Spellingsregels in het Engels

Een spellingsregel is een richtlijn of een principe dat is bedoeld om schrijvers te helpen bij het accuraat zijn spelling van een woord. Wordt ook een spellingsconventie.

In ons artikel Top Four spellingsregels wijzen we erop dat traditionele spellingsregels "een beetje lijken op weersvoorspellingen: we kunnen ze gebruiken, maar we kunnen er echt niet op vertrouwen dat ze 100% van de tijd gelijk hebben. enige onfeilbare regel is dat alle spellingsregels in het Engels uitzonderingen hebben. "

Spellingregels verschillen van de grammaticaregels. Spellingsregels, zegt Steven Pinker, "worden bewust onderwezen en geleerd, en ze tonen weinig van de abstracte logica van grammatica" (Woorden en regels, 1999).

Voorbeelden en observaties

• "Spelling regels kan ons helpen nauwkeurig te spellen door richtlijnen te geven voor het maken van meervoudsvormen (meer dan één), het toevoegen van achtervoegsels (zoals -ly en -ment) en hoe u de vorm van werkwoorden kunt wijzigen (bijvoorbeeld door toe te voegen -ing).
  "Woorden die vanuit andere talen in het Engels zijn binnengekomen, houden vaak de spellingsregels en lettercombinaties van die taal vast ... Kennis van woordgeschiedenis (etymologie) helpt ons de regels te volgen, omdat we dan weten uit welke taal de spellingsregels afkomstig zijn."
  (John Barwick en Jenny Barwick, The Spelling Skills Handbook for the Word Wise. Pembroke, 2000)
• "Een voorbeeld van een spellingsregel is het verwijderen van het laatste 'stil' e'voor een eerste achtervoegsel van een klinker; regelen, regelen; blauw, blauwachtig. Deze regel is gebroken (d.w.z. de e blijft behouden) in singe, singeing; verven, verven; schoffel, schoffel; lijm, lijmachtig; enz."
  (TESOL-nieuwsbrief, 1975)
• Traditionele spellingsregels
  "Meest traditioneel spelling regels zijn alleen gebaseerd op de geschreven taal. Beschouw deze twee voorbeelden: 'om het meervoud van zelfstandige naamwoorden te vormen die op y eindigen, wijzigt u Y naar ik en voeg toe es'(huilen - kreten) en 'ik gaat ervoor e behalve na c'(een heel nuttige herinnering, hoewel er enkele uitzonderingen zijn--raar buurman, enz.). In dergelijke gevallen hoeven we niets te weten over de geluiden die door de letters worden overgebracht: de regels werken alleen voor de letters. Dit soort regels zijn nuttig, voor zover ze gaan. Het probleem is natuurlijk dat ze niet erg ver gaan. Ze moeten worden aangevuld met meer basisregels die de leerlingen vertellen om te vertellen wat ze zijn zien naar wat zij horen. Ironisch genoeg zijn het deze regels die meestal niet worden onderwezen, maar aan kinderen worden overgelaten om zo goed mogelijk op te pakken. Zoals te verwachten, doen de meeste kinderen dat niet. "
  (David Crystal, De Engelse taal: een rondleiding door de taal, 2e ed. Penguin, 2002)
• Regels voor lesgeven en leren
  "In het algemeen is uit onderzoek niet gebleken dat het formeel onderwijzen van spellingsregels een effectieve instructiemethode is - hoewel verschillende anekdotische en casestudyverslagen (vooral van oudere studenten met leerproblemen) hebben gesuggereerd dat leerregels hen hielpen bij het bestrijden van een spellingszwakte (Darch et al., 2000; Massengill, 2006).
  "Veel regels zijn erg ingewikkeld en kunnen alleen van toepassing zijn op een heel klein aantal woorden ...
  "Studenten met leerproblemen hebben het grootste probleem met het onthouden en toepassen van spellingsregels. Het is het beste om deze studenten effectieve strategieën aan te leren voor het leren van nieuwe doelwoorden en voor proeflezen, in plaats van te proberen obscure regels te leren die waarschijnlijk niet worden onthouden of begrepen ( Watson, 2013). "
  (Peter Westwood, Onderwijsspelling: onderzoek naar Commonsense-strategieën en best practices. Routledge, 2014)
• Het probleem met spellingsregels
  "Vanuit het oogpunt van een taalkundige maken regels deel uit van het natuurlijke taalsysteem. Maar aangezien spelling willekeurig gestandaardiseerd is, zijn de spellingsregels in schoolboeken niet de natuurlijke regels van andere aspecten van taal. En aangezien dialecten veranderen en drift uit elkaar, en de taal als een dynamisch organisch systeem evolueert, de regels blijven hetzelfde, waardoor ze slecht passen bij de veranderende geluiden. Vanwege zijn verschillende oorsprong is Engelse spelling complex en zijn spellingsregels verre van een eenvoudige alfabetische klankcorrespondentie ."
  (Kenneth S. Goodman en Yetta M. Goodman, "Leren lezen: een uitgebreid model." Terugvordering lezen, ed. door Richard J. Meyer en Kathryn F. Whitmore. Routledge, 2011)
• Een alternatieve aanpak zijn regels voor morfemische spelling
  "Morfemen zijn betekeniseenheden. Sommige woorden hebben zo'n eenheid, maar veel woorden hebben meer dan één. Er is maar één morfeme in het bijvoeglijk naamwoord 'blij', terwijl 'graag', een bijwoord en 'blijheid', een zelfstandig naamwoord, twee morfemen elk. Alle drie de woorden delen dezelfde wortelmorfeme, 'blij', maar de toegevoegde '-ly' eindigend in 'graag' en '-ness' in 'blijheid' maakt van de eerste van deze twee woorden een bijwoord en de seconde in een abstract zelfstandig naamwoord ... Wanneer je '-ly' of '-ness' aan het einde van een bijvoeglijk naamwoord plaatst, genereer je in het eerste geval een bijwoord en in het tweede geval een abstract zelfstandig naamwoord ...
  "[T] dezelfde morfemen worden meestal op dezelfde manier gespeld in verschillende woorden. Het resultaat is een reeks morfemische spellingsregels, die de fundamentele alfabetische regels overstijgen en ... een grote rol spelen in de successen en mislukkingen van kinderen bij het leren lezen en schrijven ...
  "[M] regels voor orphemische spelling zijn een waardevol maar verwaarloosd middel voor mensen die geletterd zijn."
  (Peter Bryant en Terezinha Nunes, "Morphemes and Children's Spelling." Het SAGE Handbook of Writing Development, ed. door Roger Beard et al. SAGE, 2009)