het resultaat was dat Europa reageerde en de vorming van de Eerste Coalitie, die eerst tussen Oostenrijk en Pruisen plaatsvond, maar daarna werd vergezeld door Groot-Brittannië en Spanje. Er waren zeven coalities nodig om een ​​einde te maken aan de oorlogen die nu zijn begonnen. De Eerste Coalitie was minder gericht op het beëindigen van de revolutie en meer op het verkrijgen van territorium, en de Fransen minder als exporterende revolutie dan het verkrijgen van een republiek.

De val van de koning

De revolutie had de Franse strijdkrachten verwoest, omdat veel officieren het land waren ontvlucht. De Franse strijdmacht was dus een samensmelting van het resterende koninklijke leger, de patriottische stormloop van nieuwe mannen en dienstplichtigen. Toen het Leger van het Noorden in Lille tegen de Oostenrijkers botste, werden ze gemakkelijk verslagen en het kostte de Fransen een commandant, toen Rochambeau stopte uit protest tegen de problemen waarmee hij geconfronteerd werd. Hij deed het beter dan generaal Dillon, die door zijn eigen mannen werd gelyncht. Rochambeau werd vervangen door de Franse held van de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog, Lafayette, maar toen het geweld in Parijs uitbrak, debatteerde hij of hij erop zou marcheren en een nieuwe orde installeerde en toen het leger niet enthousiast was, vluchtte hij naar Oostenrijk.

Frankrijk organiseerde vier legers om een ​​verdedigingskordon te vormen. Medio augustus viel het belangrijkste coalitieleger Frankrijk binnen. Onder leiding van Pruisische hertog van Brunswick trokken 80.000 mannen uit Midden-Europa, het nam forten zoals Verdun over en sloot op Parijs. Het leger van het centrum leek weinig tegenstand, en er was een terreur in Parijs. Dit was grotendeels te wijten aan de angst dat het Pruisische leger Parijs zou afvlakken en de inwoners zou afslachten, een angst die grotendeels werd veroorzaakt door de belofte van Brunswick om precies dat te doen als de koning of zijn familie schade zou lijden of beledigd zou worden. Helaas had Parijs precies dat gedaan: de menigte had zich een weg naar de koning gedood en hem gevangen genomen en nu bang voor vergelding. Massale paranoia en angst voor verraders zorgden ook voor de paniek. Het veroorzaakte een bloedbad in de gevangenissen en meer dan duizend doden.

Het leger van het noorden, nu onder Dumouriez, had zich op België gericht, maar marcheerde om het centrum te helpen en de Argonne te verdedigen; ze werden teruggeduwd. De Pruisische koning (ook aanwezig) gaf bevelen en ging op 20 september 1792 in Valmy de strijd aan met de Fransen. De Fransen wonnen, Brunswick niet in staat zijn leger te binden tegen een grotere en goed verdedigde Franse positie en viel dus terug. Een vastberaden Franse poging had Brunswick misschien verbrijzeld, maar er was geen enkele; toch trok hij zich terug en de hoop van de Franse monarchie ging met hem mee. Een republiek werd opgericht, grotendeels vanwege de oorlog.

De rest van het jaar was er een mengeling van Franse successen en mislukkingen, maar de revolutionaire legers namen Nice, Savoye, het Rijnland en in oktober onder Demouriez, Brussel en Antwerpen na het overspoelen van de Oostenrijkers in Jemappes. Valmy was echter de overwinning die de Franse regering de komende jaren zou inspireren. De coalitie was halfhartig verhuisd en de Fransen hadden het overleefd. Dit succes liet de regering overhaast om enkele oorlogsdoelen te verzinnen: de zogenaamde 'Natural Frontiers' en het idee om onderdrukte volkeren te bevrijden werden overgenomen. Dit veroorzaakte verder alarm in de internationale wereld.

1793

Frankrijk begon 1793 in een oorlogvoerende bui, executeerde hun oude koning en verklaarde de oorlog aan Groot-Brittannië, Spanje, Rusland, het Heilige Roomse Rijk, het grootste deel van Italië en de Verenigde Provincies, ondanks dat ongeveer 75% van hun officieren het leger hadden verlaten. De toestroom van tienduizenden gepassioneerde vrijwilligers hielp de overblijfselen van het koninklijke leger te versterken. Het Heilige Roomse Rijk besloot echter om in het offensief te gaan en Frankrijk was nu in de minderheid; dienstplicht volgde, en gebieden van Frankrijk kwamen in opstand. Prins Frederik van Saksen-Coburg leidde de Oostenrijkers en Dumouriez haastte zich uit de Oostenrijkse Nederlanden om te vechten maar werd verslagen. Dumouriez wist dat hij zou worden beschuldigd van verraad en had genoeg gehad, dus vroeg hij zijn leger om naar Parijs te marcheren en toen zij weigerden naar de coalitie te vluchten. De volgende generaal omhoog - Dampierre - werd gedood in de strijd en de volgende - Custine - werd verslagen door de vijand en door de Fransen ge-guillotineerd. Overal langs de grenzen kwamen coalitietroepen dichterbij - van Spanje, door het Rijnland. De Britten wisten Toulon te bezetten toen het rebelleerde en de mediterrane vloot in beslag nam.

