Monetair beleid is belangrijk bij beslissingen die de Amerikaanse regering neemt over economische praktijken en voorschriften, maar even belangrijk zijn het fiscale beleid, waarop de overheidsuitgaven en belastinghervorming zijn gericht om de economie te stimuleren.
Om het belang van monetair beleid in de vergelijking te begrijpen, moet men eerst begrijpen wat de term betekent. De economische tijden definieert monetair beleid als 'het macro-economische beleid van de centrale bank', dat rentetarieven, geldhoeveelheid beheert en functioneert als de vraagzijde van economisch beleid om inflatie, consumptie, groei en liquiditeit te beïnvloeden.
Er is echter een limiet aan het bedrag dat het monetaire beleid de economie kan beïnvloeden, omdat het afhangt van rentetarieven en monetaire circulatie. Zodra de rente nul wordt, kan de Federal Reserve niet veel meer doen op het gebied van monetair beleid om de economie te helpen.
Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken stelt dat een van de belangrijkste redenen dat het monetaire beleid gunstig is tijdens financieel succesvolle periodes van de Amerikaanse economie, is dat het de inflatiecijfers positief beïnvloedt, maar relatief nutteloos is in de strijd tegen de werkloosheid.
Dit komt omdat er een limiet is aan de hoeveelheid monetaire manipulatie die de Federal Reserve kan doen aan de wereldwijde waarde, of wisselkoers, als de Amerikaanse dollar daalt. Monetair beleid beïnvloedt voornamelijk de rentetarieven door controle van de hoeveelheid valuta in omloop (en andere factoren), dus als de rente op nul procent uitkomt, kan een bank niets anders doen.
Als je terugkijkt op de Grote Depressie, faalden meer dan 3.000 banken in de jaren dertig - het monetaire beleid betekende heel weinig toen de waarde van de dollar naar de laagste koers in de geschiedenis was gezakt. In plaats daarvan hebben Amerika en een aantal impopulaire maar succesvolle economische beleidsmaatregelen geholpen om weer op de been te komen.
Fiscaal beleid opende nieuwe banen en verhoogde de overheidsuitgaven om het verkeerde van de marktcrash recht te zetten. Kortom, de Verenigde Staten of een ander bestuursorgaan kan in tijden van nood een agressief fiscaal beleid voeren om marktstagnatie tegen te gaan.
Omdat de Amerikaanse economie het hoogste punt in het laatste decennium (de jaren 2010) heeft ervaren, heeft het monetaire beleid dat belastingen verlaagt en de overheidsuitgaven op bedrijfs- en banencreërende markten verhoogt, vooral onder voormalig president Barack Obama, geleid tot een daling van de werkloosheidspercentage en een snelle toename van het BBP van de Verenigde Staten.
Fiscaal en monetair beleid gaan hand in hand in de federale wetgevende macht, waar jaarlijkse begrotingen de overheidsuitgaven in bepaalde economie-stimulerende gebieden dicteren, evenals het scheppen van banen door initiatieven voor sociaal welzijn. De Federal Reserve dicteert jaarlijks rentetarieven, liquiditeit en valutacirculatie, die op hun beurt ook de markt stimuleren.
In werkelijkheid zou het delicate evenwicht van onze economie zonder een fiscaal of monetair beleid in de federale Verenigde Staten en zelfs in de lokale en nationale overheid kunnen terugvallen in een nieuwe grote depressie. Regelgeving is daarom belangrijk voor het handhaven van een status-quo in alle staten waarin elke burger zijn recht op leven, vrijheid en het nastreven van geluk is gewaarborgd.