Achtervoegsels in Engelse grammatica

In de Engelse grammatica, a achtervoegsel is een letter of groep letters die wordt toegevoegd aan het einde van een woord of een root (d.w.z. een basisvorm), die dient om een ​​nieuw woord te vormen of als een buigzaam einde fungeert. Het woord "achtervoegsel" komt uit het Latijn, "om eronder te bevestigen." Het adjectief is "achtervoegsel".

Er zijn twee primaire typen achtervoegsels in het Engels:

• Derivatie achtervoegsel (zoals de toevoeging van -ly aan een bijvoeglijk naamwoord om een ​​bijwoord te vormen) geeft aan welk type woord het is.
• Inflectioneel achtervoegsel (zoals de toevoeging van -s tot een zelfstandig naamwoord om een ​​meervoud te vormen) vertelt iets over het grammaticale gedrag van het woord.

Ontdek wat beroemde schrijvers, taalkundigen en andere opmerkelijke mensen te zeggen hebben gehad over achtervoegsels in de geschiedenis.

Voorbeelden en waarnemingen van achtervoegsels in het Engels

"Het is vaak mogelijk om het tijdperk van de ontwikkeling van een product te vertellen door zijn beëindiging. Producten uit de jaren 1920 en vroege jaren 1930 eindigen dus vaak in -ex (Pyrex, Cutex, Kleenex, Windex), terwijl die eindigen op -meester (Mixmaster, Toastmaster) over het algemeen een genesis eind jaren dertig of begin jaren veertig verraden. "(Bill Bryson, Gemaakt in America. Harper, 1994)

"achtervoegsels allerlei relaties weergeven tussen vorm, betekenis en functie. Sommige zijn zeldzaam en hebben slechts vage betekenissen, zoals bij de -Een in katoenfluweel. Sommigen hebben net genoeg gebruik om een ​​betekenis te suggereren, zoals bij -iFF in deurwaarder, eiser, suggereert iemand die betrokken is bij de wet. "(Tom McArthur, The Oxford Companion to the English Language. Oxford University Press, 1992)

"In het Engels worden slechts drie kleuren werkwoorden door toe te voegen -nl: zwart maken, rood worden, witter worden."(Margaret Visser, Zoals we zijn. HarperCollins, 1994)

"Het aantal achtervoegsels in het moderne Engels is zo groot, en de vormen van meerdere, vooral in woorden die via het Frans uit het Latijn zijn afgeleid, zijn zo variabel dat een poging om ze allemaal te vertonen tot verwarring zou leiden." (Walter W Skeat, Etymologisch woordenboek van de Engelse taal, 1882)

"Prieel: De naam is een 18e-eeuws grappenwoord dat 'blik' combineert met het Latijnse achtervoegsel 'ebo', wat 'ik zal' betekent.Encyclopedie Britannica Online)

Over achtervoegsels en woordvorming

"Basisschoolkinderen zouden beter kunnen spellen als ze over morfemen zouden worden onderwezen - de betekeniseenheden die vormwoorden vormen - onderzoekers beweren vandaag ... Het woord 'goochelaar' bestaat bijvoorbeeld uit twee morfemen: de stam 'magie' en het achtervoegsel ' ian. '… Kinderen vinden het woord moeilijk te spellen omdat de derde lettergreep als' mijden 'klinkt. Maar als ze wisten dat het uit de twee morfemen bestond, zouden ze de manier waarop het wordt gespeld beter begrijpen, suggereren onderzoekers. " (Anthea Lipsett, "Spelling: verbreek woorden in betekeniseenheden." The Guardian, 25 november 2008)

