Oorlog van 1812 Commodore Stephen Decatur

Stephen Decatur (5 januari 1779 - 22 maart 1820) was een Amerikaanse marineofficier die beroemd werd om zijn heldendaden tijdens de Tripoli-oorlog. Hij diende later als een heroïsche commandant in de oorlog van 1812. Hij werd gedood in een duel door een collega-officier wiens krijgsraad hij jaren eerder had deelgenomen.

Snelle feiten: Stephen Decatur

• Bekend om: Marine-exploitatie tijdens de Tripoli-oorlog en oorlog van 1812
• Geboren: 5 januari 1779 in Sinepuxent, Maryland
• Ouders: Stephen Decatur Sr., Anne Pine
• Ging dood: 22 maart 1820 in Bladensburg, Maryland
• Echtgenoot: Susan Wheeler
• Opmerkelijk citaat: "Ons land! In haar omgang met vreemde naties mag zij altijd gelijk hebben; maar ons land, goed of fout! '

Stephen Decatur, geboren op 5 januari 1779 in Sinepuxent, Maryland, was de zoon van kapitein Stephen Decatur, Sr. en zijn vrouw Anne. Een marineofficier tijdens de Amerikaanse revolutie, Decatur, Sr. liet zijn zoon de Episcopal Academy in Philadelphia opleiden. De jonge Stephen studeerde af aan de Universiteit van Pennsylvania en was een klasgenoot van toekomstige marineofficieren Charles Stewart en Richard Somers. Op 17-jarige leeftijd kreeg hij werk bij de firma Gurney en Smith en hielp hij bij het veiligstellen van hout voor de kiel van het fregat USS Verenigde Staten (44 kanonnen).

Vroege carriere

Decatur, die zijn vader in de maritieme dienst wilde volgen, ontving de hulp van Commodore John Barry bij het verkrijgen van een bevel van een midshipman. Decatur werd op 30 april 1798 in dienst getreden Verenigde Staten met Barry als zijn commandant. Hij zeilde aan boord van het fregat tijdens de Quasi-oorlog en zag actie in het Caribisch gebied als Verenigde Staten gevangen verschillende Franse kapers. Decatur demonstreerde zijn vaardigheid als een begaafd zeeman en leider en ontving in 1799 een promotie tot luitenant. Aan het einde van het conflict in 1800 werd de Amerikaanse marine door het Congres afgeslankt en veel officieren ontslagen uit de dienst.

Eerste Barbarijse oorlog

Een van de zesendertig luitenanten die door de Amerikaanse marine werden behouden, Decatur werd toegewezen aan het fregat USS Essex (36) als eerste luitenant in 1801. Onderdeel van het squadron van Commodore Richard Dale, Essex zeilde naar de Middellandse Zee om af te rekenen met die Barbary-staten die de Amerikaanse scheepvaart ten prooi vielen. Na daaropvolgende dienst aan boord van USS New York (36) keerde Decatur terug naar de VS en nam het bevel over de nieuwe brigade USS Argus (20).Varend over de Atlantische Oceaan naar Gibraltar, keerde hij het schip over aan luitenant Isaac Hull en kreeg het commando over de 12-kanon schoener USS Onderneming (14).

Brandend Philadelphia

Op 23 december 1803, Onderneming en het fregat USS Grondwet (44) veroverde de Tripolitan-ketch Mastico na een scherp gevecht. hernoemd onverschrokken, de ketch werd aan Decatur gegeven voor gebruik in een gedurfde aanval om het fregat USS te vernietigen Philadelphia (36) die aan de grond was gelopen en in oktober in de haven van Tripoli was gevangen. Om 19:00 uur op 16 februari 1804, onverschrokken, vermomd als een Maltese koopvaardijschip en vliegende Britse kleuren, drong de haven van Tripoli binnen. Bewerend dat ze hun ankers tijdens een storm waren kwijtgeraakt, vroeg Decatur toestemming om zich naast het gevangen fregat te binden.

Toen de twee schepen elkaar raakten, stormde Decatur aan boord Philadelphia met zestig mannen. Vechtend met zwaarden en snoeken, namen ze de controle over het schip en begonnen de voorbereidingen om het te verbranden. Met brandbare stoffen op hun plaats, Philadelphia werd in brand gestoken. Decatur was de laatste die het brandende schip verliet, wachtend tot hij zeker was dat het vuur was gaan branden. Ontsnappen aan de scène in onverschrokken, Decatur en zijn mannen ontweken met succes vuur uit de verdedigingswerken van de haven en bereikten de open zee. Toen hij hoorde van de prestatie van Decatur, noemde vice-admiraal Lord Horatio Nelson het 'de meest gewaagde en gedurfde act van die tijd'.

Als erkenning voor zijn succesvolle aanval werd Decatur gepromoveerd tot kapitein, waardoor hij op vijfentwintigjarige leeftijd de jongste was die de rang bekleedde. Voor de rest van de oorlog beval hij de fregatten Grondwet en Congres (38) voordat hij naar huis terugkeerde bij zijn conclusie in 1805. Drie jaar later diende hij als onderdeel van de krijgsraad die Commodore James Barron probeerde voor zijn rol in de Chesapeake-Leopard Affaire. In 1810 kreeg hij het bevel Verenigde Staten, dan gewoon in Washington DC. Varend naar het zuiden naar Norfolk, hield Decatur toezicht op de aanpassing van het schip.

