De Mount Pinatubo-uitbarsting in de Filippijnen

In juni 1991 vond de op een na grootste vulkaanuitbarsting van de twintigste eeuw * plaats op het eiland Luzon op de Filippijnen, slechts 90 kilometer ten noordwesten van de hoofdstad Manila. Tot 800 mensen werden gedood en 100.000 werden dakloos na de uitbarsting van de berg Pinatubo, die op 15 juni 1991 zijn hoogtepunt bereikte met negen uur van de uitbarsting. Op 15 juni werden miljoenen tonnen zwaveldioxide in de atmosfeer geloosd, wat resulteerde in een afname in de temperatuur wereldwijd in de komende jaren.

De Luzon Arc

Mount Pinatubo maakt deel uit van een keten van samengestelde vulkanen langs de Luzon-boog aan de westkust van het eiland (gebiedskaart). De boog van vulkanen is te wijten aan de onderwerping van de Manilla-geul naar het westen. De vulkaan kende ongeveer 500, 3000 en 5500 jaar geleden grote uitbarstingen.

De gebeurtenissen van de uitbarsting van de berg Pinatubo in 1991 begonnen in juli 1990, toen een aardbeving met een kracht van 7,8 op 100 kilometer ten noordoosten van de Pinatubo-regio plaatsvond, vastbesloten het resultaat te zijn van het opnieuw ontwaken van de berg Pinatubo.

Voor de uitbarsting

Midden maart 1991 begonnen dorpelingen rond de berg Pinatubo aardbevingen te voelen en vulkanologen begonnen de berg te bestuderen. (Ongeveer 30.000 mensen leefden op de flanken van de vulkaan voorafgaand aan de ramp.) Op 2 april, kleine explosies van openingen bestoven lokale dorpen met as. De eerste evacuaties van 5.000 mensen werden later die maand besteld.

Aardbevingen en explosies gingen door. Op 5 juni werd gedurende twee weken een niveau 3-waarschuwing afgegeven vanwege de mogelijkheid van een grote uitbarsting. De extrusie van een lavakoepel op 7 juni leidde tot de afgifte van een niveau 5-waarschuwing op 9 juni, wat een uitbarsting aangeeft die aan de gang is. Een evacuatiegebied werd 20 kilometer (12,4 mijl) verwijderd van de vulkaan en 25.000 mensen werden geëvacueerd.

De volgende dag (10 juni) werd Clark Air Base, een Amerikaanse militaire installatie nabij de vulkaan, geëvacueerd. De 18.000 personeelsleden en hun families werden getransporteerd naar Subic Bay Naval Station en de meeste werden teruggebracht naar de Verenigde Staten. Op 12 juni werd de gevarenradius uitgebreid tot 30 kilometer (18,6 mijl) van de vulkaan resulterend in de totale evacuatie van 58.000 mensen.

De uitbarsting

Op 15 juni begon de uitbarsting van de berg Pinatubo om 13:42 uur. lokale tijd. De uitbarsting duurde negen uur en veroorzaakte talloze grote aardbevingen door de ineenstorting van de top van de berg Pinatubo en de oprichting van een caldera. De caldera verminderde de piek van 1745 meter (5725 voet) tot 1485 meter (4872 voet) hoog met een diameter van 2,5 kilometer.

Helaas passeerde Yunya ten tijde van de uitbarsting 75 km (47 mijl) ten noordoosten van de berg Pinatubo, wat een grote hoeveelheid regenval in de regio veroorzaakte. De as die werd uitgeworpen uit de vulkaan vermengde zich met de waterdamp in de lucht om een ​​neerslag van tephra te veroorzaken die over bijna het hele eiland Luzon viel. De grootste asdikte deponeerde 33 centimeter (13 inch) ongeveer 10,5 km ten zuidwesten van de vulkaan. Er was 10 cm as met een oppervlakte van 2000 vierkante kilometer (772 vierkante mijl). De meeste van de 200 tot 800 mensen (accounts variëren) die stierven tijdens de uitbarsting stierven als gevolg van het gewicht van de as instortende daken en het doden van twee inzittenden. Als Tropical Storm Yunya niet in de buurt was geweest, zou het dodental van de vulkaan veel lager zijn geweest.

Naast de as stoot de berg Pinatubo tussen 15 en 30 miljoen ton zwaveldioxide uit. Zwaveldioxide in de atmosfeer vermengt zich met water en zuurstof in de atmosfeer om zwavelzuur te worden, wat op zijn beurt de aantasting van de ozonlaag veroorzaakt. Meer dan 90% van het materiaal dat vrijkwam uit de vulkaan werd uitgeworpen tijdens de negen uur durende uitbarsting van 15 juni.

De uitbarstingspluim van de verschillende gassen en as van de berg Pinatubo reikte binnen twee uur na de uitbarsting hoog in de atmosfeer en bereikte een hoogte van 34 km (21 mijl) hoog en meer dan 400 km (250 mijl) breed. Deze uitbarsting was de grootste verstoring van de stratosfeer sinds de uitbarsting van Krakatau in 1883 (maar tien keer groter dan de berg St. Helens in 1980). De aerosolwolk verspreidde zich over de aarde in twee weken en bedekte de planeet binnen een jaar. In 1992 en 1993 bereikte het ozongat boven Antarctica een ongekende omvang.

De wolk boven de aarde verlaagde de mondiale temperaturen. In 1992 en 1993 werd de gemiddelde temperatuur op het noordelijk halfrond met 0,5 tot 0,6 ° C verlaagd en werd de hele planeet met 0,4 tot 0,5 ° C gekoeld. De maximale verlaging van de mondiale temperatuur vond plaats in augustus 1992 met een verlaging van 0,73 ° C. Aangenomen wordt dat de uitbarsting gebeurtenissen zoals overstromingen in 1993 langs de rivier de Mississippi en de droogte in de Sahel in Afrika heeft beïnvloed. De Verenigde Staten beleefden in 1992 de derde koudste en derde natste zomer in 77 jaar.

De nasleep

Over het algemeen waren de koelingseffecten van de uitbarsting van de berg Pinatubo groter dan die van de El Niño die op dat moment plaatsvond of van de broeikasgasverwarming van de planeet. Opmerkelijke zonsopgangen en zonsondergangen waren over de hele wereld zichtbaar in de jaren na de uitbarsting van de berg Pinatubo.

De menselijke gevolgen van de ramp zijn enorm. Naast de maximaal 800 mensen die hun leven verloren, was er bijna een half miljard dollar aan materiële en economische schade. De economie van centraal Luzon was verschrikkelijk verstoord. In 1991 verwoestte de vulkaan 4.979 huizen en beschadigde nog eens 70.257. Het volgende jaar werden 3.281 huizen verwoest en 3.137 werden beschadigd. Schade na de uitbarsting van de berg Pinatubo werd meestal veroorzaakt door lahars - door regen veroorzaakte stromen van vulkanisch puin die mensen en dieren doodden en huizen begraven in de maanden na de uitbarsting. Bovendien doodde een andere Mount Pinatubo-uitbarsting in augustus 1992 72 mensen.

Het Amerikaanse leger keerde nooit terug naar Clark Air Base en droeg de beschadigde basis over aan de Filippijnse regering op 26 november 1991. Vandaag blijft de regio herbouwen en herstellen van de ramp.