De betekenis van Maggie in 'Recitatif' van Toni Morrison

Het korte verhaal van Toni Morrison, 'Recitatif', verscheen in 1983 in 'Bevestiging: een bloemlezing van Afro-Amerikaanse vrouwen'. Het is het enige korte verhaal dat Morrison heeft gepubliceerd, hoewel fragmenten van haar romans soms als losse stukken in tijdschriften zijn gepubliceerd, zoals 'Sweetness', overgenomen uit haar roman 'God Help the Child' uit 2015.

De twee hoofdpersonen in het verhaal, Twyla en Roberta, hebben moeite met de herinnering aan de manier waarop ze Maggie, een van de werkers in het weeshuis waar ze tijd als kinderen doorbrachten, behandelden - of wilden behandelen. "Recitatif" eindigt met één personage dat snikt: "Wat is er in hemelsnaam met Maggie gebeurd?"

De lezer vraagt ​​zich niet alleen af ​​naar het antwoord, maar ook naar de betekenis van de vraag. Is het de vraag wat er met Maggie gebeurde nadat de kinderen het weeshuis hadden verlaten? Is het de vraag wat er met haar gebeurde toen ze daar waren, gezien het feit dat hun herinneringen tegenstrijdig zijn? Is het de vraag wat er gebeurde om haar te dempen? Of is het een grotere vraag, waarin wordt gevraagd wat niet alleen met Maggie is gebeurd, maar met Twyla, Roberta en hun moeders?

buitenstaanders

Twyla, de verteller, vermeldt tweemaal dat Maggie benen had zoals haakjes, en dat is een goede weergave van de manier waarop Maggie door de wereld wordt behandeld. Ze is als iets tussen haakjes, afgezien van de dingen die er echt toe doen. Maggie is ook stil, niet in staat zichzelf te laten horen. En ze kleedt zich als een kind, met een "stom klein hoedje - een kinderhoed met oorkleppen." Ze is niet veel groter dan Twyla en Roberta.

Het is alsof Maggie door een combinatie van omstandigheid en keuze niet kan of wil deelnemen aan volledig volwassen burgerschap in de wereld. De oudere meisjes maken misbruik van de kwetsbaarheid van Maggie en bespotten haar. Zelfs Twyla en Roberta noemen haar namen, wetende dat ze niet kan protesteren en half overtuigd dat ze ze niet eens kan horen.

Als de meisjes wreed zijn, is het misschien omdat elk meisje in het asiel ook een buitenstaander is, buitengesloten van de reguliere wereld van gezinnen die voor kinderen zorgen, zodat ze hun minachting richten op iemand die nog verder in de marge is dan zij. Als kinderen van wie de ouders in leven zijn maar niet voor hen kunnen of willen zorgen, zijn Twyla en Roberta zelfs buitenstaanders buitenstaanders.

Geheugen

Terwijl Twyla en Roberta door de jaren heen elkaar sporadisch ontmoeten, lijken hun herinneringen aan Maggie hen voor de gek te houden. De een herinnert zich Maggie als zwart, de ander als wit, maar uiteindelijk weet geen van beiden zeker.

Roberta beweert dat Maggie niet in de boomgaard viel, maar eerder werd geduwd door de oudere meisjes. Later, op het hoogtepunt van hun ruzie over schoolbus, beweert Robert dat zij en Twyla ook hebben deelgenomen aan het schoppen van Maggie. Ze schreeuwt dat Twyla "een arme oude zwarte dame schopte toen ze op de grond lag ... Je schopte een zwarte dame die niet eens kon schreeuwen."

Twyla ondervindt minder last van de beschuldiging van geweld - ze heeft er alle vertrouwen in dat ze nooit iemand zou hebben geschopt - dan door de suggestie dat Maggie zwart was, wat haar zelfvertrouwen volledig ondermijnt.

'Recitatif' Betekenis en slotgedachten

Op verschillende momenten in het verhaal beseffen beide vrouwen dat ze, hoewel ze Maggie niet schopten, wildennaar. Roberta concludeert dat willen hetzelfde is als daadwerkelijk doen.

Voor de jonge Twyla, terwijl ze toekeek hoe de 'gekke meisjes' Maggie schopten, was Maggie haar moeder - gierig en niet reagerend, noch Twyla horende noch iets belangrijks voor haar communiceerde. Net zoals Maggie op een kind lijkt, lijkt Twyla's moeder niet in staat op te groeien. Wanneer ze Twyla met Pasen ziet, zwaait ze "alsof ze het kleine meisje was dat op zoek was naar haar moeder - niet ik."

Twyla verklaart dat tijdens de paasdienst, terwijl haar moeder kreunde en haar lippenstift opnieuw aanbracht: 'Ik kon alleen maar bedenken dat ze echt gedood moest worden.'

En nogmaals, wanneer haar moeder haar vernedert door geen lunch in te pakken zodat ze jellybeans uit Twyla's mand moeten eten, zegt Twyla: "Ik had haar kunnen vermoorden."

Dus misschien is het geen wonder dat wanneer Maggie wordt neergeschopt, niet in staat om te schreeuwen, Stiekem tevreden is. De "moeder" wordt gestraft omdat ze weigert op te groeien, en ze wordt even machteloos om zichzelf te verdedigen als Twyla is, wat een soort gerechtigheid is.

Maggie was opgevoed in een instelling, net als de moeder van Roberta, dus ze moet een angstaanjagend beeld hebben gegeven van de mogelijke toekomst van Roberta. Om de oudere meisjes Maggie te zien trappen - de toekomst die Roberta niet wilde - moet het leek alsof ze een demon uitdreef.