Wie vond de tandenstoker uit?

Dankzij de bescheiden tandenstoker is het verzorgen van je mondhygiëne na de maaltijd een beetje een ritueel geworden. Met naaldachtige precisie maakt het het verwijderen van onbetamelijke stukjes voedselresten, zoals die koppige reep gesnipperde kip, een zeer bevredigende taak. Dus wie moeten we daarvoor bedanken?

DIY-oorsprong 

De tandenstoker is een van de weinige uitvindingen die tegenwoordig worden gebruikt die dateren van vóór de komst van moderne mensen. Fossiel bewijs van oude schedels suggereert bijvoorbeeld dat vroege Neanderthalers gereedschap gebruikten om hun tanden te plukken. Wetenschappers hebben ook tandinsprongen gevonden die wijzen op tandenplukken in menselijke resten onder Australische Aboriginals, prehistorische indianen en de eerste Egyptenaren.  

De praktijk van tanden plukken was ook niet ongewoon bij vroege beschavingen. Mesopotamiërs gebruikten instrumenten om tandheelkundige spleten schoon te houden en artefacten zoals tandenstokers gemaakt van zilver, brons en verschillende andere edelmetalen die dateren uit de oudheid zijn ook opgegraven. Tegen de middeleeuwen werd het dragen van een gouden of zilveren tandenstoker in een fancy case een manier voor bevoorrechte Europeanen om zich te onderscheiden van gewone mensen.

De tandenstoker was niet altijd het bescheiden, in massa geproduceerde en wegwerpbare stuk hout dat we vandaag hebben leren kennen. Koningin Elizabeth ontving ooit zes gouden tandenstokers als geschenk en liet ze vaak zien. Er is zelfs een anoniem portret dat haar afbeeldt als een oude vrouw die meerdere kettingen om haar nek draagt, waaraan een gouden tandenstoker of een koker hing.

Ondertussen namen degenen die dergelijke luxe niet konden betalen hun toevlucht tot creatievere manieren om hun eigen tandenstokers te maken. De Romeinen bedachten een bijzonder slimme methode om vogelveren te trekken, de ganzenveer af te hakken en de punt te slijpen. De techniek werd doorgegeven aan toekomstige generaties in Europa en uiteindelijk overgedragen aan de nieuwe wereld. In Amerika sneden inheemse volkeren tandenstokers van hertenbot. En net in het noorden gebruikte Eskimos walrus snorharen.

Toevallig werd hout over het algemeen ongeschikt geacht voor het losmaken van ingesloten stukjes voedsel. Takken van bomen waren onvoldoende omdat ze de neiging hadden om te slijten als ze nat waren en de neiging hadden om te splinteren, wat vaak problematisch was. Een uitzondering is de mastiekboom van Zuid-Europa, met de Romeinen als een van de eersten die profiteren van het aangename aroma van de plant en de wittereigenschappen van tanden.

Een tandenstoker voor de massa

Met de alomtegenwoordigheid van tandverzamelgereedschap over de hele wereld, was het slechts een kwestie van tijd voordat een industrie rondom hen werd gebouwd. Toen kleine bedrijven die gespecialiseerd waren in de productie van tandenstoker zich begonnen te ontwikkelen, groeide ook de vraag naar tandenstokers. Amerikaanse ondernemer genaamd Charles Forster.

De massaproductie van tandenstokers is te herleiden tot de Mondego River Valley in Portugal. Het was daar, in de kleine gemeente Coimbra, dat de 16^th eeuwse nonnen van het klooster Mos-teiro de Lorvão begonnen tandenstokers te maken als een wegwerpgereedschap voor het oppakken van plakkerig gebak dat de neiging had om residu's op vingers en tanden achter te laten. De lokale bevolking heeft uiteindelijk de traditie overgenomen, met alleen het beste orangewood en een mes om de tandenstokers met de hand te maken.

De regio zou na verloop van tijd een reputatie verdienen als de wereldhoofdstad van de tandenstokerindustrie waar de beste tandenstokers werden gemaakt. Er kwamen al snel bestellingen uit heel Europa binnen en de verzending werd naar het buitenland verzonden. De Portugezen waren vooral bekend om een ​​speciaal type cocktailtand genaamd "palitos especiales", onderscheidend voor hun gebeeldhouwde ingewikkelde en gekrulde schachten. In de VS proberen sommige leveranciers de stijlvolle, feestelijke esthetiek na te bootsen met tandenstokers bedekt met gekleurd cellofaan.

Tandenstokers in Amerika

De Amerikaanse ondernemer Charles Forster was vooral onder de indruk van de hoge kwaliteit van de tandenstokers in Zuid-Amerika. Toen hij in Brazilië werkte, merkte hij dat de lokale bevolking vaak een onberispelijk gebit had en schreef het toe aan het gebruik van geïmporteerde tandenstokers uit Portugal. Geïnspireerd door de schoenmaker van collega-Amerikaan Benjamin Franklin Sturtevant, ging Forster aan de slag met het bouwen van iets soortgelijks dat in staat zou zijn miljoenen tandenstokers per dag in massa te produceren.

