Geschreven Engels heeft een alfabet van 26 letters. Van de 26 zijn 20 echte medeklinkers, vijf echte klinkers en één, de letter Y, kan een medeklinker of een klinker zijn, afhankelijk van het gebruik. De juiste klinkers zijn A, E, I, O en U. Afkomstig van het Latijnse woord voor 'stem', klinkers zijn het deel van de spraak dat wordt gecreëerd door de relatief vrije doorgang van adem door het strottenhoofd en de mond. Wanneer de mond tijdens spraakproductie wordt geblokkeerd - meestal door de tong of tanden - is het resulterende geluid een medeklinker.
Klinkers bestaan uit de belangrijkste klanken van lettergrepen en vormen een hoofdcategorie van fonemen die de verschillende sets geluiden zijn waarmee een luisteraar het ene woord van het andere in spraak kan onderscheiden. Standaard gesproken Engels heeft ongeveer 20 verschillende klinkergeluiden, hoewel regionale dialectale variaties meer verklaren. Zoals u zich kunt voorstellen, worden de brieven van klinkers bezig gehouden, omdat elk potentieel meerdere geluiden op elke geschreven pagina symboliseert.
Hoe een klinker in het Engels wordt uitgesproken, hangt sterk af van wie het uitspreekt en waar ze vandaan komen. Wereldwijd zijn er wereldwijd maar liefst 160 verschillende Engelstalige dialecten. Standard American English heeft bijvoorbeeld minder klinkeronderscheidingen dan Standard Southern British English, dus terwijl een Londenaar van Mayfair de woorden 'vrolijk', 'trouwen' en 'Mary' waarschijnlijk op drie duidelijk verschillende manieren zou uitspreken, voor de meerderheid van de Amerikanen alle drie klinken vrijwel hetzelfde. Met 29 heeft Engeland het grootste aantal verschillende dialecten, en dat houdt zelfs geen rekening met dialecten uit Wales, Schotland, Noord-Ierland, het eiland Man of de Kanaaleilanden. De Verenigde Staten hebben 27 opgenomen dialecten; India klokt in op 14 verschillende dialecten, op de voet gevolgd door Ierland met 13 en Australië met 9.
In de Engelse taal kan elk van de klinkers op meer dan één manier worden uitgesproken, maar de twee meest voorkomende variaties zijn lange uitspraak en korte uitspraak. Deze variaties worden vaak weergegeven door typografische tekens: een gebogen symbool boven een klinker vertegenwoordigt een korte uitspraak: ă, ĕ, ĭ, ŏ, ŭ, terwijl een lange uitspraak door een horizontale lijn boven de klinker wordt weergegeven: ā, ē, ī, ō, ū.
Klinkers met lange uitspraken worden meestal gewijzigd door een secundaire klinker die over het algemeen stil is. In woorden zoals "laat" of "tune" wordt de letter "e" toegevoegd om het hoofdklinkergeluid te wijzigen, terwijl in woorden zoals "geit" of "beat" de modificerende klinker de letter "a" is en in woorden zoals 'nacht', 'ridder', 'vlucht' en 'rechts', de lange klinker 'i' wordt gewijzigd door de letters 'gh'.
Hoewel lang en kort de meest voorkomende klinkeruitspraken zijn, volgen veel woorden met klinkercombinaties deze regels niet. Bijvoorbeeld, het verdubbelen van de "o" in het woord "maan" produceert een lang u (ū) geluid, terwijl de "y" in "dienst" niet alleen de "u" verandert in een "nieuw" geluid, maar in plaats van stil te zijn , wordt uitgesproken als zijn eigen lettergreep met een lang "e" (ē) geluid. Woorden die per geval moeten worden uitgesproken, zoals "aardvarken", "lengte" en "dieet", kunnen nog verwarrender zijn voor degenen die Engels leren.
Hoe uitdagend het ook is om elke juiste uitspraak van de klinker te leren met zoveel regels en uitzonderingen, er is eigenlijk een redelijk eenvoudig te leren systeem dat je kan helpen. Fonetiek is de tak van de taalkunde die zich bezighoudt met hoe spraak wordt geproduceerd en biedt een systeem van geschreven symbolen dat elk componentgeluid in een taal weergeeft. Het leren van fonetiek is een extra stap om te weten hoe je woorden correct uitspreekt, maar het is niet moeilijk en de resultaten kunnen de moeite waard zijn. In feite gebruiken acteurs vaak fonetiek om woorden op te splitsen in samenstellende geluiden wanneer ze moeten spreken in een dialect of accent dat geen weerspiegeling is van hun moedertaal.