'The Picture of Dorian Gray' boekbespreking

De enige roman van Oscar Wilde De foto van Dorian Gray (1891) is een klassiek voorbeeld van de esthetiek van de Engelse literatuur van de late 19e eeuw. Het motto van esthetiek "kunst omwille van kunst" wordt weerspiegeld in de opening van de roman, die het doel van kunst omschrijft om "de kunst te onthullen en de kunstenaar te verbergen".

Voor meer nadruk definieert Wilde de kunstenaar als vrij van ethische sympathieën en morbiditeit. Zelfs boeken worden gezien als alleen "goed geschreven" of "slecht geschreven" en niet als moreel of amoreel. Na deze inleiding over kunst en schoonheid weeft een plot dat de kwestie tot in de kern onderzoekt.

Het plot van De foto van Dorian Gray, indien los gezien van de humor en de epigrammen van Lord Henry serieus is en soms zelfs somber. Dorian Gray is een jonge en knappe man wiens welgestelde vriend Lord Henry hem meeneemt naar een kunstminnende schilder, Basil Hallward. De schilder maakt een foto van Dorian Gray, een fascinerend stuk dat Dorian wil laten stoppen met verouderen. Zijn wens is vervuld en het beeld begint ouder te worden in plaats van de jonge Dorian. Het gevolg is een ramp. Oscar Wilde heeft een grappig verhaal gemaakt dat niet heel gelukkig eindigt maar prachtig eindigt met onze relaxte Lord Henry die nog steeds tjilpt.

Stijl en instelling

Iedereen die dramatische fictie heeft gelezen (met name Oscar Wilde) zal het niet moeilijk vinden om de stijl van het verhaal als dichter bij een drama te zien dan als een roman. Wilde is niet geobsedeerd om instellingen gedetailleerd te beschrijven zoals een romanschrijver met een constructieve neiging zou zijn. Maar de beknoptheid van de beschrijving wordt meesterlijk behandeld in de warme en geestige gesprekken die het grootste deel van de roman vullen. De epigrammen van Lord Henry schieten pijlen van zachte satire op verschillende elementen van de samenleving.

Vrouwen, Amerika, trouw, domheid, huwelijk, romantiek, menselijkheid en het weer zijn slechts enkele van de vele doelwitten van Wilde's kritiek, die de lezers ontvangen van de scherpe maar zoete tong van Lord Henry. De twitterende heer is dus een onuitwisbaar personage geworden vanwege zijn gemak van expressie en zijn benijdde onverschilligheid. Toch vertrouwt de auteur niet alleen op gesproken woorden om zijn indruk te wekken. Hij beschrijft enkele scènes in woorden die een levendig beeld oproepen in de geest van de lezer. Misschien is het beste hiervan de korte reis van Dorian Gray door de donkere en vuile straten die in een indringend contrast staan ​​met zijn luxueuze entourage, maar die ook een opmerkelijke gelijkenis vertonen met het soort leven dat hij heeft omarmd.

Tekens in de afbeelding van Dorian Gray

Net als zijn verhalen en toneelstukken, heeft Oscar Wilde niet veel personages in dienst om het verhaal van zijn roman te leiden. Bijna het hele plot is opgebouwd rond Dorian, Lord Henry en de kunstenaar Basil. Kleine personages zoals de hertogin van Harley dienen het doel om onderwerpen te initiëren of te bevorderen die uiteindelijk de kolf zouden zijn van de repartees van Lord Henry. De karakterbeschrijving en motivatie worden wederom hoofdzakelijk overgelaten aan de perceptuele capaciteit van de lezers. Wilde test altijd de esthetiek van zijn lezers en hoe gemakkelijker je gaat met de opstelling van zijn personages, hoe meer inzicht je krijgt.

Zelfliefde en de kwetsbaarheid van schoonheid

De foto van Dorian Gray behandelt meer dan één thema. De primaire aantrekkingskracht van het onderwerp schoonheid, zoals het voor ogen lijkt, is de belangrijkste focus van de roman. Wilde onthult de tederheid van zelfliefde of narcisme, die soms een object buiten zichzelf niet kan vinden. De schoonheid van Dorian is, anders dan Basil's kunst en de sociale status van Lord Henry, kwetsbaarder voor verval met de tijd.

Maar het is niet deze zwakte van schoonheid om te verouderen die de ramp over onze hoofdrolspeler brengt. Het is het bewustzijn van de eigenaar van schoonheid van zijn eigen rijkdom die de grenzeloze angst voor vergaan teweegbrengt - angst die zijn ondergang veroorzaakt. In tegenstelling tot Lord Henry's gemak over zijn rang, wordt Dorian's angst voor de vluchtige aard van zijn schoonheid getoond als de ware vijand van iemands zelf.

De filosofische grenzen van Oscar Wilde's De foto van Dorian Gray zijn te diep om tot hun einde te volgen. De roman behandelt de kwestie van zelfconcept zoals afgebeeld in de kunst. Verder verbindt het de emotionele reactie van een persoon met zijn / haar eigen imago. Hoewel Dorian jong en mooi blijft, is alleen al het zien van een ouder wordend beeld van hem ondraaglijk pijnlijk.

Het zou te aanmatigend zijn om dat te concluderen De foto van Dorian Gray is een werk van schoonheid zonder moralistisch doel. Wilde was geen moralist (zoals velen van ons al weten) en er is in het boek niet veel om een ​​morele code of juist gedrag te benadrukken. Maar de roman, in zijn verborgen betekenis, is niet zonder morele les. We kunnen gemakkelijk zien dat schoonheid kortstondig is en elke poging om dit feit te ontkennen is amoreel. Het brengt ondergang, zoals het geval van Dorian Gray laat zien.