Hoewel hij uiteindelijk in staat was om de goederen te bedenken, waren Amerikanen gewoon niet geïnteresseerd. Een deel van het probleem was dat Amerikanen al gewend waren aan hun eigen tandenstokers te snuffelen en contant geld uit te geven aan iets dat op dat moment gemakkelijk te begrijpen was. Wat nodig was, was een verandering van de zee in diepgewortelde levensstijlgewoonten en houdingen als er enige hoop was op het genereren van vraag.

Forster was toevallig zo gek genoeg om zo'n schijnbaar onoverkomelijke uitdaging aan te gaan. Enkele van de ongebruikelijke marketingtactieken die hij gebruikte, waren het inhuren van studenten om zich voor te doen als winkelklanten die tandenstokers zoeken en Harvard-studenten instrueren om ernaar te vragen wanneer ze in restaurants dineren. Snel genoeg zouden veel lokale eetgelegenheden ervoor zorgen dat tandenstokers beschikbaar waren voor klanten die op de een of andere manier de gewoonte hadden om hen te bereiken als ze op het punt staan ​​te vertrekken.

Hoewel het Forster was die op dat moment bijna in zijn eentje een groeiende markt voor massaproductie van houten tandenstokers opzette, waren er nog een paar jockeyers om mee te doen. In 1869 ontving Alphons Krizek uit Philadelphia een patent voor een 'verbetering van tandenstokers', met een haakvormig uiteinde met lepelvormig mechanisme dat is ontworpen om holle en gevoelige tanden schoon te maken. Andere gepoogde "verbeteringen" zijn onder meer een geval voor een intrekbare tandenstoker en een geparfumeerde coating bedoeld om de adem te verfrissen.  

Tegen het einde van de 19^th eeuw werden er elk jaar letterlijk miljarden tandenstokers gemaakt. In 1887 werd de telling zo hoog als vijf miljard tandenstokers, waarvan Forster meer dan de helft vertegenwoordigde. En tegen het einde van de eeuw was er één fabriek in Maine die er al zoveel maakte.  

Tandenstokers niet alleen voor het kiezen van tanden

Met de gecommercialiseerde alomtegenwoordigheid van houten tandenstokers voor eenmalig gebruik, het concept van de tandenstoker als statussymbool, dat hardnekkig bleef bestaan ​​tot 19^th eeuw, zou langzaam beginnen te vervagen. Zilveren en gouden tandenstokers, ooit immens populair onder de meest welgestelde elites in de samenleving, werden steeds vaker gebruikt als donaties bij fondsenwervers.

Maar dat betekent niet dat het nut van een tandenstoker simpelweg werd verbannen naar mondhygiëne. De meeste mensen zijn bijvoorbeeld bekend met het gebruik van tandenstokers in sociale omgevingen waar eau d'oeuvres en andere hapjes worden geserveerd. Maar ze zijn ook in staat gebleken om overvolle broodjes te spelden, vuil van de vingernagels te verwijderen en zelfs sloten te plukken.

Hoewel de standaardtandenstoker van vandaag in wezen ongewijzigd blijft ten opzichte van die van Forster ruim een ​​eeuw geleden de kop opstak, proberen ondernemers nog steeds de zeer eenvoudige iteratie te verbeteren. Een vroege poging van Forster en anderen om ze aantrekkelijker te maken, was de introductie van gearomatiseerde tandenstokers. Populaire smaken waren kaneel, wintergroen en sassafras. Een tijdlang waren er zelfs likeuraroma's, zoals Scotch en Bourbon.

Uitvinders hebben ook andere coatings getest, zoals het aanbrengen van sticks met zink als desinfectiemiddel. Een andere therapeutische benadering bestond uit het combineren van een tandenstoker en een tandvleesmassage. Anderen hebben geprobeerd aan de vorm te sleutelen door het middelste vierkant te maken als een manier om te voorkomen dat het rolt wanneer het valt, terwijl sommige nieuwere beweren verbeterde reinigingsmogelijkheden te bieden met de toevoeging van borstelachtige haren aan de kop.

Hoewel dergelijke inspanningen om een ​​betere tandenstoker te bouwen aantoonbaar enkele voordelen kunnen opleveren, is er iets met de bescheiden eenvoud van de tandenstoker, waardoor gebruikers niet veel wensen af ​​te wijken. Een wegwerpbaar, goedkoop object met een eenvoudig ontwerp dat het gewenste doel bereikt, waar u echt niet om kunt vragen - als consument of als fabrikant.