Slag om Taranto uit de Tweede Wereldoorlog

De Slag om Taranto werd gevochten in de nacht van 11/12 op 1940 en maakte deel uit van de Mediterrane Campagne van de Tweede Wereldoorlog (1939-1945). In 1940 begonnen Britse troepen te vechten tegen de Italianen in Noord-Afrika. Terwijl de Italianen gemakkelijk hun troepen konden bevoorraden, bleek de logistieke situatie voor de Britten moeilijker omdat hun schepen bijna de hele Middellandse Zee moesten doorkruisen. In het begin van de campagne konden de Britten de zeestraten beheersen, maar halverwege 1940 begonnen de tafels te draaien, met de Italianen in aantal in elke klasse van schepen behalve vliegdekschepen. Hoewel ze over superieure kracht beschikten, de Italiaan Regia Marina was niet bereid om te vechten, gaf er de voorkeur aan een strategie te volgen om een ​​'vloot in bestaan' te behouden.

Bezorgd dat de Italiaanse zeesterkte zou worden verminderd voordat de Duitsers hun bondgenoot konden helpen, gaf premier Winston Churchill het bevel om actie te ondernemen. De planning voor dit soort eventualiteit was al begonnen in 1938, tijdens de crisis in München, toen admiraal Sir Dudley Pound, commandant van de mediterrane vloot, zijn staf opdracht gaf om opties te onderzoeken voor het aanvallen van de Italiaanse basis in Taranto. Gedurende deze tijd, Captain Lumley Lyster van de vervoerder HMS glorieus stelde voor zijn vliegtuig te gebruiken om een ​​nachtelijke aanval uit te voeren. Overtuigd door Lyster, beval Pound de training te starten, maar de oplossing van de crisis leidde ertoe dat de operatie werd opgeschort. 

Toen hij de mediterrane vloot verliet, adviseerde Pound zijn vervanger, admiraal Sir Andrew Cunningham, van het voorgestelde plan, toen bekend als Operatie Oordeel. Het plan werd opnieuw geactiveerd in september 1940, toen de hoofdauteur Lyster, nu een admiraal, zich bij de vloot van Cunningham voegde met de nieuwe luchtvaartmaatschappij HMS illustere. Cunningham en Lyster verfijnden het plan en waren van plan om verder te gaan met Operation Judgement op 21 oktober, Trafalgar Day, met vliegtuigen van HMS illustere en HMS Adelaar.

Het Britse plan

De samenstelling van de slagkracht werd later gewijzigd na brandschade aan illustere en actieschade aan Adelaar. Terwijl Adelaar werd gerepareerd, werd besloten om alleen met de aanval door te gaan illustere. Verschillende Adelaar's vliegtuigen werden overgebracht om te vergroten illustere'luchtgroep en de vliegdekschip zeilden op 6 november. Het commando over de task force, inclusief het squadron van Lyster illustere, de zware cruisers HMS Berwick en HMS York, de lichte cruisers HMS Gloucester en HMS Glasgow, en de torpedojagers HMS Hyperion, HMS Ilex, HMS Haastig, en HMS Havelock.  

Voorbereidende werkzaamheden

In de dagen voor de aanval voerde de 431 Algemene verkenningsvlucht van de Royal Air Force verschillende verkenningsvluchten uit Malta om de aanwezigheid van de Italiaanse vloot in Taranto te bevestigen. Foto's van deze vluchten wezen op veranderingen in de verdedigingswerken van de basis, zoals de inzet van spervuurballonnen, en Lyster beval de nodige wijzigingen aan het stakingsplan. De situatie in Taranto werd bevestigd in de nacht van 11 november door een overvlieging door een korte Sunderland-vliegboot. Gespot door de Italianen, waarschuwde dit vliegtuig hun verdediging, maar omdat ze geen radar hadden, waren ze zich niet bewust van de naderende aanval.

In Taranto werd de basis verdedigd door 101 luchtafweergeschut en ongeveer 27 spervuurballonnen. Extra ballonnen waren geplaatst, maar waren verloren als gevolg van de harde wind op 6 november. In de ankerplaats zouden de grotere oorlogsschepen normaal worden beschermd door anti-torpedo-netten, maar veel waren verwijderd in afwachting van een lopende schietoefening. Degenen die aanwezig waren, strekten zich niet diep genoeg uit om volledig te beschermen tegen de Britse torpedo's.

