Waar haalden Spanjaarden hun 'Lisp' vandaan?

Als je lang genoeg Spaans studeert, hoor je vroeg of laat een verhaal over de Spaanse koning Ferdinand, die zogenaamd met een lisp sprak, waardoor Spanjaarden hem imiteerden in het uitspreken van de z en soms de c wordt uitgesproken met het 'th'-geluid van' dun '.

Vaak herhaald verhaal Alleen een urban legend

Sommige lezers van deze site hebben zelfs gemeld dat ze het verhaal van hun Spaanse instructeurs hoorden.

Het is een geweldig verhaal, maar het is precies dat: een verhaal. Meer precies, het is een stedelijke legende, een van die verhalen die zo vaak wordt herhaald dat mensen het gaan geloven. Net als veel andere legendes heeft het genoeg waarheid - sommige Spanjaarden spreken inderdaad met iets dat de niet-geïnformeerden een lisp zouden kunnen noemen - om te geloven, op voorwaarde dat men het verhaal niet te nauwgezet onderzoekt. In dit geval zou het beter bekijken van het verhaal je afvragen waarom Spanjaarden niet ook de brief uitspreken s met een zogenaamde lisp.

Hier is de echte reden voor de 'Lisp'

Een van de fundamentele verschillen in uitspraak tussen het grootste deel van Spanje en het grootste deel van Latijns-Amerika is dat de z wordt zoiets uitgesproken als de Engelse "s" in het Westen, maar zoals de stemloze "th" van "dun" in Europa. Hetzelfde geldt voor de c wanneer het vóór een komt e of ik. Maar de reden voor het verschil heeft niets te maken met een koning van lang geleden; de basisreden is hetzelfde als waarom Amerikaanse inwoners veel woorden anders uitspreken dan hun Britse tegenhangers.

Het feit is dat alle levende talen evolueren. En wanneer een groep sprekers gescheiden is van een andere groep, zullen de twee groepen na verloop van tijd uit elkaar gaan en hun eigen bijzonderheden ontwikkelen in uitspraak, grammatica en vocabulaire. Net zoals Engelstaligen anders praten in onder andere de VS, Canada, Groot-Brittannië, Australië en Zuid-Afrika, zo verschillen ook Spaanstaligen tussen Spanje en de Latijns-Amerikaanse landen. Zelfs binnen een land, waaronder Spanje, hoor je regionale variaties in de uitspraak. En dat is alles waar we het over hebben met de "lisp." We hebben dus geen lisp of een geïmiteerde lisp, maar een verschil in uitspraak. De uitspraak in Latijns-Amerika is niet correcter of minder correct dan die in Spanje.

Er is niet altijd een specifieke verklaring waarom taal verandert in de manier waarop het verandert. Maar er is een plausibele verklaring voor deze verandering, volgens een afgestudeerde student die naar deze site schreef na de publicatie van een eerdere versie van dit artikel. Dit is wat hij zei:

"Als een afgestudeerde student van de Spaanse taal en een Spanjaard, geconfronteerd worden met mensen die de oorsprong van de" lisp "in het grootste deel van Spanje 'kennen', is dat een van mijn pet peeves. Ik heb het 'lisping king'-verhaal veel gehoord tijden, zelfs van gecultiveerde mensen die native speakers zijn, hoewel je het niet van een Spanjaard zult horen.

"Ten eerste de ceceo is geen lisp. Een lisp is de verkeerde uitspraak van de sibilant s geluid. In het Castiliaans Spaans, de sibilant s geluid bestaat en wordt vertegenwoordigd door de letter s. De ceceo komt binnen om de geluiden te vertegenwoordigen die door de letters worden gemaakt z en c gevolgd door ik of e.

"In het middeleeuwse Castiliaans waren er twee geluiden die uiteindelijk evolueerden naar de ceceo, de ç (de cedilla) zoals in plaça en de z als in DeZir. De cedilla maakte een / Ts / geluid en de z een / Dz / geluid. Dit geeft meer inzicht in waarom die soortgelijke geluiden mogelijk zijn geëvolueerd naar de ceceo."

Uitspraakterminologie

In de bovenstaande studentcommentaar staat de term ceceo wordt gebruikt om te verwijzen naar de uitspraak van de z (en van c voordat e of ik). Om precies te zijn, echter, de term ceceo verwijst naar hoe de s wordt uitgesproken, namelijk hetzelfde als de z van het grootste deel van Spanje, dus bijvoorbeeld, sinc zou worden uitgesproken als ruwweg "denken" in plaats van als "zinken". In de meeste regio's is deze uitspraak van de s wordt als ondermaats beschouwd. Wanneer precies gebruikt, ceceo verwijst niet naar de uitspraak van de z, ci of ce, hoewel die fout vaak wordt gemaakt.

Andere regionale variaties in de uitspraak

Hoewel verschillen in de uitspraak van de z (en soms c) zijn de bekendste van de geografische verschillen in de Spaanse uitspraak, ze zijn niet de enige.

Een andere bekende regionale variatie omvat yeísmo, de neiging, bijna overal, voor de ll en de Y delen om hetzelfde geluid te delen. Dus in de meeste gebieden, pollo (kip) en poyo (een soort bank) worden gelijk uitgesproken. Maar in delen van Zuid-Amerika klinkt het geluid van de ll kan zoiets zijn als de "s" in "maat", ook wel een "zh" -geluid genoemd. En soms kan het geluid zoiets zijn als de "j" of "sh" van het Engels.

Andere regionale variaties zijn onder meer het verzachten of verdwijnen van de s geluid en een samenvoeging van de l en r klanken.

De oorzaak van al deze variaties is ongeveer dezelfde als voor de regionale variaties in de z-isolatie van sommige sprekers kan leiden tot uiteenlopende uitspraken.

Belangrijkste leerpunten

• Talen zoals Engels en Spaans die brede geografische gebieden bestrijken, hebben de neiging regionale verschillen in uitspraak te ontwikkelen.
• Zo'n natuurlijke verandering in regionale uitspraak - en niet een lang geleden koninklijk edict zoals soms wordt gedacht - is verantwoordelijk voor de z (en c voordat e of ik) anders uitgesproken in Latijns-Amerika dan in Spanje.
• Degenen die gewend zijn aan de uitspraak in Latijns-Amerika moeten niet denken aan de uitspraak van Spanje en die inferieur zijn, of vice versa-verschillen bestaan, maar geen van beide soorten Spaans is inherent beter.