Battle of Wake Island uit de Tweede Wereldoorlog

De Slag om Wake Island werd uitgevochten van 8-23 december 1941, tijdens de openingsdagen van de Tweede Wereldoorlog (1939-1945). Wake Island, een klein atol in de centrale Stille Oceaan, werd in 1899 door de Verenigde Staten geannexeerd. Gelegen tussen Midway en Guam, werd het eiland pas definitief geregeld in 1935 toen Pan American Airways een stad en hotel bouwde om hun trans-Pacific China te bedienen Clipper vluchten. Wake Island, bestaande uit drie kleine eilandjes, Wake, Peale en Wilkes, lag ten noorden van de door Japan vastgehouden Marshalleilanden en ten oosten van Guam.

Toen de spanningen met Japan aan het eind van de jaren dertig toenamen, begon de Amerikaanse marine inspanningen te leveren om het eiland te versterken. De werkzaamheden op een vliegveld en defensieve posities begonnen in januari 1941. De volgende maand, als onderdeel van Executive Order 8682, werd het Wake Island Naval Defensive Sea Area gecreëerd dat het maritieme verkeer rond het eiland beperkte tot Amerikaanse militaire schepen en die goedgekeurd door de secretaris van de marine. Een bijbehorend reservaat voor marine-luchtruim op Wake Island werd ook boven het atol opgezet. Bovendien, zes 5 "kanonnen, die eerder op USS waren gemonteerd Texas (BB-35) en 12 3 "luchtafweergeschut werd naar Wake Island verscheept om de verdediging van het atol te versterken.

De mariniers bereiden zich voor

Terwijl het werk vorderde, arriveerden de 400 man van het 1st Marine Defense Battalion op 19 augustus onder leiding van majoor James P.S. Devereux. Op 28 november arriveerde commandant Winfield S. Cunningham, een marine-vlieger, om het algehele bevel over het garnizoen van het eiland op zich te nemen. Deze troepen voegden zich bij de 1.221 arbeiders van de Morrison-Knudsen Corporation die de faciliteiten van het eiland voltooiden en de Pan-Amerikaanse staf, waaronder 45 Chamorros (Micronesiërs uit Guam).

Begin december was het vliegveld operationeel, hoewel niet compleet. De radarapparatuur van het eiland bleef in Pearl Harbor en er waren geen beschermende bekleding gebouwd om vliegtuigen tegen luchtaanvallen te beschermen. Hoewel de kanonnen waren geplaatst, was er slechts één directeur beschikbaar voor de luchtafweerbatterijen. Op 4 december arriveerden twaalf F4F Wildcats van VMF-211 op het eiland nadat ze door USS naar het westen waren vervoerd Onderneming (CV-6). Het squadron stond onder bevel van majoor Paul A. Putnam slechts vier dagen op Wake Island voordat de oorlog begon.

Krachten & Commandanten

Verenigde Staten

• Commandant Winfield S. Cunningham
• Major James P.S. Devereux
• 527 mannen
• 12 F4F Wildcats

Japan

• Admiraal Sadamichi Kajioka
• 2500 mannen
• 3 lichte kruisers, 6 torpedojagers, 2 patrouilleboten, 2 transporten en 2 vervoerders (tweede poging tot aanlanding)

De Japanse aanval begint

Vanwege de strategische ligging van het eiland hebben de Japanners voorzieningen getroffen om Wake aan te vallen en te grijpen als onderdeel van hun openingsbewegingen tegen de Verenigde Staten. Op 8 december, toen Japanse vliegtuigen Pearl Harbor aanvielen (Wake Island ligt aan de andere kant van de International Date Line), vertrokken 36 Mitsubishi G3M middelgrote bommenwerpers de Marshalleilanden naar Wake Island. Cunningham werd gewaarschuwd voor de Pearl Harbor-aanval om 06:50 uur en ontbrak aan radar. Vliegend in slecht zicht, konden de piloten de inkomende Japanse bommenwerpers niet vinden.

