De Truman-doctrine en de Koude Oorlog

De Truman-doctrine was een belangrijk onderdeel van de Koude Oorlog, zowel in hoe dit houdingsconflict en poppen begonnen, als hoe het zich in de loop van de jaren ontwikkelde. De doctrine was het beleid om 'vrije volkeren te ondersteunen die zich verzetten tegen een poging tot onderwerping door gewapende minderheden of door druk van buitenaf', en werd op 12 maart 1947 aangekondigd door de Amerikaanse president Harry Truman, die de doctrine decennia lang regeringsbeleid maakte.

Het begin van de Truman-doctrine

De doctrine werd bedacht als reactie op crises in Griekenland en Turkije, naties waarvan Amerikanen geloofden dat ze dreigden in de Sovjet-invloedssfeer te vallen. De VS en de USSR hadden tijdens de Tweede Wereldoorlog een verbond gesloten, maar dit was om een ​​gemeenschappelijke vijand in de Duitsers en de Japanners te verslaan. Toen de oorlog eindigde en Stalin de controle had over Oost-Europa, dat hij had veroverd en van plan was te onderwerpen, realiseerden de VS zich dat de wereld nog twee superkrachten had en één net zo slecht was als de nazi's die ze net hadden verslagen en veel sterker dan voordat. Angst werd gemengd met paranoia en een beetje schuldgevoel. Een conflict was mogelijk, afhankelijk van hoe beide partijen reageerden ... en zij produceerden er een.

Hoewel er geen realistische manier was om Oost-Europa te bevrijden van Sovjet-overheersing, wilden Truman en de VS voorkomen dat verdere landen onder hun controle zouden vallen, en de toespraak van de president beloofde monetaire hulp en militaire adviseurs aan Griekenland en Turkije om te voorkomen dat ze zouden knikken. De doctrine was echter niet alleen gericht op deze twee, maar breidde zich wereldwijd uit als onderdeel van de Koude Oorlog om hulp te bieden aan alle naties die worden bedreigd door het communisme en de Sovjetunie, waarbij de VS onder andere West-Europa, Korea en Vietnam worden betrokken.

Een belangrijk deel van de leer was het inperkingsbeleid. De Truman-doctrine werd ontwikkeld in 1950 door NSC-68 (National Security Council Report 68), die ervan uitging dat de Sovjet-Unie haar macht over de hele wereld probeerde te verspreiden, besloot dat de VS dit moest stoppen en pleitte voor een actiever, militair, beleid van inperking, volledig loslaten van eerdere Amerikaanse doctrines zoals isolationisme. Het resulterende militaire budget steeg van $ 13 miljard in 1950 tot $ 60 miljard in 1951 toen de VS zich voorbereidden op de strijd.

Goed of slecht?

Wat betekende dit in de praktijk? Aan de ene kant betekende dit dat de VS zich in elke regio van de wereld erbij betrekken, en dit is beschreven als een constante strijd om vrijheid en democratie in stand te houden en waar ze worden bedreigd, net zoals Truman aankondigde. Anderzijds wordt het steeds onmogelijker om naar de Truman-doctrine te kijken zonder de vreselijke regeringen op te merken die werden gesteund, en de zeer twijfelachtige acties die door het vrije westen werden ondernomen om tegenstanders van de Sovjets te ondersteunen.