De korte termijn en de lange termijn in de economie

In de economie is het uiterst belangrijk om het onderscheid tussen de korte en de lange termijn te begrijpen. Het blijkt dat de definitie van deze termen afhankelijk is van het feit of ze in een micro-economische of macro-economische context worden gebruikt. Er zijn zelfs verschillende manieren om na te denken over het micro-economische onderscheid tussen de korte en de lange termijn.

Productiebeslissingen

De lange termijn wordt gedefinieerd als de tijdshorizon die een producent nodig heeft om flexibiliteit te hebben over alle relevante productiebeslissingen. De meeste bedrijven nemen niet alleen beslissingen over het aantal werknemers dat op een bepaald moment in dienst moet worden genomen (dwz de hoeveelheid arbeid), maar ook over de schaal van een operatie (bijvoorbeeld de grootte van de fabriek, het kantoor, enz.) En welke productie te gebruiken processen. Daarom wordt de lange termijn gedefinieerd als de tijdshorizon die niet alleen nodig is om het aantal werknemers te wijzigen, maar ook om de grootte van de fabriek op of af te schalen en productieprocessen naar wens te wijzigen.

Economen daarentegen definiëren de korte termijn vaak als de tijdshorizon waarover de schaal van een operatie wordt vastgesteld en de enige beschikbare zakelijke beslissing is het aantal werknemers dat moet worden tewerkgesteld. (Technisch gezien kan de korte termijn ook een situatie vertegenwoordigen waarin de hoeveelheid arbeid vast is en de hoeveelheid kapitaal variabel is, maar dit is vrij ongewoon.) De logica is dat zelfs als verschillende arbeidswetten als gegeven worden beschouwd, het meestal gemakkelijker is om werknemers inhuren en ontslaan dan het is om een ​​belangrijk productieproces aanzienlijk te veranderen of naar een nieuwe fabriek of kantoor te verhuizen. (Een reden hiervoor heeft waarschijnlijk te maken met langlopende huurcontracten en dergelijke.) Als zodanig kunnen de korte termijn en de lange termijn met betrekking tot productiebeslissingen als volgt worden samengevat: 

• Korte termijn: hoeveelheid arbeid is variabel, maar de hoeveelheid kapitaal en productieprocessen zijn vast (d.w.z. als een gegeven beschouwd).
• Lange termijn: hoeveelheid arbeid, hoeveelheid kapitaal en productieprocessen zijn allemaal variabel (d.w.z. veranderlijk).

Kosten meten

De lange termijn wordt soms gedefinieerd als de tijdshorizon waarover geen verzonken vaste kosten zijn. In het algemeen zijn vaste kosten die niet veranderen als de productiehoeveelheid verandert. Gezonken kosten zijn bovendien kosten die niet kunnen worden verhaald nadat ze zijn betaald. Een lease op een hoofdkantoor is bijvoorbeeld een verzonken kost als het bedrijf een lease moet ondertekenen voor de kantoorruimte. Bovendien zouden het vaste kosten zijn, want nadat de omvang van de operatie is bepaald, is het niet alsof het bedrijf een extra incrementele hoofdkantoor nodig heeft voor elke extra productie-eenheid die het produceert.

Vanzelfsprekend zou het bedrijf een groter hoofdkantoor nodig hebben als het besluit om een ​​aanzienlijke uitbreiding te maken, maar dit scenario verwijst naar de langetermijnbeslissing om een ​​productieschaal te kiezen. Er zijn op de lange termijn geen echt vaste kosten, aangezien het bedrijf vrij is om de schaal te kiezen die het niveau bepaalt waarop de kosten worden vastgesteld. Bovendien zijn er op de lange termijn geen verzonken kosten, omdat het bedrijf de optie heeft om helemaal geen zaken te doen en nul te maken.

Samenvattend kunnen de korte termijn en de lange termijn qua kosten als volgt worden samengevat: 

• Korte termijn: vaste kosten zijn al betaald en kunnen niet worden hersteld (d.w.z. 'verzonken').
• Lange termijn: vaste kosten moeten nog worden vastgesteld en betaald, en zijn dus niet echt "vast".

De twee definities van de korte termijn en de lange termijn zijn eigenlijk maar twee manieren om hetzelfde te zeggen, omdat een bedrijf geen vaste kosten maakt totdat het een hoeveelheid kapitaal (d.w.z. productieschaal) en een productieproces kiest.

Markttoegang en exit

Economen maken een onderscheid tussen de korte termijn en de lange termijn met betrekking tot marktdynamiek als volgt:

• Korte termijn: het aantal bedrijven in een branche is vast (hoewel bedrijven kunnen "afsluiten" en een hoeveelheid nul produceren).
• Lange termijn: het aantal bedrijven in een branche is variabel, omdat bedrijven de markt kunnen betreden en verlaten.

Micro-economische implicaties

Het onderscheid tussen de korte en de lange termijn heeft een aantal implicaties voor verschillen in marktgedrag, die als volgt kunnen worden samengevat:

De korte run:

• Bedrijven zullen produceren als de marktprijs ten minste variabele kosten dekt, omdat vaste kosten al zijn betaald en als zodanig niet in het besluitvormingsproces komen.
• De winst van bedrijven kan positief, negatief of nul zijn.

De lange termijn:

• Bedrijven zullen een markt betreden als de marktprijs hoog genoeg is om tot positieve winst te leiden.
• Bedrijven zullen een markt verlaten als de marktprijs laag genoeg is om tot negatieve winst te leiden.
• Als alle bedrijven dezelfde kosten hebben, is de bedrijfswinst op de lange termijn nul op een concurrerende markt. (Bedrijven met lagere kosten kunnen zelfs op de lange termijn een positieve winst behouden.)

Macro-economische implicaties

In de macro-economie wordt de korte termijn in het algemeen gedefinieerd als de tijdshorizon waarover de lonen en prijzen van andere productiemiddelen "plakkerig" of inflexibel zijn, en de lange termijn wordt gedefinieerd als de tijdsperiode waarover deze inputprijzen tijd hebben aanpassen. De redenering is dat outputprijzen (d.w.z. prijzen van producten die aan consumenten worden verkocht) flexibeler zijn dan inputprijzen (d.w.z. prijzen van materialen die worden gebruikt om meer producten te maken) omdat deze laatste meer worden beperkt door langetermijncontracten en sociale factoren en dergelijke. In het bijzonder wordt gedacht dat de lonen bijzonder plakkerig zijn in een neerwaartse richting, omdat werknemers de neiging hebben om overstuur te raken wanneer een werkgever probeert de beloning te verlagen, zelfs wanneer de economie in het algemeen een neergang ervaart.

Het onderscheid tussen de korte en de lange termijn in de macro-economie is belangrijk omdat veel macro-economische modellen concluderen dat de instrumenten van het monetaire en fiscale beleid alleen op de korte termijn en, op de lange termijn, reële effecten hebben op de economie (dwz de productie en de werkgelegenheid beïnvloeden). run, hebben alleen invloed op nominale variabelen zoals prijzen en nominale rentetarieven en hebben geen effect op reële economische hoeveelheden.