De Franse regering verklaarde nu een 'Levée en Masse', die in feite alle volwassen mannen mobiliseerde / dienst deed voor de verdediging van de natie. Er was opschudding, rebellie en een stroom van mankracht, maar zowel het Comité van Openbare Veiligheid als het Frankrijk dat ze regeerden hadden de middelen om dit leger, de organisatie om het te leiden uit te rusten, nieuwe tactieken om het effectief te maken, en het werkte. Het begon ook de eerste totale oorlog en begon de terreur. Nu had Frankrijk 500.000 soldaten in vier hoofdtroepen. Carnot, de man van het Comité voor de openbare veiligheid achter de hervormingen werd de 'organisator van de overwinning' genoemd voor zijn succes, en hij heeft misschien een prioriteit gegeven aan een aanval in het noorden.

Houchard voerde nu het bevel over het Leger van het Noorden en hij gebruikte een mengeling van oud regime-professionalisme met puur gewicht aan dienstplichtigen, samen met coalitiefouten die hun strijdkrachten verdeelden en onvoldoende steun gaven, om de coalitie terug te dwingen, maar hij viel ook Franse guillotines na beschuldigingen die aan zijn inspanning twijfelden: hij werd ervan beschuldigd de overwinning niet snel genoeg te volgen. Jourdan was de volgende man. Hij verlichtte het beleg van Maubeuge en won de slag om Wattignies in oktober 1793, terwijl Toulon werd bevrijd, gedeeltelijk dankzij een artillerieofficier genaamd Napoleon Bonaparte. Het rebellenleger in de Vendée was verbroken en de grenzen werden over het algemeen teruggedrongen naar het oosten. Tegen het einde van het jaar waren de provincies gebroken, Vlaanderen opgeruimd, Frankrijk uitgebreid en de Elzas bevrijd. Het Franse leger bleek snel, flexibel, goed ondersteund en in staat om meer verliezen op te vangen dan de vijand, en kon dus vaker vechten.

1794

In 1794 reorganiseerde Frankrijk legers en bewoog commandanten rond, maar de successen bleven komen. Overwinningen bij Tourcoing, Doornik en Hooglede vonden plaats voordat Jourdan opnieuw de controle overnam, en de Fransen waren eindelijk in staat om met succes de Samber over te steken na vele pogingen, Oostenrijk te verslaan bij Fleurus, en tegen het einde van juni de geallieerden uit België en de Nederlandse Republiek, met Antwerpen en Brussel. Eeuwen van Oostenrijkse betrokkenen in de regio waren gestopt. Spaanse troepen werden afgestoten en delen van Catalonië ingenomen, het Rijnland werd ook ingenomen en de grenzen van Frankrijk waren nu veilig; delen van Genua waren nu ook Frans.

De Franse soldaten werden constant gestimuleerd door patriottische propaganda en een groot aantal teksten werden naar hen verzonden. Frankrijk produceerde nog steeds meer soldaten en meer uitrusting dan zijn rivalen, maar ze voerden ook dat jaar 67 generaals uit. De revolutionaire regering durfde de legers echter niet te ontbinden en deze soldaten terug te laten stromen naar Frankrijk om de natie te destabiliseren, en evenmin konden de haperende Franse financiën de legers op Frans grondgebied ondersteunen. De oplossing was om de oorlog naar het buitenland te voeren, ogenschijnlijk om de revolutie te beschermen, maar ook om de glorie en buit te krijgen die de regering nodig had voor steun: de motieven achter de Franse acties waren al veranderd voordat Napoleon arriveerde. Het succes in 1794 was echter deels te wijten aan het opnieuw uitbreken van oorlog in het oosten, toen Oostenrijk, Pruisen en Rusland een Polen versloegen dat vocht om te overleven; het verloor en werd van de kaart gehaald. Polen heeft Frankrijk in veel opzichten geholpen door de coalitie af te leiden en te verdelen, en Pruisen heeft de oorlogsinspanningen in het westen afgebouwd, blij met winst in het oosten. Ondertussen zuigt Groot-Brittannië Franse kolonies op, de Franse marine kan niet op zee werken met een verwoest officierskorps.

1795

Frankrijk was nu in staat meer van de noordwestkust te veroveren en veroverde en veranderde Nederland in de nieuwe Bataafse Republiek (en nam zijn vloot). Pruisen, tevreden met het Poolse land, gaf het op en bereikte, net als een aantal andere naties, totdat alleen Oostenrijk en Groot-Brittannië in oorlog bleven met Frankrijk. Landingen ontworpen om Franse rebellen te helpen - zoals in Quiberon - mislukten en Jourdan's pogingen om Duitsland binnen te vallen waren gefrustreerd, niet in de laatste plaats omdat een Franse commandant anderen volgde en naar de Oostenrijkers vluchtte. Aan het einde van het jaar veranderde de regering in Frankrijk naar de Directory en een nieuwe grondwet. Deze regering gaf de uitvoerende macht - vijf directeuren - te weinig macht over oorlog, en zij moesten een wetgevende macht beheren die voortdurend predikte met het verspreiden van de revolutie met geweld. Hoewel de directeuren in veel opzichten enthousiast waren over de oorlog, waren hun opties beperkt en was hun controle over hun generaals twijfelachtig. Ze planden een campagne met twee fronten: Groot-Brittannië aanvallen via Ierland en Oostenrijk aan land. Een storm stopte de eerste, terwijl de Frans-Oostenrijkse oorlog in Duitsland heen en weer ging.