De meest controversiële toneelstukken van de 20e eeuw

Het theater is een perfecte locatie voor sociaal commentaar en veel toneelschrijvers hebben hun positie gebruikt om hun overtuigingen te delen over verschillende kwesties die hun tijd beïnvloeden. Heel vaak verleggen ze de grenzen van wat het publiek acceptabel acht en kan een toneelstuk snel zeer controversieel worden.

De jaren van de 20e eeuw waren gevuld met sociale, politieke en economische controverse en een aantal toneelstukken geschreven in de jaren 1900 gingen over deze kwesties.

Hoe controverse vorm krijgt op het podium

De controverse van een oudere generatie is de banale standaard van de volgende generatie. De vuren van controverse vervagen vaak naarmate de tijd verstrijkt.

Als we bijvoorbeeld kijken naar "A Doll's House" van Ibsen, kunnen we zien waarom het zo provocerend was in de late jaren 1800. Maar als we in het moderne Amerika 'A Doll's House' zouden neerzetten, zouden niet veel mensen geschokt zijn door de conclusie van het stuk. We kunnen geeuwen als Nora besluit haar man en familie te verlaten. We kunnen naar onszelf knikken en denken: "Ja, er is nog een scheiding, nog een gebroken gezin. Big deal."

Omdat theater de grenzen verlegt, roept het vaak verhitte gesprekken op, zelfs publieke verontwaardiging. Soms leidt de impact van het literaire werk tot maatschappelijke verandering. Laten we, met dat in gedachten, een korte blik werpen op de meest controversiële stukken van de 20e eeuw.

"Voorjaar's Awakening "

Deze bijtende kritiek van Frank Wedekind is er een van hypocrisie en het gebrekkige gevoel van moraliteit van de samenleving komt op voor de rechten van adolescenten.

Het werd eind 19e eeuw in Duitsland geschreven en werd pas in 1906 uitgevoerd. "Spring's Awakening "is ondertiteld" A Children's Tragedy". In de afgelopen jaren is het toneelstuk van Wedekind (dat in de loop van de geschiedenis vaak is verbannen en gecensureerd) aangepast en terecht terecht geprezen.

• De verhaallijn is verzadigd met donkere, broeierige satire, tienerangst, bloeiende seksualiteit en verloren verhalen over onschuld.
• De hoofdpersonen zijn jeugdig, sympathiek en naïef. De volwassen personages zijn daarentegen koppig, onwetend en bijna onmenselijk in hun ongevoeligheid.
• Wanneer de zogenaamde "morele" volwassenen regeren door schaamte in plaats van medeleven en openheid, betalen de adolescente personages een zware tol.

Decennia lang hebben veel theaters en critici overwogen 'Spring's Awakening"pervers en ongeschikt voor het publiek, waaruit blijkt hoe nauwkeurig Wedekind de waarden van rond de eeuwwisseling bekritiseerde.

"The Emperor Jones"

Hoewel het over het algemeen niet wordt beschouwd als het beste stuk van Eugene O'Neill, is "The Emperor Jones" misschien zijn meest controversiële en geavanceerde.

Waarom? Voor een deel vanwege zijn viscerale en gewelddadige aard. Gedeeltelijk vanwege de postkolonialistische kritiek. Maar vooral omdat het de Afrikaanse en Afrikaans-Amerikaanse cultuur niet marginaliseerde in een tijd waarin openlijk racistische minstrelshows nog steeds als acceptabel entertainment werden beschouwd.

Oorspronkelijk gespeeld in de vroege jaren 1920, beschrijft het stuk de opkomst en ondergang van Brutus Jones, een Afro-Amerikaanse spoorwegarbeider die een dief wordt, een moordenaar, een ontsnapte veroordeelde, en na een reis naar West-Indië, de zelfbenoemde heerser van een eiland. Hoewel het karakter van Jones schurk en wanhopig is, is zijn corrupte waardesysteem afgeleid door het observeren van blanke Amerikanen uit de hogere klasse. Terwijl de eilandbewoners rebelleren tegen Jones, wordt hij een gejaagde man - en ondergaat hij een oertransformatie.

Drama-criticus Ruby Cohn schrijft:

"The Emperor Jones" is meteen een aangrijpend drama over een onderdrukt Amerikaans zwart, een moderne tragedie over een held met een fout, een expressionistisch zoektocht naar de raciale wortels van de hoofdrolspeler; bovenal is het meer theatraal dan zijn Europese analogen, waardoor de tom-tom geleidelijk wordt opgewekt van normaal pulsritme, kleurrijke klederdracht wordt ontnomen tot de naakte man onder, ondergeschikte dialoog aan innovatieve verlichting om een ​​individu en zijn raciale erfgoed te verlichten.

Hoezeer hij ook toneelschrijver was, O'Neill was een sociale criticus die onwetendheid en vooroordelen verafschuwde. Terwijl het stuk kolonialisme demoniseert, vertoont het hoofdpersonage tegelijkertijd veel immorele kwaliteiten. Jones is geenszins een rolmodel.