Oorlog van 1812 begint

In Norfolk ontmoette Decatur Captain John S. Garden van het nieuwe fregat HMS Macedonisch. Tijdens een ontmoeting tussen de twee heeft Garden Decatur een beverhoed ingezet Macedonisch zou verslaan Verenigde Staten moeten de twee elkaar ooit ontmoeten in de strijd. Toen de oorlog met Groot-Brittannië twee jaar later werd verklaard, Verenigde Staten zeilde om zich bij het squadron van Commodore John Rodgers in New York te voegen. Toen het squadron in zee ging, voer het tot augustus 1812 door de oostkust, toen het Boston binnenviel. Terugkerend op zee op 8 oktober, leidde Rodgers zijn schepen op zoek naar Britse schepen.

Overwinning Macedonisch

Drie dagen na vertrek Boston, Decatur en Verenigde Staten werden losgemaakt van het squadron. Varend naar het oosten, zag Decatur een Brits fregat op 28 oktober, ongeveer 500 mijl ten zuiden van de Azoren. Net zo Verenigde Staten gesloten om aan te vallen, werd het vijandelijke schip geïdentificeerd als HMS Macedonisch (38). Decatur opende het vuur om 09.20 uur, en overtrof meesterlijk zijn tegenstander en sloeg methodisch het Britse schip neer, waardoor het uiteindelijk werd overgegeven. In bezit nemen van Macedonisch, Decatur ontdekte dat zijn wapens 104 slachtoffers hadden gemaakt, terwijl Verenigde Staten had slechts 12 geleden.

Na twee weken repareren aan Macedonisch, Decatur en zijn prijs zeilden naar New York, waar hij op 4 december 1812 aankwam voor een massale overwinning. Decatur, die zijn schepen opnieuw inrichtte, op zee op 24 mei 1813, met Verenigde Staten, Macedonisch, en de sloep Horzel (20). Niet in staat om aan de blokkade te ontsnappen, werden ze op 1 juni door een sterk Brits squadron gedwongen naar New London, CT, gevangen in de haven, Decatur en de bemanning van Verenigde Staten overgebracht naar het fregat USS President (44) te New York begin 1814. Op 14 januari 1815 probeerde Decatur door de Britse blokkade van New York te glippen.

Verlies van President

Na aan de grond te zijn gelopen en de scheepsromp te hebben verlaten die New York verliet, koos Decatur ervoor terug te keren naar de haven voor reparaties. Net zo President zeilde naar huis, het werd aangevallen door de Britse fregatten HMS Endymion (40), HMS majestueus (58), HMS Pomone (44), en HMS Tenedos (38). Decatur kon de strijd niet aan vanwege de beschadigde staat van zijn schip. In een gevecht van drie uur, President gelukt om uit te schakelen Endymion maar werd gedwongen zich over te geven na zware verliezen door de andere drie fregatten. Decatur en zijn mannen werden gevangen genomen en naar Bermuda gebracht, waar iedereen hoorde dat de oorlog technisch eind december was beëindigd. Decatur keerde terug naar de Verenigde Staten aan boord van HMS Narcis (32) de volgende maand.

Later leven

Als een van de grote helden van de Amerikaanse marine kreeg Decatur onmiddellijk het bevel over een squadron met orders om de Barbary-piraten te onderdrukken die weer actief waren geworden tijdens de oorlog van 1812. Zijn schepen vingen naar de Middellandse Zee en veroverden het Algerijnse fregat Mashouda en dwong de Dey van Algiers snel om vrede te sluiten. Met een vergelijkbare stijl van 'gunboat diplomacy' was Decatur in staat om de andere Barbary-staten te dwingen vrede te sluiten onder voorwaarden die voordelig waren voor de Verenigde Staten.

In 1816 werd Decatur door de beroemde architect Benjamin Henry Latrobe benoemd tot lid van de Board of Naval Commissioners in Washington D.C. Hij nam zijn functie op en ontwierp een huis voor hem en zijn vrouw Susan..

Death by Duel

Vier jaar later werd Decatur door Commodore James Barron uitgedaagd tot een duel voor opmerkingen die hij had gemaakt over het gedrag van de laatste in 1807 Chesapeake-Leopard Affaire. Ze ontmoetten elkaar op 22 maart 1820 buiten de stad op Bladensburg Dueling Field en vochten elkaar af met kapitein Jesse Elliott en Commodore William Bainbridge. Decatur was een expertfoto en wilde alleen Barron verwonden.

Terwijl de twee schoten, verwondde Decatur Barron ernstig in de heup, maar hijzelf werd dodelijk in de buik geschoten. Hij stierf later die dag in zijn huis op het Lafayette-plein. Meer dan 10.000 namen deel aan de begrafenis van Decatur, waaronder de president, het Hooggerechtshof en de meerderheid van het congres.

nalatenschap

Stephen Decatur was een van de eerste nationale helden na de Amerikaanse revolutie. Zijn naam en erfenis, zoals die van David Farragut, Matthew Perry en John Paul Jones, werden geïdentificeerd met de Amerikaanse marine.