Wereldoorlog I HMS Dreadnought

In de vroege jaren van de 20e eeuw begonnen marine visionairs zoals admiraal Sir John "Jackie" Fisher van de Royal Navy en Vittorio Cuniberti van de Regia Marnia te pleiten voor het ontwerpen van "all-big-gun" slagschepen. Zo'n schip zou alleen de grootste kanonnen hebben, op dit moment 12 ", en zou grotendeels afzien van de secundaire bewapening van het schip. Jane's vechtschepen in 1903 betoogde Cuniberti dat het ideale slagschip twaalf 12-inch kanonnen in zes torentjes zou hebben, een pantser van 12 "dik, 17.000 ton verdringt en 24 knopen kan verdragen. Hij voorzag deze" kolos "van de zeeën als zijnde in staat om te vernietigen elke bestaande vijand erkende echter dat de bouw van dergelijke schepen alleen kon worden toegestaan ​​door 's werelds toonaangevende marines.

Een nieuwe aanpak

Een jaar na het artikel van Cuniberti riep Fisher een informele groep bijeen om dit soort ontwerpen te beoordelen. De allesomvattende wapenaanpak werd gevalideerd tijdens de overwinning van admiraal Heihachiro Togo in de Slag om Tsushima (1905), waarbij de belangrijkste kanonnen van Japanse slagschepen het grootste deel van de schade aan de Russische Baltische vloot toebrachten. Britse waarnemers aan boord van Japanse schepen meldden dit aan Fisher, nu First Sea Lord, met de verdere observatie dat de 12 "kanonnen van de imperiale Japanse Marine bijzonder effectief waren. Met deze gegevens drong Fisher onmiddellijk door met een all-big-gun ontwerp.

De lessen die in Tsushima werden geleerd, werden ook omarmd door de Verenigde Staten, die begonnen te werken aan een all-big-gun klasse (de zuid Carolina-klasse) en de Japanners die begonnen met het bouwen van het slagschip Satsuma. Tijdens het plannen en bouwen voor de zuid Carolina-klasse en Satsuma begon voorafgaand aan Britse inspanningen, ze liepen al snel om verschillende redenen achterop. Naast de toegenomen vuurkracht van een all-big-gun-schip, maakte de eliminatie van de secundaire batterij het aanpassen van het vuur tijdens de strijd gemakkelijker, omdat spotters konden weten welk type pistool de spatten bij een vijandelijk schip veroorzaakte. Het verwijderen van de secundaire batterij maakte het nieuwe type ook efficiënter om te werken omdat er minder soorten schalen nodig waren.

Vooruit gaan

Deze verlaging van de kosten heeft Fisher enorm geholpen bij het verkrijgen van parlementaire goedkeuring voor zijn nieuwe schip. In samenwerking met zijn Comité voor Ontwerpen ontwikkelde Fisher zijn all-big-gun schip dat HMS werd genoemd onvervaard. Gecentreerd op een hoofdbewapening van 12 "kanonnen en een minimale topsnelheid van 21 knopen, evalueerde de commissie een verscheidenheid aan verschillende ontwerpen en lay-outs. De groep diende ook om kritiek af te weren van Fisher en de Admiraliteit.  

Voortstuwing

Inclusief de nieuwste technologie, onvervaard's elektriciteitscentrale gebruikte stoomturbines, recent ontwikkeld door Charles A. Parsons, in plaats van de standaard drievoudige expansiestoommachines. Montage van twee gepaarde sets Parsons direct-drive turbines aangedreven door achttien Babcock & Wilcox waterpijpketels, onvervaard werd aangedreven door vier driebladige propellers. Het gebruik van de Parsons-turbines verhoogde de snelheid van het schip aanzienlijk en liet het toe om elk bestaand slagschip te overtreffen. Het schip was ook uitgerust met een reeks langsschotten om de tijdschriften en schelpruimten te beschermen tegen explosies onder water.

Schild

Beschermen onvervaard de ontwerpers kozen ervoor om Krupp gecementeerd pantser te gebruiken dat werd geproduceerd in de fabriek van William Beardmore in Dalmuir, Schotland. De belangrijkste pantserriem was 11 "dik aan de waterlijn en liep taps toe tot 7" aan de onderkant. Dit werd ondersteund door een 8 "riem die liep van de waterlijn naar het hoofddek. Bescherming voor de torentjes omvatte 11" van Krupp gecementeerd pantser op de gezichten en zijkanten terwijl de daken bedekt waren met 3 "van Krupp niet-gecementeerd pantser. De toren gebruikte een soortgelijke opstelling als de torentjes.

bewapening

Voor zijn hoofdbewapening, onvervaard monteerde tien 12 "kanonnen in vijf dubbele torentjes. Drie hiervan werden gemonteerd langs de middellijn, één voorwaarts en twee achteraan, met de andere twee in" vleugel "posities aan weerszijden van de brug. Als resultaat, onvervaard kon slechts acht van zijn tien kanonnen meenemen op één doelwit. Bij het uitzetten van de torentjes, verwierp de commissie superfiring (een torentje vuurt over een andere) regelingen vanwege de bezorgdheid dat de snuitstraal van de bovenste toren problemen zou veroorzaken met de open kijkkappen van de onderste.

onvervaardDe tien 45-kaliber BL 12-inch Mark X-kanonnen waren in staat twee rondes per minuut af te vuren met een maximaal bereik van ongeveer 20.435 meter. De schaalkamers van het schip bezaten ruimte om 80 rondes per kanon op te slaan. Als aanvulling op de 12 "kanonnen waren 27 12-pdr kanonnen bedoeld voor nauwe verdediging tegen torpedoboten en torpedojagers. Voor brandbestrijding nam het schip enkele van de eerste instrumenten op voor het elektronisch overbrengen van bereik, afbuiging en orde direct naar de torentjes.

