Wat is de figuur van spraakantiphrasis?

Antiphrasis (an-TIF-ra-sis) is een spraakfiguur waarin een woord of zin wordt gebruikt in een zin die strijdig is met de conventionele betekenis voor ironisch of humoristisch effect; verbale ironie. Het wordt ook wel semantische inversie genoemd.

Het bijvoeglijk naamwoord ervoor is antiphrastic.

Het woord "antiphrasis" komt van het Grieks, "uitgedrukt door het tegenovergestelde".

Voorbeelden en commentaar:

"Ja, ik heb hem vermoord. Ik heb hem vermoord voor geld - en een vrouw - en ik kreeg het geld niet en ik kreeg de vrouw niet. Mooi, is het niet? "(Fred MacMurray als Walter Neff in Dubbele schadevergoeding, 1944)

"Hij zag eruit als een nieuwe Vulcan uit zijn smidse, een misvormde reus die niet helemaal zeker was hoe te manoeuvreren in deze heldere nieuwe wereld ... Zijn echte naam, de naam die hem door zijn jeugdige moeder werd gegeven voordat ze hem in een weeshuis in Brooklyn achterliet, was Thomas Theodore Puglowski, maar zijn vrienden noemden hem allemaal klein... Tenminste, veronderstelde Tiny, dat zouden ze doen als hij vrienden had. "(Michael McClelland, Oester Blues. Pocket Books, 2001)

De eerste zin hieronder illustreert antifrase: het is duidelijk dat het geluid dat Frank maakt helemaal niet "dulcet" (of "aangenaam voor het oor") is. In de tweede passage is 'behoorlijk slim' echter gewoon een handige leugen; het is niet gebruikt als een ironische spraakfiguur.

"Ik werd gewekt door de zachte tonen van Frank, de ochtendportier, afwisselend mijn naam schreeuwend, belend aan mijn deurbel en beukend op de deur van mijn appartement. "(Dorothy Samuels, Stinkend rijk. William Morrow, 2001)

"Owen glimlachte gewoon en at zijn eieren, en reikte misschien naar Ernie en sloeg terug en zei: 'Dat is echt grappig, Ernie. Je bent best slim.'Al die tijd aan zichzelf denkend, idioot. Wat weet jij?"
"Dat kon hij natuurlijk niet hardop zeggen. Hij zou het kunnen denken, maar hij kon het niet zeggen. Als je een publieke figuur bent in een klein stadje, moet je mensen waardig behandelen, zelfs Ernie Matthews ." (Philip Gulley, Thuisbasis van Harmony. HarperOne, 2002)

gob: Wat denk je, papa - een heel klein stadje?
Larry: Een andere briljant idee, Einstein!
gob: Werkelijk? Je gaat het samen met mij bouwen?
George Sr .: Larry weet nooit echt hoe hij het sarcasme moet verkopen.
("Mr. F." Gearresteerde ontwikkeling, 2005)

"Zelfs een korte beschouwing van de meest voorkomende retorische apparaten die in ironische teksten worden gebruikt, zal dat aantonen antifrase verklaart slechts enkele daarvan, zoals litotes en tegenstrijdigheden; terwijl integendeel hyperbool werkt door overdaad, niet door oppositie, en meiose werkt door meer te bagatelliseren dan door tegen te spelen. "(Linda Hutcheon, Irony's Edge: The Theory and Politics of Irony. Routledge, 1994)

'Ik heb je gezegd dat ze volgapparatuur in onze vullingen heeft! Als jullie twee genieën had ze eruit gerukt zoals ik, we zouden niet in deze puinhoop zijn geweest! "(Justin Berfield als Reese in" Billboard. " Malcolm in het midden, 2005)

Het gebruik van antiphrasis door de "Inventive Youth of London" (1850)

"[A] ntiphrasis ...  kan het beste worden verklaard door te zeggen dat het het belangrijkste retorische ornament van de ingenieuze en inventieve jeugd van Londen, de echte stad, lijkt te zijn geworden en in de hoogste perfectie te vinden is in de gesprekken van de Artful Dodger, Mr. Charley Bates, en andere armaturen van de romans nu of recentelijk het meest in achting. Het neemt deel aan de aard van de Socratische Eironeia, door uw gedachte uit te drukken met woorden waarvan de letterlijke betekenis precies het omgekeerde daarvan is ...
Ze zeggen bijvoorbeeld over een krijgsheer: 'hoe weinig is dit!' betekenis, hoe immens! 'Hier is maar één yam!' = wat een aantal yams! Chi atoo ofa--Klein is mijn liefde voor jou = ik hou van je tot waanzin en moord. Het is te betreuren dat deze manier van spreken niet breder verspreid is onder ons: we horen inderdaad af en toe, 'je bent een aardige man!' Dit is mooi gedrag! ' en dergelijke, maar de ontwijking wordt zelden geïllustreerd in het parlementaire debat, waar het vaak zeer sierlijk zou zijn. "(" Vormen van Aanhef ". De London Quarterly Review, Oktober 1850)