Jenny Holzer is een Amerikaanse kunstenaar en politiek activist. Het best bekend om haar serie Truisms, op tekst gebaseerde kunst tentoongesteld in de openbare ruimte in de vorm van duidelijk geformuleerde vetgedrukte uitspraken, haar werk varieert in inhoud van neutraal tot politiek.
Als exposant in openbare en privéruimtes is Holzer zich terdege bewust van de effecten van haar werk op zowel de opzettelijke als de toevallige voorbijganger. Ze is geïnspireerd door lezen, wereldgebeurtenissen en de context van haar eigen leven, hoewel ze ernaar streeft "uit het zicht en buiten gehoorsafstand" te zijn om haar werk een stem van waarheid en betrouwbaarheid te geven..
Jenny Holzer werd geboren in Gallipolis, Ohio, waar ze de oudste van drie kinderen opgroeide. Haar moeder was een actieve deelnemer in de gemeenschap en haar vader was autoverkoper. De opvoeding van Holzer was geworteld in het Midwestern traditionalisme, een houding waarvan zij gelooft dat de openhartigheid in haar kunst voortkomt. "Ze willen dingen gedaan krijgen, zodat ze het op de meest snelle manier doen," heeft ze gezegd van haar collega Midwesterners. "Expeditie als in snel en goed." Het is misschien om deze reden dat haar werk zo vaak wordt gereproduceerd, omdat haar fractie van een seconde tweede beroep is afgeleid van haar scherpe vermogen om waarheden over onze cultuur te destilleren in verteerbare zinnen.
Als tiener verhuisde Holzer naar Florida om het Pine Crest Preparatory in Boca Raton bij te wonen voordat hij zich inschreef aan de Duke University voor zijn studie. De volgende jaren van Holzer waren rondtrekkend, toen ze Duke verliet om zich in te schrijven aan de Universiteit van Chicago en vervolgens aan de Universiteit van Ohio in Athene, waar ze haar BFA in schilderen en prentkunst ontving. Holzer zou haar MFA ontvangen van de Rhode Island School of Design in Providence.
Ze huwde collega RISD-student Mike Glier in 1983 en had haar dochter Lili in 1988.
Holzer is er niet in geslaagd om tekst als basis voor haar artistieke carrière te gebruiken zonder een paar omwegen. Ze begon haar leven als een kunstenaar als een abstracte schilder, geïnspireerd door veel van de grote schilders van het abstract expressionisme. Naar eigen zeggen was ze slechts een fatsoenlijke Amerikaanse abstracte schilder van de derde generatie, omdat ze vond dat er een relevantere manier was om de snelle mediacultuur te communiceren die in de late jaren '70 en vroege jaren '80 in opkomst was..
Gemotiveerd door de overtuiging dat haar werk waarneembare inhoud zou moeten bevatten (in plaats van de formele inhoud van abstractie), maar het gevoel dat het genre van sociaal realisme steeds meer tot het verleden behoort, begon Holzer woorden in haar werk te plaatsen, vaak in de vorm van gevonden objecten zoals stukjes krant en andere knipsels.
Op dit punt begon ze haar werk in de openbare ruimte te plaatsen om hun effect op voorbijgangers te testen. Het besef dat kunst mensen kon betrekken die het niet van plan waren te zien, hen aan het denken zetten of zelfs aanzetten tot ruzie, motiveerde haar om op tekst gebaseerd werk na te streven.
In haar laatste jaar als MFA-student aan RISD heeft Holzer de opname van woorden in haar werk heroverwogen door haar eigen woorden te gebruiken. Ze schreef een selectie van voeringen die bedoeld waren om waarheden te destilleren die bijna dagelijks in de westerse beschaving werden aangetroffen, die ze vervolgens verzamelde tot een reeks posters. Hoewel de formulering van deze posters origineel was, probeerde ze gebruik te maken van universele sentimenten die als ideeën bekend voorkwamen. "Ik wil dat ze toegankelijk zijn," zei ze, "maar niet zo gemakkelijk dat je ze na een seconde of twee weggooit."
Onder deze uitspraken staan zinnen als "MISBRUIK VAN MACHT KOMT ALS GEEN VERRASSING", "BESCHERM MIJ VOOR WAT IK WIL", en "GELD MAAKT SMAAK". Truisms, zoals ze bekend staan, zijn op verschillende locaties over de hele wereld gepost en in verschillende talen vertaald.
Uit de "Survivor-serie" van Holzer. Getty ImagesDenken aan de Truisms te flauw, begon Holzer een reeks politieke werken die ook op posters werden afgedrukt in hoofdletters, die ze de Ontstekingsessays. Met de toewijzing van een paragraaf per poster kon Holzer in meer complexe ideeën duiken en meer controversiële onderwerpen verkennen.
Het werk van Holzer is altijd met technologie verweven geweest en in 1992 begon ze LED-borden te gebruiken voor een project in opdracht van het Public Art Fund voor Times Square. Geboeid door hun vermogen om tekst in beweging weer te geven, bleef ze de tekens gebruiken terwijl ze haar woorden een neutrale autoriteit verleenden die de posters niet konden, aangezien posters de connotatie van anarchistische protesten met zich meedroegen. Sinds 1996 werkt Holzer met lichtgebaseerde projecties als installaties, met behulp van de gevels van monumentale gebouwen als het canvas waarop ze schuivende tekst projecteert. Holzer's gebruik van het instituut als de basis waarop haar werk rust, is de inspiratie geweest voor tal van politieke protesten sinds Holzer de methode ontwikkelde.
Hoewel het werk van Holzer grotendeels betrekking heeft op tekst, is de visuele expressie een belangrijk element van haar werk. Van de opzettelijke opvallende kleuren van de Ontstekingsessays Holzer is een beeldend kunstenaar die haar stem in woorden vindt, een artistiek medium dat ze het beste tot uitdrukking bracht in haar opvattingen over de mediacultuur waarin ze volwassen werd. Het materiaal van deze tekens - of het nu LED-lichten zijn van de gebeeldhouwde steen van haar sarcophagi serie-is net zo belangrijk als hun verbale inhoud.
Jenny Holzer's lichte projecties op de gevel van 30 Rockefeller Plaza. Getty ImagesHet werk van Holzer draait om tekst en zijn plaatsing in de openbare ruimte. Met behulp van billboards, jumbotrons, verlichte borden en muren, gebruikt Holzer stadsstraten en gebieden van openbare interactie als canvas. Ze is geïnteresseerd in het vermogen van openbare kunst om een reactie uit te lokken en misschien een gesprek te beginnen.
Niet al het werk van Holzer wordt buiten geënsceneerd, en wanneer ze tentoonstelt in galerieruimten, is ze even bewust met hun curator als bij het plannen van werk in het openbaar. Omdat ze zich bewust is van het vertraagde tempo van de museumbezoekers, grijpt ze de gelegenheid aan om complexere interacties tussen haar werken te construeren, waarbij ze vaak verschillende media naast elkaar plaatst.
Het werk van Holzer is gepresenteerd in talloze tentoonstellingen en retrospectieven over de hele wereld. Ze heeft talloze prijzen gewonnen, waaronder de Golden Lion for Best Pavilion op de Biënnale van Venetië in 1990 (waar ze de Verenigde Staten vertegenwoordigde), en is door de Franse regering geëerd met een diploma van ridder uit de Orde van Kunsten en Brieven. In 2018 werd ze geselecteerd als lid van de American Academy of Arts and Letters, een van de 250 levende leden.