Het spook van de opera

Het spook van de opera is een musical gecomponeerd door Andrew Lloyd Webber, met teksten van Charles Hart en Richard Stilgoe. Gebaseerd op de gothic roman van Gaston Leroux, spook houdt de plaat vast als de langstlopende musical op Broadway. Al meer dan twintig jaar verbaast Webber's gemaskerde musical het publiek met zijn meer dan 9000 optredens op het West End, en niet te vergeten de talloze tourende bedrijven die Phantom-mania over de hele wereld hebben verspreid.

Dus, wat maakt spook Zo populair?

Het spook van de opera combineert high-tech stagecraft met goed ouderwets melodrama. Overweeg een aantal van de elementen in deze musical:

• Een geweldige muzikale score.
• Krachtige, operatieve stemmen.
• Scherp, richting door Harold Prince.
• Een sprankje ballet gechoreografeerd door Gillian Lynne.
• Werk kostuums en tientallen snelle veranderingen uit.
• En wanneer al het andere faalt om te entertainen: gooi in een vallende kroonluchter.

Waarom haten sommige mensen spook?

Telkens wanneer iets enorm succesvol is, is een kritische terugslag te verwachten. In mijn observaties verachten velen die serieus zijn over musicals veel van Webbers werk, in plaats daarvan kiezen ze bijvoorbeeld voor de meer complexe composities van Stephen Sondheim. Sommigen beweren dat Het spook van de opera is gevuld met gimmicky-effecten, platte karakters en sub-par trilling.

Hoe gerechtvaardigd deze kritiek ook is, er is een component in deze show die het geheim van zijn fenomenale succes blijft. De show is al meer dan twee decennia een hit omdat het karakter van de Phantom een ​​betoverende anti-held is.

The Bad Boy-afbeelding

Stap één om de harten van het vrouwelijke publiek te winnen: maak een mysterieus personage met een donkere kant. Stap twee: Zorg ervoor dat onder die gevaarlijke buitenkant een liefhebbend hart schuilt, klaar om te bloeien wanneer de juiste vrouw langskomt. Een personage dat ogenschijnlijk koud, ongevoelig en zelfs wreed is, verrukt de harten van romantiekverslaafden. Kijk maar eens naar enkele van deze vermeende klootzakken die droomboten zijn geworden:

• Het beest uit Schoonheid en het beest
• Edward Cullen uit Schemering
• Mr. Darcy uit Trots en vooroordeel

Het karakter van de Phantom bezit deze eigenschappen - maar er zijn enkele belangrijke verschillen. Ten eerste vermoordt de Phantom twee onschuldige mensen. Hij overschrijdt een morele grens, waardoor we ons afvragen - moeten we hem verachten of medelijden met hem hebben? Ook zijn de meeste romantische leads stereotypisch aantrekkelijk. Zelfs de hoofdrolspeler uit Schoonheid en het beest was stiekem een ​​knappe prins. Niet zo, met de Phantom. Hij lijkt aantrekkelijk totdat het masker is weggevaagd en zijn afschuwelijke vervorming onthult.

Muzikaal genie en renaissanceman

Om zijn gewelddadige karakter te contrasteren, is de Phantom een ​​meesterlijke componist van broeide ballades die de kracht hebben om de jonge zangeres Christine Daae te transfixeren. Meer dan alleen een muzikant, is de Phantom ook bijna als een Parijse Batman. Hij heeft een cool hol, dat hij zelf heeft gebouwd. Hij heeft een overvloed aan uitvindingen gecreëerd (waarvan sommige dodelijk). Hij is ook een slimme zakenman (of afperser) omdat hij voortdurend betalingsberichten naar de operabeheerders stuurt. We kunnen alleen aannemen dat hij ook zijn eigen kostuums ontwerpt. Al dit talent zorgt er bijna voor dat de kijker zijn moorddadige misdaden wil negeren.

Sensitive Soul of Sinister Stalker?

Ja, Het spook van de opera is de meest "spookachtige romantiek" aller tijden genoemd. Maar denk er eens over na: zou je echt willen dat iemand geobsedeerd raakt door jou zoals Phantom geobsedeerd raakt door Christine? Misschien niet. Vandaag noemen we dat stalken. Maar omdat diep van binnen Phantom een ​​gevoelige ziel heeft, wordt het publiek uiteindelijk sympathiek voor hem, ondanks zijn schurkengedrag.

Door expositie leren we dat de Phantom gevangen zat in een freakshow met carnaval. We leren ook dat zijn eigen moeder hem verachtte. Hij zingt over zijn uiterlijk: "Dit gezicht dat de angst en walging van een moeder verdiende." Deze details brengen het publiek in een vergevingsgezinde stemming.

In de laatste scène probeert de Phantom een ​​sluw plan. Hij dreigt de knappe vriend van Christine, Raoul, te doden tenzij ze besluit bij de Phantom te gaan wonen. Zijn plan werkt echter averechts. Christine zingt: 'zielig wezen van duisternis, wat voor soort leven heb je gekend. God geef me de moed om je te laten zien dat je niet alleen bent. 'Dan schenkt ze Phantom een ​​lange, hartstochtelijke kus.

Na de knuffel wordt de Phantom overweldigd door de ervaring van fysieke genegenheid. Hij voelt een onzelfzuchtige liefde voor Christine en laat de jonge tortelduifjes los. Zijn transformatie verschilt van andere verhalen die afhangen van de kus van ware liefde. In dit geval verandert het archetype Beast niet in een knappe prins. Hij ondergaat echter wel een moreel ontwaken. En het is dat moment, de reactie van de Phantom op de kus, dat maakt Het spook van de opera een klassieker.