Doornenkroon Zeesterren zijn prachtige moordenaars

Doornenkroon zeester (Acanthaster planci) Zijn prachtige, stekelige en verwoestende wezens die massale vernietiging hebben veroorzaakt aan enkele van de mooiste koraalriffen ter wereld.

Beschrijving

Een van de meest opvallende kenmerken van de doornenkroonzeester zijn de stekels, die tot twee centimeter lang kunnen zijn. Deze zeesterren kunnen een diameter hebben van negen centimeter tot drie voet. Ze hebben 7 tot 23 armen. Doornenkroon zeesterren hebben een verscheidenheid aan mogelijke kleurencombinaties, met huidskleuren die bruin, grijs, groen of paars omvatten. Rug kleuren zijn rood, geel, blauw en bruin. Ondanks hun stijve uiterlijk zijn doornenkroon zeesterren verrassend behendig.

Doornenkroon Feiten over zeesterren

• Koninkrijk: Animalia
• Phylum: Echinodermata
• Subphylum: Asterozoa
• Klasse: Asteroidea
• Superorder: Valvatacea
• Bestelling: Valvatida
• Familie: Acanthasteridae
• Geslacht: Acanthaster
• Soort: Planci

Habitat en distributie

Doornenkroon zeester geeft de voorkeur aan relatief ongestoord water, te vinden in lagunes en diep water. Het is een tropische soort die leeft in de Indo-Pacific regio, inclusief de Rode Zee, de Zuidelijke Pacific, Japan en Australië. In de VS worden ze gevonden in Hawaï.

Voeden

Doornenkroon zeester eet meestal de poliepen van harde, relatief snelgroeiende steenachtige koralen, zoals staghornkoralen. Als voedsel schaars is, eten ze andere koraalsoorten. Ze voeden zich door hun maag uit hun lichaam naar het koraalrif te extruderen en vervolgens enzymen te gebruiken om de koraalpoliepen te verteren. Dit proces kan enkele uren duren. Nadat de koraalpoliepen zijn verteerd, gaat de zeester weg en laat alleen het witte koraalskelet achter.

Roofdieren van doornenkroonzeester (meestal van kleine / jonge zeester) zijn de gigantische tritonslak, humphead Maori wrasse, sterrige kogelvis en titan trekkervis.

Reproductie

Reproductie in doornenkroon is seksueel en vindt plaats door externe bemesting. Vrouwtjes en mannetjes geven respectievelijk eieren en sperma af, die worden bevrucht in de waterkolom. Een vrouwtje kan tijdens een broedseizoen 60 tot 65 miljoen eieren produceren. Bevruchte eieren komen uit in larven, die twee tot vier weken planktonisch zijn voordat ze zich op de oceaanbodem vestigen. Deze jonge zeesterren voeden zich enkele maanden met koraalalgen voordat ze hun dieet op koralen overschakelen.

Behoud

De doornenkroon heeft een populatie die gezond genoeg is en die niet hoeft te worden geëvalueerd voor behoud. Soms kunnen zeesterrenpopulaties zo hoog worden dat ze riffen verwoesten.

Wanneer doornenkroonpopulaties zich op een gezond niveau bevinden, kunnen ze goed zijn voor een rif. Ze kunnen grotere, snelgroeiende steenkoralen onder controle houden, waardoor kleine koralen kunnen groeien. Ze kunnen ook ruimte vrijmaken voor meer langzaam groeiende koralen om te groeien en de diversiteit te vergroten. 

Ongeveer om de 17 jaar is er echter een uitbraak van doornenkroonzeester. Er wordt gezegd dat een uitbraak optreedt wanneer er 30 of meer zeesterren per hectare zijn. Op dit punt consumeert de zeester koraal sneller dan het koraal kan teruggroeien. In de jaren 1970 was er een punt waarop 1.000 zeesterren per hectare werden waargenomen in een deel van het noordelijke Great Barrier Reef.

Hoewel het lijkt alsof deze uitbraken duizenden jaren cyclisch hebben plaatsgevonden, lijken recente uitbraken vaker en ernstiger te zijn. De exacte oorzaak is onbekend, maar er zijn enkele theorieën. Een probleem is de afvoer, die chemicaliën (bijvoorbeeld landbouwpesticiden) van het land naar de oceaan wast. Dit pompt meer voedingsstoffen in het water dat een bloei in plankton veroorzaakt, wat op zijn beurt extra voedsel biedt voor doornenkroonzeesterlarven en zorgt ervoor dat de populatie groeit. Een andere oorzaak kan overbevissing zijn, waardoor de populatie van zeesterroofdieren is afgenomen. Een voorbeeld hiervan is de oververzameling van gigantische Triton-schelpen, die worden gewaardeerd als souvenirs. 

Wetenschappers en resource managers zoeken naar oplossingen voor uitbraken van doornenkronen. Een techniek voor het omgaan met de zeester houdt in dat ze worden vergiftigd. Individuele zeesterren moeten handmatig worden vergiftigd door duikers, wat een tijd- en arbeidsintensief proces is, dus het kan alleen haalbaar zijn over kleine delen van een rif. Een andere oplossing is om te proberen uitbraken te voorkomen of te voorkomen dat ze zo groot worden. Een manier om dat te doen is door samen te werken met de landbouw om het gebruik van pesticiden te verminderen en door praktijken zoals geïntegreerd ongediertebestrijding. 

Wees voorzichtig tijdens het duiken

Wees voorzichtig bij het snorkelen of duiken rond doornenkroonzeesterren. Hun stekels zijn scherp genoeg om een ​​prikwond te creëren (hoewel een nat pak) en ze bevatten een gif dat pijn, misselijkheid en braken kan veroorzaken.