De Niagara-beweging die zich organiseert voor sociale verandering

Overzicht 

Terwijl de wetten van Jim Crow en de facto segregatie een steunpilaar werden in de Amerikaanse samenleving, zochten Afro-Amerikanen op verschillende manieren om de onderdrukking te bestrijden.

Booker T. Washington ontstond niet alleen als een opvoeder, maar ook als een financiële poortwachter voor Afro-Amerikaanse organisaties die steun zochten bij blanke filantropen. 

Toch werd de filosofie van Washington om zelfvoorzienend te worden en geen racisme te bestrijden, ondervonden door een groep goed opgeleide Afro-Amerikaanse mannen die geloofden dat ze moesten vechten tegen racistisch onrecht. 

Oprichting van de Niagara-beweging:

De Niagara-beweging werd in 1905 opgericht door geleerde W.E.B. Du Bois en journalist William Monroe Trotter die een militante aanpak wilden ontwikkelen om ongelijkheid te bestrijden. 

Het doel van Du Bois en Trotter was om ten minste 50 Afro-Amerikaanse mannen te verzamelen die het niet eens waren met de door Washington gesteunde accommodatiefilosofie.  

De conferentie moest worden gehouden in een modern hotel in New York, maar toen blanke hoteleigenaren weigerden een kamer te reserveren voor hun vergadering, ontmoetten de mannen elkaar aan de kant van de Niagara-watervallen in Canada.

Uit deze eerste bijeenkomst van bijna dertig Afro-Amerikaanse ondernemers, leraren en andere professionals werd de Niagara-beweging gevormd.

Belangrijkste resultaten:

• Eerste nationale Afro-Amerikaanse organisatie die agressief een petitie heeft ingediend voor de burgerrechten van Afro-Amerikanen.
• Publiceerde de krant Stem van de neger.
• Leidde verschillende succesvolle lokale inspanningen om een ​​einde te maken aan discriminatie in de Amerikaanse samenleving.
• De zaden geplant om de Nationale Vereniging voor de bevordering van gekleurde mensen (NAACP) op te richten.

Filosofie:

Oorspronkelijk werden uitnodigingen verstuurd aan meer dan zestig Afro-Amerikaanse mannen die geïnteresseerd waren in 'georganiseerde, vastberaden en agressieve actie van mannen die in vrijheid en groei van de neger geloven'.

Als een samengestelde groep cultiveerden de mannen een 'Declaration of Principles' waarin werd verklaard dat de Niagara-beweging zich zou richten op het vechten voor politieke en sociale gelijkheid in de Verenigde Staten..

Meer specifiek was de Niagara-beweging geïnteresseerd in het strafrechtelijk en gerechtelijk proces en in het verbeteren van de kwaliteit van onderwijs, gezondheid en levensstandaard van Afro-Amerikanen.

De overtuiging van de organisatie om racisme en segregatie rechtstreeks in de Verenigde Staten te bestrijden, stond in grote tegenstelling met de positie van Washington dat Afro-Amerikanen zich zouden moeten concentreren op het opbouwen van "industrie, spaarzaamheid, intelligentie en eigendom" alvorens een einde aan segregatie te eisen.

Hoogopgeleide en bekwame Afro-Amerikaanse leden voerden echter aan dat "aanhoudende mannelijke agitatie de weg naar vrijheid is" sterk bleef in hun geloof in vreedzame protesten en georganiseerd verzet tegen wetten die Afro-Amerikanen ontnamen.

Acties van de Niagara-beweging:

Na de eerste ontmoeting aan de Canadese kant van Niagara Falls kwamen leden van de organisatie jaarlijks bijeen op locaties die symbolisch waren voor Afro-Amerikanen. In 1906 kwam de organisatie bijvoorbeeld samen op Harpers Ferry en in 1907 in Boston.

Lokale hoofdstukken van de Niagara-beweging waren van vitaal belang voor het uitvoeren van het manifest van de organisatie. Initiatieven zijn onder meer:

• Het hoofdstuk van Chicago eiste dat een Afro-Amerikaanse vertegenwoordiging in het New Chicago Charter Committee. Dit initiatief hielp segregatie op openbare scholen in Chicago te voorkomen.
• Het Massachusetts Chapter vocht tegen het legaliseren van gescheiden treinwagons in de staat.
• Leden van het Massachusetts Chapter lobbyden ook voor alle Virginians om toegelaten te worden tot de Jamestown Exposition.
• Verschillende hoofdstukken protesteerden ook tegen bezichtigingen van Clansmen in hun respectieve steden.

Divisie binnen de beweging:

Vanaf het begin had de Niagara-beweging te maken met een aantal organisatorische problemen, waaronder:

• De wens van Du Bois om vrouwen te accepteren in de organisatie. terwijl Trotter geloofde dat het het beste door mannen kon worden beheerd.
• Trotter verzette zich tegen het aandringen van Du Bois om vrouwen op te nemen. Hij verliet de organisatie in 1908 om de Negro-American Political League te vormen.
• Met meer politieke invloed en financiële steun verzwakte Washington met succes het vermogen van de organisatie om een ​​beroep te doen op de Afro-Amerikaanse pers.
• Als gevolg van weinig publiciteit in de pers, kon de Niagara-beweging geen steun krijgen van Afro-Amerikanen van verschillende sociale klassen.

Ontbinding van de Niagara-beweging:

Geplaagd door interne verschillen en financiële moeilijkheden, hield de Niagara-beweging haar laatste vergadering in 1908.

In datzelfde jaar braken de Springfield Race Riots uit. Acht Afro-Amerikanen werden gedood en meer dan 2.000 verlieten de stad.

Na de rellen waren Afro-Amerikaanse en blanke activisten het erover eens dat integratie de sleutel was tot de bestrijding van racisme.

Als gevolg hiervan werd de Nationale Vereniging voor de bevordering van gekleurde mensen (NAACP) in 1909 opgericht. Du Bois en blanke sociale activiste Mary White Ovington waren oprichters van de organisatie.