Door het eiland te veroveren, slaagden de Japanners erin acht van de Wildcats van VMF-211 ter plaatse te vernietigen en schade aan te richten op het vliegveld en de faciliteiten van Pam Am. Onder de slachtoffers vielen 23 doden en 11 gewonden van VMF-211, waaronder veel van de monteurs van het squadron. Na de inval werden de niet-Chamorro Pan-Amerikaanse werknemers geëvacueerd van Wake Island aan boord van de Martin 130 Filippijnse Clipper die de aanval had overleefd.

Een stijve verdediging

Met pensioen zonder verliezen, keerde het Japanse vliegtuig de volgende dag terug. Deze aanval was gericht op de infrastructuur van Wake Island en resulteerde in de vernietiging van het ziekenhuis en de luchtvaartfaciliteiten van Pan American. Het aanvallen van de bommenwerpers, VMF-211's vier overgebleven jagers slaagden erin om twee Japanse vliegtuigen neer te halen. Terwijl het luchtgevecht woedde, verliet Schout-bij-nacht Sadamichi Kajioka Roi op de Marshalleilanden met een kleine invasievloot op 9 december. Op 10 september vielen Japanse vliegtuigen doelen in Wilkes aan en ontploften een voorraad dynamiet die de munitie voor de kanonnen van het eiland vernietigde.

Aangekomen bij Wake Island op 11 december, beval Kajioka zijn schepen vooruit om 450 Special Naval Landing Force troepen te landen. Onder leiding van Devereux hielden marinegeweren hun vuur totdat de Japanners binnen bereik van Wake's 5 "kustverdedigingskanonnen waren. Zijn vuurwapens slaagden erin de torpedojager te laten zinken Hayate en het Kajioka's vlaggenschip, de lichte kruiser, ernstig beschadigen Yubari. Onder zwaar vuur koos Kajioka ervoor zich buiten bereik terug te trekken. Tegenaanval, de vier overgebleven vliegtuigen van VMF-211 slaagden erin de torpedojager te laten zinken Kisaragi toen een bom in de dieptelasten van het schip landde. Kapitein Henry T. Elrod ontving postuum de eremedaille voor zijn aandeel in de vernietiging van het schip.

Roept om hulp

Terwijl de Japanners zich hergroepeerden, riepen Cunningham en Devereux om hulp vanuit Hawaii. Gestimuleerd in zijn pogingen om het eiland te veroveren, bleef Kajioka in de buurt en richtte extra luchtaanvallen tegen de verdedigingswerken. Bovendien werd hij versterkt door extra schepen, waaronder de vervoerders Soryu en Hiryu die naar het zuiden werden afgeleid van de terugtrekkende Force Harbor-aanvalsmacht. Terwijl Kajioka zijn volgende zet plande, stuurde vice-admiraal William S. Pye, de waarnemend opperbevelhebber van de Amerikaanse Pacific Fleet, achterste admiraals Frank J. Fletcher en Wilson Brown een hulpmacht naar Wake.

Gecentreerd op de drager USS Saratoga (CV-3) De strijdkrachten van Fletcher droegen extra troepen en vliegtuigen voor het belegerde garnizoen. Langzaam bewegend, werd de hulpkracht teruggeroepen door Pye op 22 december nadat hij hoorde dat twee Japanse luchtvaartmaatschappijen in het gebied actief waren. Diezelfde dag verloor VMF-211 twee vliegtuigen. Op 23 december, met de luchtvaartmaatschappij die luchtafdekking verzorgde, ging Kajioka opnieuw vooruit. Na een voorlopig bombardement landden de Japanners op het eiland. hoewel Patrouilleboot nr. 32 en Patrouilleboot nr. 33 waren verloren in de gevechten, bij het ochtendgloren waren meer dan 1.000 mannen aan land gekomen.