Fleets & Commanders:

Koninklijke Marine

• Admiraal Sir Andrew Cunningham
• Admiraal Lumley Lyster
• 24 torpedobommenwerpers, 1 vliegdekschip, 2 zware kruisers, 2 lichte kruisers, 4 torpedojagers

Regia Marina

• Admiraal Inigo Campioni
• 6 slagschepen, 7 zware kruisers, 2 lichte kruisers, 8 torpedojagers

Vliegtuigen in de nacht

Aan boord illustere, 21 Fairey Swordfish tweedekker torpedobommenwerpers begonnen op te stijgen in de nacht van 11 november toen de taakgroep van Lyster door de Ionische Zee trok. Elf van de vliegtuigen waren bewapend met torpedo's, terwijl de rest fakkels en bommen droeg. Het Britse plan riep de vliegtuigen op om in twee golven aan te vallen. De eerste golf kreeg doelen toegewezen in zowel de buitenste als de binnenste havens van Taranto.

Onder leiding van luitenant-commandant Kenneth Williamson vertrok de eerste vlucht illustere rond 21.00 uur op 11 november. De tweede golf, geregisseerd door luitenant-commandant J. W. Hale, vertrok ongeveer 90 minuten later. Bij het naderen van de haven net voor 23.00 uur liet een deel van Williamsons vlucht fakkels vallen en bombardeerde olieopslagtanks terwijl de rest van het vliegtuig hun aanval begon op de 6 slagschepen, 7 zware kruisers, 2 lichte kruisers, 8 torpedojagers in de haven.

Deze zagen het slagschip Conte di Cavour raakte met een torpedo die tijdens het slagschip kritieke schade veroorzaakte Littorio onderhield ook twee torpedo-aanvallen. In de loop van deze aanvallen werd Williamsons Zwaardvis neergeschoten door vuur van Conte di Cavour. Het bommenwerpersgedeelte van Williamsons vlucht, geleid door Captain Oliver Patch, Royal Marines, viel aan met twee kruisers die afgemeerd lagen in de Mar Piccolo.  

Hale's vlucht van negen vliegtuigen, vier gewapend met bommenwerpers en vijf met torpedo's, naderde Taranto vanuit het noorden rond middernacht. De zwaardvis liet vallen, terwijl ze aan hun loop begonnen, intens, maar ineffectief luchtafweergeschut doorstaan. Twee van Hale's bemanningen vielen aan Littorio scoorde één torpedo-hit terwijl een andere miste in een poging op het slagschip Vittorio Veneto.  Een andere zwaardvis slaagde erin het slagschip te raken Caio Duilio met een torpedo, een groot gat in de boeg scheuren en zijn voorste tijdschriften overstromen. Hun munitie was op, de tweede vlucht maakte de haven leeg en keerde terug naar illustere.

Nasleep

In hun kielzog vertrokken de 21 zwaardvissen Conte di Cavour gezonken en de oorlogsschepen Littorio en Caio Duilio zwaar beschadigd. De laatste was opzettelijk gegrond om te voorkomen dat hij zou zinken. Ze hebben ook een zware kruiser zwaar beschadigd. Britse verliezen waren twee zwaardvis gevlogen door Williamson en luitenant Gerald W.L.A. Bayly. Terwijl Williamson en zijn waarnemer luitenant N.J. Scarlett werden gevangen genomen, werden Bayly en zijn waarnemer, luitenant H.J. Slaughter gedood in actie. In één nacht slaagde de Royal Navy erin de Italiaanse slagschipvloot te halveren en kreeg een enorm voordeel in de Middellandse Zee. Als gevolg van de staking trokken de Italianen het grootste deel van hun vloot verder naar het noorden terug naar Napels.

De inval in Taranto veranderde de mening van veel marine-experts over torpedo-aanvallen vanuit de lucht. Vóór Taranto geloofden velen dat diep water (100 ft) nodig was om torpedo's met succes te laten vallen. Om het ondiepe water van de haven van Taranto (40 voet) te compenseren, hebben de Britten hun torpedo's speciaal aangepast en van zeer lage hoogte laten vallen. Deze oplossing, evenals andere aspecten van de inval, werd grondig bestudeerd door de Japanners toen zij hun aanval op Pearl Harbor het volgende jaar planden.