Volgens de legende overkwam een vloek de grote, blauwe diamant toen deze werd geplukt (d.w.z. gestolen) van een idool in India - een vloek die pech en dood voorzag, niet alleen voor de eigenaar van de diamant maar voor iedereen die hem aanraakte.
Of je nu wel of niet in de vloek gelooft, de Hope-diamant heeft mensen eeuwenlang geïntrigeerd. De perfecte kwaliteit, het grote formaat en de zeldzame kleur maken het opvallend uniek en mooi. Voeg hier nog een gevarieerde geschiedenis aan toe, waaronder het bezit van koning Louis XIV, gestolen tijdens de Franse revolutie, verkocht om geld te verdienen voor gokken, gedragen om geld in te zamelen voor het goede doel en vervolgens eindelijk gedoneerd aan het Smithsonian Institution. De Hope-diamant is echt uniek.
Is er echt een vloek? Waar is de Hope-diamant geweest? Waarom werd zo'n waardevolle edelsteen geschonken aan het Smithsonian?
De legende zou beginnen met een diefstal. Enkele eeuwen geleden maakte een man genaamd Tavernier een reis naar India. Terwijl hij daar was, stal hij een grote, blauwe diamant van het voorhoofd (of oog) van een standbeeld van de hindoe-godin Sita.
Voor deze overtreding werd Tavernier volgens de legende verscheurd door wilde honden op een reis naar Rusland (nadat hij de diamant had verkocht). Dit was de eerste vreselijke dood die aan de vloek werd toegeschreven.
Hoeveel hiervan is waar? In 1642 bezocht een man met de naam Jean Baptiste Tavernier, een Franse juwelier die veel reisde, India en kocht een 112 3/16 karaat blauwe diamant. (Deze diamant was veel groter dan het huidige gewicht van de Hope-diamant omdat de Hope in de afgelopen drie eeuwen minstens twee keer is geslepen.) De diamant is vermoedelijk afkomstig uit de Kollur-mijn in Golconda, India.
Tavernier bleef reizen en kwam in 1668 terug in Frankrijk, 26 jaar nadat hij de grote, blauwe diamant had gekocht. De Franse koning Louis XIV, de 'Zonnekoning', beval Tavernier aan het hof te presenteren. Van Tavernier kocht Louis XIV de grote, blauwe diamant evenals 44 grote diamanten en 1.122 kleinere diamanten.
Tavernier werd nobel gemaakt en stierf op 84-jarige leeftijd in Rusland (het is niet bekend hoe hij stierf).1
Volgens Susanne Patch, auteur van Blue Mystery: The Story of the Hope Diamond, de vorm van de diamant was waarschijnlijk geen oog (of op het voorhoofd) van een idool.2
In 1673 besloot koning Lodewijk XIV de diamant opnieuw te slijpen om de schittering te verbeteren (de vorige snede was om de grootte te vergroten en niet de schittering). De nieuw gesneden edelsteen was 67 1/8 karaat. Louis XIV noemde het officieel de "Blauwe Diamant van de Kroon" en droeg de diamant vaak op een lang lint om zijn nek.
In 1749 was Louis XIV's achterkleinzoon, Louis XV, koning en beval de kroonjuwelier om een decoratie te maken voor de Orde van het Gulden Vlies, met behulp van de blauwe diamant en de Cote de Bretagne (een grote rode spinel dacht destijds aan een robijn zijn).3 De resulterende decoratie was buitengewoon sierlijk en groot.
Toen Louis XV stierf, werd zijn kleinzoon, Louis XVI, koning met Marie Antoinette als zijn koningin. Volgens de legende werden Marie Antoinette en Louis XVI tijdens de Franse revolutie onthoofd vanwege de vloek van de blauwe diamant.
Gezien het feit dat koning Lodewijk XIV en koning Lodewijk XV een aantal keren de blauwe diamant hadden bezeten en gedragen en niet in de legende zijn vastgelegd als gekweld door de vloek, is het moeilijk te zeggen dat iedereen die de edelsteen bezat of aanraakte lijden aan een ziek lot.
Hoewel het waar is dat Marie Antoinette en Louis XVI werden onthoofd, lijkt het erop dat het veel meer te maken had met hun extravagantie en de Franse revolutie dan met een vloek op de diamant. Plus, deze twee vorsten waren zeker niet de enigen onthoofd tijdens de Reign of Terror.
Tijdens de Franse revolutie werden de kroonjuwelen (inclusief de blauwe diamant) van het koninklijk paar genomen nadat ze in 1791 probeerden Frankrijk te ontvluchten. De juwelen werden in de Garde-Meuble geplaatst maar werden niet goed bewaakt.