Het congrescomitésysteem

De congrescommissies zijn onderverdelingen van het Amerikaanse congres die zich concentreren op specifieke gebieden van het Amerikaanse binnenlandse en buitenlandse beleid en het toezicht van de algemene overheid. Vaak de 'kleine wetgevers' genoemd, herzien congrescommissies hangende wetgeving en bevelen door het hele Huis of de Senaat actie aan die wetgeving aan. De congrescommissies voorzien het Congres van kritieke informatie met betrekking tot gespecialiseerde, in plaats van algemene onderwerpen. President Woodrow Wilson schreef ooit over de commissies: 'Het is niet ver van de waarheid om te zeggen dat het Congres in vergadering Congres is op openbare tentoonstelling, terwijl het Congres in zijn commissiekamers Congres op het werk is.'

Korte geschiedenis van het comitésysteem

Het congrescomitésysteem van vandaag begon in de Wetgevende Reorganisatiewet van 1946, de eerste en nog steeds de meest ambitieuze herstructurering van het oorspronkelijke systeem van vaste commissies zoals gebruikt in het Eerste Continentale Congres in 1774. Onder de Wet van 1946, het aantal permanente commissies werd teruggebracht van 48 naar 19 en het aantal senaatscommissies van 33 naar 15. Bovendien formaliseerde de wet de jurisdicties van elke commissie, waardoor verschillende commissies konden worden geconsolideerd of geëlimineerd en conflicten tussen vergelijkbare huis- en senaatscommissies konden worden beperkt..

In 1993 bepaalde een tijdelijke Paritaire Commissie voor de Organisatie van het Congres dat de wet van 1946 er niet in was geslaagd het aantal subcomités te beperken dat een enkele commissie kon creëren. Tegenwoordig beperken de regels van het Huis elke volledige commissie tot vijf subcommissies, behalve de Kredietcommissie (12 subcommissies), Armed Services (7 subcommissies), Buitenlandse Zaken (7 subcommissies) en Transport en Infrastructuur (6 subcommissies). Commissies in de Senaat mogen echter nog steeds een onbeperkt aantal subcommissies instellen. 

Waar de actie gebeurt

Het congrescomitésysteem is waar de "actie" echt plaatsvindt in het Amerikaanse wetgevingsproces.

Elke congreskamer heeft comités die zijn ingesteld om specifieke functies uit te voeren, waardoor de wetgevende instanties hun vaak complexe werk sneller kunnen uitvoeren met kleinere groepen.

Er zijn ongeveer 250 congrescommissies en subcommissies, elk belast met verschillende functies en allemaal samengesteld uit leden van het Congres. Elke kamer heeft zijn eigen commissies, hoewel er gezamenlijke commissies zijn die uit beide kamers bestaan. Elke commissie, die kamerrichtlijnen hanteert, neemt haar eigen regels aan, waardoor elk paneel zijn eigen speciale karakter krijgt.

De vaste commissies 

In de Senaat zijn er permanente commissies voor:

• landbouw, voeding en bosbouw;
• kredieten, die de federale portemonnee vasthouden en daarom een ​​van de machtigste senaatscommissies is;
• gewapende diensten;
• bankieren, wonen en stedelijke zaken;
• begroting;
• handel, wetenschap en transport;
• energie en natuurlijke hulpbronnen;
• milieu en openbare werken;
• financiën; buitenlandse Zaken;
• gezondheid, onderwijs, arbeid en pensioenen;
• binnenlandse veiligheid en overheidszaken;
• rechterlijke macht;
• regels en administratie;
• klein bedrijf en ondernemerschap; en
• veteranen Zaken.

Deze vaste commissies zijn permanente wetgevende panels, en hun verschillende subcommissies behandelen het werk van de volledige commissie. De senaat heeft ook vier geselecteerde commissies die meer specifieke taken hebben: Indiase zaken, ethiek, inlichtingen en ouder worden. Deze behandelen huishoudelijke functies, zoals het eerlijk houden van het Congres of het waarborgen van een eerlijke behandeling van Amerikaanse Indianen. Commissies worden voorgezeten door een lid van de meerderheidspartij, vaak een senior lid van het Congres. Partijen wijzen hun leden toe aan specifieke commissies. In de Senaat is er een limiet aan het aantal commissies waarin één lid mag zitten. Hoewel elk comité zijn eigen personeel en geschikte middelen naar eigen inzicht in dienst kan nemen, controleert de meerderheidspartij vaak die beslissingen.

Het Huis van Afgevaardigden heeft verschillende van dezelfde commissies als de Senaat:

• landbouw,
• kredieten,
• gewapende diensten,
• begroting,
• onderwijs en arbeid,
• buitenlandse Zaken,
• binnenlandse veiligheid,
• energie en handel,
• Rechterlijke macht,
• natuurlijke bronnen,
• wetenschap en technologie,
• klein bedrijf,
• en veteranenzaken.

Commissies die uniek zijn voor het Huis zijn onder andere Huisbeheer, toezicht en hervorming van de overheid, regels, normen van officieel gedrag, transport en infrastructuur, en wegen en middelen. Deze laatste commissie wordt beschouwd als de meest invloedrijke en gewilde huiscommissie, zo krachtig dat leden van dit panel geen andere commissies kunnen bedienen zonder een speciale verklaring van afstand. Het panel is onder meer bevoegd voor belastingheffing. Er zijn vier gezamenlijke huis / senaatscommissies. Hun interessegebieden zijn drukwerk, belastingen, de Library of Congress en de Amerikaanse economie.

Comités in het wetgevingsproces

De meeste congrescommissies houden zich bezig met het aannemen van wetten. Tijdens elke twee jaar durende congreszitting worden letterlijk duizenden rekeningen voorgesteld, maar slechts een klein percentage wordt overwogen. Een wetsvoorstel dat vaak wordt goedgekeurd, doorloopt vier stappen in de commissie. Ten eerste geven uitvoerende agentschappen schriftelijke opmerkingen over de maatregel; ten tweede houdt de commissie hoorzittingen waarin getuigen getuigen en vragen beantwoorden; ten derde past de commissie de maatregel aan, soms met inbreng van niet-commissieleden van het Congres; ten slotte, wanneer de taal is overeengekomen, wordt de maatregel naar de voltallige kamer gestuurd voor debat. Conferentiecommissies, meestal samengesteld uit vaste commissieleden van het Huis en de Senaat die de wetgeving oorspronkelijk hebben overwogen, helpen ook om de versie van een wetsvoorstel met de andere te verzoenen.

Niet alle commissies zijn wetgevend. Anderen bevestigen door de overheid benoemde personen zoals federale rechters; onderzoek naar overheidsfunctionarissen of dringende nationale kwesties; of ervoor zorgen dat specifieke overheidsfuncties worden uitgevoerd, zoals het afdrukken van overheidsdocumenten of het beheren van de Library of Congress.

Phaedra Trethan is een freelance schrijver die ook werkt als een kopie-editor voor de Camden Courier-Post. Ze werkte voorheen voor de Philadelphia Inquirer, waar ze schreef over boeken, religie, sport, muziek, films en restaurants.

Bijgewerkt door Robert Longley