HMS onvervaard - Overzicht

• Natie: Groot Brittanië
• Type: Slagschip
• Scheepswerf: HM Dockyard, Portsmouth
• Neergelegd: 2 oktober 1905
• gelanceerd: 10 februari 1906
• In opdracht: 2 december 1906
• Lot: Uit elkaar in 1923

specificaties:

• Verplaatsing: 18.410 ton
• Lengte: 527 ft.
• Straal: 82 ft.
• Droogte: 26 ft.
• Voortstuwing: 18 Babcock & Wilcox 3-voudige waterpijpketels met Parsons stoomturbines met enkele reductie
• Snelheid: 21 knopen
• Aanvulling: 695-773 mannen

bewapening:

Guns

• 10 x BL 12 in. L / 45 Mk.X kanonnen gemonteerd in 5 dubbele B Mk.VIII torentjes
• 27 × 12-pdr 18 cwt L / 50 Mk.I geweren, enkele bevestigingen P Mk.IV
• Ondergedompelde torpedobuizen van 5 × 18 inch

Bouw

Anticiperend op de goedkeuring van het ontwerp, begon Fisher met het opslaan van staal voor onvervaard op de Royal Dockyard in Portsmouth en beval dat veel onderdelen geprefabriceerd moesten worden. Opgemaakt op 2 oktober 1905, werk verder onvervaard ging in een razend tempo verder met het schip dat werd gelanceerd door koning Edward VII op 10 februari 1906, na slechts vier maanden onderweg. Fisher werd op 3 oktober 1906 als voltooid beschouwd en beweerde dat het schip in een jaar en een dag was gebouwd. In werkelijkheid duurde het nog twee maanden om het schip af te maken en onvervaard werd pas op 2 december in gebruik genomen. Hoe dan ook, de snelheid van de constructie van het schip deed de wereld evenveel schrikken als zijn militaire capaciteiten.

Vroege dienst

Zeilen naar de Middellandse Zee en het Caribisch gebied in januari 1907, met kapitein Sir Reginald Bacon aan het hoofd, onvervaard presteerde bewonderenswaardig tijdens zijn proeven en testen. Nauw in de gaten gehouden door de marines van de wereld, onvervaard inspireerde een revolutie in slagschipontwerp en toekomstige all-big-gun-schepen werden voortaan "dreadnoughts" genoemd. Aangewezen vlaggenschip van de Home Fleet, kleine problemen met onvervaard werden gedetecteerd, zoals de locatie van de vuurleidingsplatforms en de opstelling van het pantser. Deze zijn gecorrigeerd in de vervolgklassen van dreadnoughts.

Eerste Wereldoorlog

onvervaard werd al snel overschaduwd door de Orion-slagschepen van de klasse die 13,5 "kanonnen bevatten en in 1912 in dienst gingen. Vanwege hun grotere vuurkracht werden deze nieuwe schepen" super-dreadnoughts "genoemd. Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914, onvervaard diende als vlaggenschip van het Fourth Battle Squadron gebaseerd op Scapa Flow. In deze hoedanigheid zag het zijn enige actie van het conflict toen het ramde en zonk U-29 op 18 maart 1915.

Begin 1916 opnieuw ingericht, onvervaard verschoof naar het zuiden en werd onderdeel van het Third Battle Squadron in Sheerness. Ironisch genoeg nam het vanwege deze overdracht niet deel aan de Slag om Jutland in 1916, waar de grootste confrontatie plaatsvond van slagschepen waarvan het ontwerp was geïnspireerd door onvervaard. Terugkerend naar het Vierde Battle Squadron in maart 1918, onvervaard werd afbetaald in juli en in de reserve geplaatst in Rosyth de volgende februari. In reserve blijven, onvervaard werd later verkocht en gesloopt bij Inverkeithing in 1923.

Gevolg

Terwijl onvervaard's carrière was grotendeels rustig, het schip begon een van de grootste wapenwedstrijden in de geschiedenis die uiteindelijk culmineerde in de Eerste Wereldoorlog. Hoewel Fisher van plan was geweest om onvervaard om de Britse zeemacht aan te tonen, verminderde het revolutionaire karakter van zijn ontwerp onmiddellijk de superioriteit van 25 schepen in Groot-Brittannië in slagschepen tot 1. Volgens de ontwerpparameters uiteengezet door onvervaard, zowel Groot-Brittannië als Duitsland begonnen met het bouwen van slagschipprogramma's van ongekende omvang en reikwijdte, waarbij elk trachtte grotere, krachtiger bewapende schepen te bouwen. Als resultaat, onvervaard en de vroege zussen waren al snel uit de klasse toen de Royal Navy en Kaiserliche Marine hun rangen snel uitbreidden met steeds modernere oorlogsschepen. De slagschepen geïnspireerd door onvervaard diende als de ruggengraat van de marines van de wereld tot de opkomst van het vliegdekschip tijdens de Tweede Wereldoorlog.