'The Necklace' Review

Guy de Maupassant weet zijn verhalen onvergetelijk te maken. Hij schrijft over gewone mensen, maar hij schildert hun leven in kleuren die rijk zijn aan overspel, huwelijk, prostitutie, moord en oorlog. Tijdens zijn leven creëerde hij bijna 300 verhalen, samen met de andere 200 krantenartikelen, 6 romans en 3 reisboeken die hij schreef. Of je nu van zijn werk houdt, of er een hekel aan hebt, het werk van Maupassant lijkt een sterke reactie op te wekken.

Overzicht

"The Necklace" (of "La Parure"), een van zijn beroemdste werken, draait om Mme. Mathilde Loisel - een vrouw die schijnbaar "gedoemd" is tot haar status in het leven. "Ze was een van die mooie en charmante meisjes die soms als door een vergissing van het lot geboren zijn in een klerkfamilie." In plaats van haar positie in het leven te accepteren, voelt ze zich bedrogen. Ze is egoïstisch en betrokken, gemarteld en boos dat ze de juwelen en kleding die ze wenst niet kan kopen. Maupassant schrijft: "Ze leed onophoudelijk en voelde zich geboren voor alle lekkernijen en alle luxe."

Het verhaal komt in zekere zin neer op een moralistische fabel, die ons eraan herinnert om Mme te vermijden. De fatale fouten van Loisel. Zelfs de lengte van het werk herinnert ons aan een Aesop Fable. Zoals in veel van deze verhalen, is de enige echt ernstige karakterfout van onze heldin trots (dat allesvernietigende 'overmoed'). Ze wil iemand zijn en iets dat ze niet is.

Maar voor die fatale fout, zou het verhaal een Assepoester-verhaal kunnen zijn, waarin de arme heldin op een of andere manier wordt ontdekt, gered en haar rechtmatige plaats in de samenleving krijgt. In plaats daarvan was Mathilde trots. Ze wilde rijk lijken aan de andere vrouwen aan het bal en leende een diamanten halsketting van een rijke vriendin, mevrouw. Forestier. Ze had een geweldige tijd op het bal: "Ze was mooier dan ze allemaal, elegant, gracieus, glimlachend en gek van vreugde." Trots komt vóór de val ... we zien haar snel als ze in armoede afdaalt.

Dan zien we haar tien jaar later: "Ze was de vrouw geworden van verarmde huishoudens - sterk en hard en ruw. Met vaag haar, scheve rokken en rode handen praatte ze luid terwijl ze de vloer waste met grote hoeveelheden water." Zelfs na zoveel ontberingen te hebben doorstaan, op haar heldhaftige manier, kan ze het niet helpen dat ze zich de "What ifs ..." kan voorstellen

Wat is het einde waard?

Het einde wordt des te aangrijpender als we ontdekken dat alle offers voor niets waren, zoals Mme. Forestier neemt de handen van onze heldin en zegt: "Oh, mijn arme Mathilde! Wel, mijn ketting was pasta. Hij was hoogstens vijfhonderd frank waard!" In The Craft of Fiction zegt Percy Lubbock dat 'het verhaal zichzelf lijkt te vertellen'. Hij zegt dat het effect dat Maupassant helemaal niet in het verhaal lijkt te zijn. "Hij bevindt zich achter ons, uit het oog, uit het hart; het verhaal houdt ons bezig, het bewegende tafereel en niets anders" (113). In "De ketting," we worden meegesleept met de scènes. Het is moeilijk te geloven dat we aan het einde zijn, wanneer de laatste regel wordt gelezen en de wereld van dat verhaal om ons heen neerstort. Kan er een meer tragische manier van leven zijn dan al die jaren te overleven op een leugen?