Op de -ers Achtervoegsel

"Noem het een enorme taalkundige samenzwering: voorstanders van de belangrijkste samenzweringstheorieën van de dag - de waarachtigen, de geboorten, de doden - delen een achtervoegsel waardoor ze allemaal klinken als whackdoodles." Het lijkt erop dat samenzweringstheoretici een permanente kunnen verwerven achtervoegsel in -er, net als politieke schandalen hebben nu een permanent achtervoegsel -poort,'Victor Steinbok, een frequente medewerker van het online discussiebord van de American Dialect Society, heeft onlangs in dat forum waargenomen ... -er groepen zijn niet -isten; hun overtuigingen zijn dat niet -ismen of -ologies, theorieën van sociale organisatie zoals communisme of studiegebieden zoals sociologie. Zij ook niet -ieten, vrome volgelingen van een dominante visionaire figuur, zoals Trotskyites, Benthamites of Thatcherites. De -ers, de karikatuur beweert, zijn daarvoor niet verfijnd genoeg. Dat is misschien waarom -er woorden, lang geleden truther, zijn gebruikt om politieke tegenstanders te bespotten, zoals in boomknuffelaar, beha-brander en boosdoener-om nog maar te zwijgen over de catch-alls voor extremisten, vleugelspelers en Nutters (van vleugelmoer). "(Leslie Savan, "Van eenvoudige naamwoord tot handige partijdige zet." The New York Times Magazine, 18 november 2009)

"[E] ven hoewel schrijvers schrijven, bakkers bakken, jagers jagen, predikers prediken en leraren onderwijzen, kruideniers doen niet, slagers niet, timmerlieden niet timmeren, molenaars doen geen millin, haberdashers niet haberdash - en luidt niet. " (Richard Lederer, Word Wizard: Super Bloopers, Rich Reflections en andere handelingen van Word Magic. St. Martin's Press, 2006)

Op Amerikaan -of en Britten -onze

"[De onze achtervoegsel heeft een nogal verwarde geschiedenis. De Online woordenboek voor etymologie meldt dat onze komt uit het oude Frans terwijl -of is Latijn. Het Engels heeft beide uiteinden al enkele eeuwen gebruikt. Inderdaad, de eerste drie folio's van Shakespeare's toneelstukken gebruikten naar verluidt beide spellingen evenveel ... Maar tegen het einde van de 18e en het begin van de 19e eeuw begonnen zowel de VS als het VK hun voorkeuren te versterken, en deden dat anders ... De VS namen een bijzonder sterk standpunt in dank aan Noah Webster, Amerikaanse lexicograaf en co-naamgenoot van de Merriam-Webster-woordenboeken ... Hij gebruikte liever de -of achtervoegsel en suggereerde ook vele andere succesvolle wijzigingen, zoals omkeren -opnieuw maken theater en centrum, liever dan theater en centrum… Ondertussen schreef Samuel Johnson in het VK Een woordenboek van de Engelse taal in 1755. Johnson was veel meer een spellingpurist dan Webster, en besloot dat in gevallen waarin de oorsprong van het woord onduidelijk was, het waarschijnlijker was om een ​​Franse dan Latijnse wortel te hebben ... En dus gaf hij er de voorkeur aan -onze naar -of."(Olivia Goldhill, "The Case of the Missing 'u's' in American English." Kwarts, 17 januari 2016)

Over het probleem met -ish

"Hoewel er geen exacte telling is, zegt Merriam-Webster dat er maar liefst meer dan een miljoen woorden in de Engelse taal kunnen zijn ... En toch, met al die woorden tot onze beschikking, lijken we een competitiesport te maken van nieuwe maken ... [T] hier is het achtervoegsel -ish, die steeds vaker, tamelijk willekeurig, wordt gebruikt om een ​​benadering of een gelijkenis van iets te beschrijven, terwijl er in de meeste gevallen een bestaand woord of twee is dat net zo goed zou kunnen dienen: 'warmish,' moe-achtig ', doet goed werk, 'Clinton-achtig'. In plaats daarvan, -ish kan worden gekozen om redenen van doelmatigheid of schattigheid. Een greep uit enkele recente krantenkoppen op internet is onder meer '5 manieren om uw Happy-ish ooit te beveiligen' (De Huffington Post) omdat, zoals de auteur schrijft, 'Happily Ever After is not thing' en 'Tien (ish) vragen met ... WR Jeremy Ross' (ESPN) omdat er in feite 16 ... -ish... vereist geen enkele slimheid. Het is lui, vrijblijvend en verwarrend dubbelzinnig, een symbool van een samenleving die steeds meer geneigd is om de gemakkelijke weg te nemen of de lijnen te vervagen. "(Peggy Drexler, "Het probleem met -IS." De Huffington Post, 9 januari 2014)