Trash Islands

Naarmate onze wereldbevolking groeit, groeit ook de hoeveelheid afval die we produceren, en een groot deel van dat afval komt terecht in de oceanen van de wereld. Vanwege oceanische stromingen wordt veel van het afval naar gebieden vervoerd waar de stromingen samenkomen, en deze verzamelingen afval zijn onlangs aangeduid als zee-afvaleilanden.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn de meeste van deze afvaleilanden bijna onzichtbaar voor het oog. Er zijn een paar plekken over de hele wereld waar afval zich ophoopt op platforms van 15-300 voet groot, vaak in de buurt van bepaalde kusten, maar ze zijn minuscuul in vergelijking met de enorme afvalplekken in het midden van de oceanen.

Deze zijn overwegend samengesteld uit microscopische plastic deeltjes en niet gemakkelijk te zien. Om hun werkelijke grootte en dichtheid te identificeren, moet er veel onderzoek en testen worden gedaan.

De Great Pacific Garbage Patch

De Great Pacific Garbage Patch - ook wel de Eastern Garbage Patch of Eastern Pacific Trash Vortex genoemd - is een gebied met een intense concentratie van zeeafval gelegen tussen Hawaii en Californië. De exacte grootte van de patch is echter onbekend, omdat deze constant groeit en beweegt.

De patch ontwikkelde zich in dit gebied vanwege de North Pacific Subtropical Gyre - een van de vele oceanische gyres veroorzaakt door een convergentie van oceaanstromingen en wind. Terwijl de stromingen elkaar ontmoeten, zorgt het Coriolis-effect van de aarde (de afbuiging van bewegende objecten veroorzaakt door de rotatie van de aarde) ervoor dat het water langzaam roteert, waardoor een trechter ontstaat voor alles in het water.

Omdat dit een subtropische gyre op het noordelijk halfrond is, draait deze met de klok mee. Het is ook een hogedrukzone met hete equatoriale lucht en omvat een groot deel van het gebied dat bekend staat als de breedtegraden van het paard (gebied met zwakke wind).

Vanwege de neiging van items om zich in oceanische gassen te verzamelen, werd het bestaan ​​van een vuilnisbelt in 1988 voorspeld door de National Oceanic and Atmospheric Association (NOAA) na jarenlange monitoring van de hoeveelheid afval die in de oceanen wordt gedumpt..

De patch werd echter pas in 1997 officieel ontdekt vanwege de afgelegen locatie en de barre navigatieomstandigheden. Dat jaar passeerde kapitein Charles Moore het gebied nadat hij had deelgenomen aan een zeilrace en ontdekte puin dat over het hele gebied dreef dat hij doorkruiste.

Atlantische en andere oceanische Trash-eilanden

Hoewel de Great Pacific Garbage Patch de meest gepubliceerde van de zogenaamde trash-eilanden is, heeft de Atlantische Oceaan er ook een in de Sargasso Zee.

De Sargasso Zee ligt in de Noord-Atlantische Oceaan tussen 70 en 40 graden westerlengte en 25 en 35 graden noorderbreedte. Het wordt begrensd door de Golfstroom, de Noord-Atlantische stroom, de Canarische stroom en de Noord-Atlantische equatoriale stroom.

Net als de stromingen die afval in de Great Pacific Garbage Patch vervoeren, dragen deze vier stromingen een deel van 's werelds afval naar het midden van de Sargasso Zee waar het vast komt te zitten.

Naast de Great Pacific Garbage Patch en de Sargasso Sea, zijn er drie andere grote tropische oceanische gyres in de wereld - allemaal met dezelfde omstandigheden als die in deze eerste twee.

Onderdelen van Trash Islands

Na het bestuderen van het afval in de Great Pacific Garbage Patch, ontdekte Moore dat 90% van het afval er plastic was. Zijn onderzoeksgroep, evenals NOAA, heeft de Sargasso Zee en andere patches over de hele wereld bestudeerd en hun studies op die locaties hebben dezelfde bevindingen opgeleverd.

Er wordt meestal gedacht dat 80% van het plastic in de oceaan afkomstig is van landbronnen, terwijl 20% afkomstig is van schepen op zee. Een studie uit 2019 betwist dat "er weinig bewijs is om deze veronderstelling te ondersteunen." In plaats daarvan is het waarschijnlijker dat het meeste afval afkomstig is van koopvaardijschepen.

De kunststoffen in de pleisters bestaan ​​uit allerlei soorten plastic artikelen - niet alleen waterflessen, bekers, doppen, tandenborstels of plastic zakken, maar ook materialen die worden gebruikt op vrachtschepen en vissersvloten - netten, boeien, touwen, kratten, vaten, of visnetten (die alleen tot 50% van het gehele oceaanplastiek uitmaken).